Dagrenning - 01.02.1939, Page 8
226
DAGRENNING
að tala við hana um ettt og annað
en p>ó sérstaklega um ferðalagið.
Hún skyrði frá pví, að hún væri
einstæðingur og væri hún á leið
tii Ameríku að leyta gæfunnar.
Itún hafði heyrt svo mikið um
p>að sagt hvað gæfan findist p>ar
fljótt.
Við vorum f>á bæði einstæð-
ingar í leyt eftir f>ví sama. Mér
fannst að við ættutn að fylgjast
að á ferðalaginu.
Ég er svo ekki að þreyta les-
arann með p>ví, að vera að minn-
ast á júnsa stná viðburði á leið-
inni yfir hafið, heldur byrja p>ar,
setn lestin nam staðar í stórborg-
inni Winnipeg, —raunar fann ég
ekkert stórfengilegt við p>á borg
annað en háfaðinn, sem ætiaði
alveg að gera mig vitlausann.
Á stöðinni var öllum íslenzk-
um farp>egjum niætt af ættingjum
eða vinum, nema okkur Sigríði.
Við áttum enga ættingja og enga
vinií Ameríku tilaðfagna okkur
Við vorum p>vírekin eins ogsauð-
fé yfir í hið svo kallaða; ‘ Etni-
grantahús.” t>að var heilstórt
fjárhús en fátt fé var p>ar á garða
en margir fjárhúsmenn.
Þarna stóðum við Sigríður
eins og slátrunarfé. Snöggklæddir
embættismenn p>ess opinbera, með
uppbrettar skirtuermar, ritbly á
bakvið eyrað og svolítinn pappírs-
skekil dinglandi í liendinni, p>eytt-
ust með afar hraða fram og aftur
um gólfið þvers og endilangs. og
litu til okkar Sigríðar svo ein-
kennilegum storkandi augutn,
utn leið og p>eir strunsuðu fram
hjá okkur án pess að mæla orð.
Mér gat ekki skilist, tilhvers
við Sigríður vorutn send p>arna
inn. Hvað átti að gera við okkui?
En p>að fór að rætast úv fyrir
okkur. Maður nokkur, einhendur
raeð annan fótinn styttri en hinn,
mjög útskotinn að framan, blind-
ur á öðru auganu nteð glerauga
fyrir hinu Kom f>á rakleiðis
til okkar Sigríðar. — Mér kom í
hug, pægar ég sá p>ennan mann,
hvort pætta væri einsltonar afrétt
ríkisíns par sem vankað fóik væri
geyint. En s a m t gat ég ekki
skilið hvaða erindi við Sigríður
ættum ftangað. Dessi maður fór
svo eitthvað að tala við okkur, en
hvorugt okkar gat skilið p>að, sem
hann sagði, —veit ekkert hvaða
mál hann talaði. En er hann var
búinn að rausa p>arna nokkra
stund, hugsaði ég mér að skella á
hann enku og vita hvort hann
skildi p>að rná). Ég sagði p>ví í
einbeittum og hvellum róm: