Heilsuvernd - 01.02.1972, Page 5

inga. Var með öllu móti reynt
að fá þá til að borða sem mest,
hvað sem matarlyst og melt-
ingu leið.
Árið 1901 heimsótti ég
heilsuhælið í Vejlefjord í Dan-
mörku. Var það þá nýlega
byggt. Saugman, yfirlœknir
hælisins, hinn mesti lærdóms-
og gáfumaður, hélt mjög fram
þeirri kenningu, að nauðsyn
bæri til þess að sjúklingamir
borðuðu mikið og hefðu sem
kröftugast fæði. Sjálfur hafði
yfirlæknirinn verið berkla-
veikur og var það sennilega
ennþá. Hann var og mjög feit-
ur.
Ég tel engan efa á því, að
með þessari offóðrun var
berklasjúklingum unniS á
timábili talsvert ógagn. Meiri
stund var lögð á það að láta
berklaveika borða mikið en
hitt að vanda samsetningu
fæðunnar. Enda voru ýmsar
nútíðarkenningar um hoTlustu
mataræðis óþekktar þá. Nú
vita menn, að ofát veldur
ýmsum álvarlegum kvittum,
en er ekki vörn eða hjálp í
baráttunni við berklaveikina.
Ofátið skaðar meltingarfærin
og æðákerfið og getur váldið
þeirri bilun á þeim, að hættu-
legri sé lífinu en sjálf berkla-
veikin. Er óhætt að fuUyrða,
að ofát og afleiðingar þess
stytta oft lífið meira en marg-
ir sjúkdómar, sem stafa af
sýklavöldum, Ofát ofbýður
mest starfskröftum þeirra líf-
færa, sem vinna að hreinsun
likamans og firra hann eitur-
efnum. Er ærið starf fyrir
hreinsunartæki likamans, þó
að þeim sé ekki að auki of-
boðið með of mikilli fæðugjöf,
sem eykur á eiturframleiðslu
í likamanum. Með söfnun eit-
urefnanna eru berklasýklun-
um gefin ný og aukin vaxtar-
skilyrði, en jafnframt stór-
dregið úr þrótti likamans og
þoli gegn sýklum.
Á íslandi vantar ekki
gnægð fæðu. En flesta Islend-
inga vantar þekkingu á því að
velja sér rétta fæðu og nota
hana. Ef menn nota náttúr-
legar, rétt váldar og rétt sam-
settar fæðutegundir, er
hvorki hætt við offóðrun né
vanfóðrun. Ætíð er hætt við
ofneyzlu, ef um óheppilegar og
óheilnœmar matvörur er að
ræða. Þá fara saman offóðrun
og vanfóðrun.
(BERKLAVEIKIN OG MATAR-
ÆÐIÐ. Eimreiðin 1936. Nýjar
leiðir, 2. rit NLFÍ 1942).
HEILSUVERND
5