Heilsuvernd - 01.02.1972, Page 4

JÓNAS KRISTJÁNSSON LÆKNIR
OfFóðrun,
vanfóðrun
Skoðanir lækna á matarœði
og fóðrnn yfirleitt Jiafa tekið
allmiklum breytingum á hin-
um síðustu 5 — 6 áratugum.
Fyrr á timum, áður en mönn-
um varð kunnugt um það,
sem nú er kallað fjörefni
(vitamín) og áður en menn
vissu um þcer sníkjujurtir,
sem vér köllum sýkla eða sótt-
kveikjur, sem eru orsök sjúk-
dóma, var sú kenning mjög
ríkjandi meðal lækna, að
nauðsynlegtværi að látamenn
svelta. Þá þótti sérstaka nauð-
syn bera til þess, að fæði
þeirra manna, sem höfðu í-
gerðir eða skurðir höfðu ver-
ið á gerðir, væri naumt og
létt. Þá var sýklavarúð óþekkt
og hætt við igerðum í flest
sár. Tálið var, að við nauma
fæðugjöf yrði minna um vessa
í líkamanum og þá einnig
minna um igerðir. Vessarnir
voru taldir skapa aukin igerð-
arskilyrði.
Eftir að berklaveikin fór að
verða kunn og algengari,
breyttist þessi kenning og fór
yfir í gagnstæðar öfgar.
Berklaveikinni var mikil meg-
urð samfara. Þótti þvi nauð-
syn bera til að fóðra vel
berklaveika menn, jafnvel að
fita þá sem mest. Fitusöfnun
þótti bezti vottur um mikinn
lífsþrótt og mótstöðuafl gegn
berklaveikinni. Þá var blátt
áfram troðið í berklasjúkl-
4
HEILSUVERND