Skólablaðið - 01.04.1975, Qupperneq 11

pólitíslct 1J68.
Leiðangur hrokans í myrkrinu með gyllta laufið,
sem merkir stjömurnar, heim hinna liðnu.
Og litli stjömufiíeðingurinn sér þar krossa.
Og nálgunin í augunum er silfur sálarinnar.
A brautum hugans eru draumar morgundagsins
á gylltum keðjum efans, í leit að öðrum stjamkerfum.
Hugrekki litla stjörnufræðingsins, sem talið hefur krossana,
hefur Eleytt okkur áfram i blekkingu hrokans.
Arin eftir...
I kaffihúsið, þarsem æskan Xifði
og leið hlæjandi gegnum bjarta daga,
geng ég inn og hengi regnvotan
frakkann á svartan snaga.
Ég sest við glugga mót andvana götu,
horfi út, og panta loks bjór.
Þjónninn færir mér lélegt Whiskji'
Hann er feitur, þumbalegur og sljór.
Og viljinn bar vitni fyrir getunni.
Þetta var meiðyrðamál hrokans,
sem glatað hafði gyllta laufinu i myrkrinu.
Og litli stjörnufræðinguiinn smíðaði stiga áleiðis til stjarnanna.
Og vitundin starði í silfur sálarinnar,
sem þyrlaðist upp í leifturárásum raunveruleikans.
Og aftur gengu þeir inn.
Búnir að raða kristöllum hugmyndanna á ný
í kenningar, sem mótaðar voru af andstæðum.
Ég drekk mig fullan og virði fyrir
mér sokkin augu þjóta hjá.
Hjá mér sest sjúskuð brosandi mella,
ég er fullur, en vík henni frá.
Lífvana lauf 1 ræsinu rása.
Eg borga. Hirði frakkann og kveð.
Við barinn situr drósin,
og ég tek hana með.
Gunnar B. Kvaran.
Morgunsólin rís milli klofinna tuma
og nýr dagur af nóttu vaknar.
í nótt flaut óþekkt lík niður i ósinn,
sem enginn saknar.
I nótt flaut óþekkt lik niður i ósinn.
Dropi í hafið...
Þú ert dropi í víðáttumikið hafið.
Sandkorn í eyðimörk tilgangsleysis.
Atóm í atómi
hvislaði hann að þér í kvöld,
og hló.
Þú vaknar að morgni dags
í lífsins ímyndaða sólskini.
Byggir múr umhverfis sjóndeildarhring þinn -
gerir kaupsamning við guð.
En á viðkvæmasta skeiði falls þíns,
læðist hann yfir múrinn
og hvíslar að þér:
til hvers?
Og þú þykist klókur,
er þú bregður guði þinum á borðið
- afkvæmi hræðslu þinnar -
og segir djarfur:
ég lifi til. að láta frels&st
og öðlast himneska dvöl að eilífu - amen.
Elnn kemur þá annar fer...
Sólsetrið nálgast frelsi mitt,
og í huga mínum vakna gleymdir draumar.
Hann drepur taktvisst á dyr
að kvöldi dags.
Biddu fomi æskufélagi,
gefðu mér stundarkom,
eg vil fyrirgefa, elsk...
Heimur 1 beyglun.
- Nei, það er of seint núna -
Yfir helspilltum heimi tæknialdar
þusa vofur mengunar, spillingar og græðgi.
Raddir skynseminnar mega sin lítils
gagnvart valdi peninganna.
Hann leggur kalda hönd sína á öxl mér
og mótstöðulaus fylgi ég.
Nóttin er skollin yfir kvöldið,
og litlaus kyrrðin er alger.
En aftur hlær hann og spyr:
til hvers?
Þú stendur á grafarbakkanum,
og örvæntingarfullt varnaröskur tilveru þinnar
bergmálar í tóminu:
Af hverju ekki?
í vöggugjöf fengum vtð horfna tíma...
Fréttadálkar heimspressunnar
fyllast stríðs- og ofbeldisfréttum.
Heimur ört versnandi fer
og okkur stendur á sama.
Og er ég kem að landamærunum
lít ég við og veifa í kveðjuskini
en enginn svarar.
Góða nótt dagur.
Góðan daginn nótt.
Vér skilum vandanum til næstu kynslóðar
ásamt vöztum.
Og hún skilar vandanum til næstu kynslóðar
ásamt vöxtum.
I Vesturbænum
er keyrt yfir á rauðu ljósi
i átt til fæðingarheimilisins.
Og hún skilar vandanum til þar næstu kynslóðar
ásamt vöxtum.
Og hver græðir á þvi?
já hver?
Enginn nema fjandinn
ef hann er þá til.
Jón Bragi Gunnlaugsson.
Við gengum eftir Austurstræti
síðla eitt sumarkvöld,
en sáum hvergi þá gleði og kæti,
er Tómas reit um fyrir hálfri öld.
Því hugsjónin er löngu dauð
og grafin, í heilögu hjónabandi,
við banka og alls kyns gervi auð,
erum við flest í þessu landi.
Orðið ungur þýðir nú helv. læti,
og æskan og ástin hverfur sem annað.
Að taka lagið niðri í Austurstræti
er nú, stranglega bannað.
Ég skrifa af eldmóði þetta ljóð
(sem Snorri fyrrum Gylfaginning),
og á hverju kvöldi af andans móð
til guðs ég bið um fyrsta vinning.
Guðmundur Karl Guðmundsson.
11