Dagrenning - 01.06.1939, Page 8

306
DAGRENNING
þr.ð gerði hann líka. Upp frá
þessu hélt úrið nokkurskonar
miðtíma. Það hljóp hálfann
daginn eins og fjandinn hefði
lofað því góðum hlutum, og
linti ekki látum, að ólmast á-
fram, þar til ég loksins hætti
,að heyra sjálfann mig hugsa,
og meðan þessi gállinn var á
því, þá gat ekkert úr í land-
inu gengið á við það; hinn
helming dagsins, fó: það að
hægja á sér og drattaðist þá
uldrei úrsporurum; loks v nu
öll önnur úr orðin því jafn-
hiiða, og þegar sóiarhringur-
inn var á enda, þá þrammaði
það fram hjá dómkyrkjustöpl-
inum einmitt á réttum tíma.
Það gerði hvorki meira né
minnaen skyldu sína, ogsýiidi
ávalt þenna meðaltíma. Þetta
er nú samt sem áður mjög
efasamur áreiðanlegleiki hjá
úri, ég fór því aftur með það
til úrsmiðs.
Hann sagði. að standur-
inn væri brotinn. Ég sagðist
vera mjög glaður yfir því, að
það væri ékki meira að því,
en þegar satt skal segja, þá
hafði ég ekki minnstu hug-
mynd úm, hvað hann meinti,
en svona frammi fyrir ókunn-
ugum manni, gaf ég ekki um
að láta bera mikið á vsnþekk-
ingu minni. Úrsmiðurinn fór
svo til verks og gerði við hinn
áminnsta stand, en það, sem
úrið vann að einu leitinu, því
tapaði það að hinu. Fyrst, þá
gekk það stundarkorn, svo
stanzaði það, svo tók það alt
í einu á sprett, og svo stanz-
aði það aftur, en í hvert sinn
sem það tók sprettinn, sló það
eins og byssa, þegar úr henni
er hleypt, í nokkra daga gekk
ég með svæfil á brjóstinu, og
rölti svo loks af stað með það
til úrsmiðs.
Hann tók það í sundur,
tægju fyrir tægju, og snéri og
marg snéri pörtunum undir
sjónauka sínum; síðan sagði
hann, að það væri eitthvað
bogið við stöðvarann. Hann
gerði við það, og setti það af
stað aftur. Nú gekk það vel,
að því undanskildu, að þegar
klukkuna vantaði 10 mínútur
í tíu, þá festust vísirarnir á
því saman, og frá því augna-
bliki urðu þeirnafnarnir sam-
ferða eins og einn vísir væri.
Engin lifandi maður gat séð
hvað tímaleið á slíku úri, og
því fór ég aftur með það til
úrsmiðs til þess, að fá góða
aðgerð á því.