Dagrenning - 01.02.1939, Blaðsíða 14

Smásaga

Svo nöldrar hann við sjálfann
sig og snýr sér frá Jódísi. “Þú
ert annars ljóta konan, Jódís,
—ljóta ólukkans önugheita
skjóðan og illyrmið.”
Manga hefir sest á skem-
ilinn inni við borðið og horfir
út í gluggann hálf glettin:
“Jæja, húsbóndi góður,
sittu hjá henni Jódísi þinni—
undir glugganum!”
Ámundi verður ekki um
sel; hann hvimar um öxl sér
út í gluggann.—“Undir glugg-
anum?”
Manga horfir stöðugt út
í gluggann. Smámsaman er
sem hverfi glettnissvipurinn
og augnaráðið verður star-
andi. Hún hefir upp fyrir
munni sér hugsunarlaust og
seinlega hvað eftir annað orð-
in: “Hjá — Jódísi—undir —
glugganum.”
Ámundi sprettur upp. “Þú
getur setið þar sjálf, tæfan
þín!—Það er hastarlegt, að
geta ekki fengið að sitja í
friðihjákonunni sinni.” Hann
hringsólar um gólfið með báð-
ar hendur í buxnavösunum,
hann stanzar svo inn við borð-
ið hjá Möngu og hallar sér
upp að því í einhverju ráða-
leysi.
Manga horfiropnum aug-
um beint fram undan sér.
Eftir nokkra þögn segir
hún: “Nú sér hann víst ljósið
í glugganum, því að hann er
nú að beigja niður klifið. —
Gættu þín, maður!—kleifin er
brött og hál....”
Hjónin lýta hvort á ann-
að. Ámundi hræddur en Jódís
áhyggjufull. Manga situr í
sömu stellingum og áður.
“Þú stendur undir vind-
auganu. — Heyrðir þú nokk-
uð?” spurði hún Ámund.
Ámundi sentist frá borð-
inu fram á gólfið: — “Ég? —