Dagrenning - 01.02.1939, Síða 7

DAGRENNING
225
EG vil p>á byrja á f>ví, að
skýra frá hvernig ég er til orðinn
og hvað ég heiti fullu nafni.
Tilverustaður minn er á Litlu
Bólu í Skagafjarðar sysluáíslnndi
og sá ég fyrstpennan heim í vöku-
lokin á fimtudagskvöld pann 7.
drottins dag í júní rnánuði árið
1856. Móðir mín fæddi mig af
sér með harmkvælum miklum pví
ég var sneinma stór og efnilegur.
Á [rriðja degi var ég _svo vatni
ausinn og nefndur Hróbjartur.
Faðir minn hét Baldvin og er ég
f>ví Baldvinsson. Móðir mín hét
Guðbjörg og var hún hálfsystir
bróður síns, hans séra Benidikts.
Mesta sórna fóik, allt pað fólk.
Ég ólst upp í foreldra húsurn par
til ég var tólf ára, að ég fór í vist
til manns er Bárður hét. E>ar, hjá
honum lærði ég pað litla, sem ég
gat lært í kverinu, en aldrei komst
ég svo langt að verða konfermer-
aður. Hjá Bárði var ég í fjögurár>
en paðan fór ég til sjóróðra. Mér
féll f>að verk illa enda stundaði
ég ekki sjóinn nema eina vertíð •
Gerðist ég f>á búðarpjónn við eina
verzlunina f>ar í sýslunni. L>ar
lærði ég að skrifa, pessa lika lista
hönd, sem allir dáðust að er sáu.
Við verzlunina s'tarfaði ég par til
ég var 22. ára, en pað var f>að ár
sem Sigtryggur kom frá Ameríku
með pann gleðiboðskap, að par
rökuðu rnenn saman peningum
með stórum skóflum f>ar til peir
hefðu ekki með meiri peninga að
gera.
Detta kitlaði karlmenskuna og
dugnaðinn í mér, svo ég bjó mig
til vesturfarar f>á um sumarið-
Ég hafði farið vel með laun mín
við verzlunina og átti f>ví talsvert
af peningum til fararinnar.
Okkur henti slæmt veður yfir
hafið og voru allir farpegjar sjó-
veikir meira eða minna nema ég.
Eitt sinn var ég á gangi um skip-
ið f>ar, sem fólkið lá fárveikt.
Kom ég par að, sem einn kvenn-
maður lá á fleti og sá ég strax, að
hún var miktð veik. Ég var fyrst
í efa uin hvað ég ætti að gera, en
hjartagæði mín sögðu mér að vita
hvort ég gæti ekkert gert fyrir
fæssa konu til að lina pjáðningar
hennar. Ég gekk til hennar og
spurði hana hvort f>að væri nokk-
uð, sem ág gæti fyrir hana gert.
Hún bað mig að gefa sér vatn að
drekka og f>að gerði ég umliugs-
unarlaust. Henni f>ótti svo vænt
um f>að, að liún rétti mer hönd
sína í pakklætiðskyni. Dað var
pá, sem ég tólc í hönd Sigríðar
minnar í fyrsta skifti. Svo fór ég