Feykir - 13.05.2020, Side 5

Komu heim frá
Kanarí vegna
COVID-19
Feykir ræddi við Margréti, eða
Möggu eins og hún er kölluð,
og innti hana fyrst eftir því
hvernig þeim hjónum hafi
orðið við þegar þau fréttu af því
hvað stæði til.
„Manni hálfbrá af því að það
var alltaf verið að tala um að
þessi veira lifði ekki í hita sem
væri yfir 27 stig, og þá vorum
við nú örugg, mikið betur sett
úti en hér heima,“ segir Magga
og hlær við. Hún segir að ekki
hafi verið vitað um nein smit á
því svæði sem þau hjón dvöldu
á þó einhver örfá smit hafi verið
inni í borginni. „Það voru
vinsamleg tilmæli að allir sem
væru þarna ættu bara að drífa
sig heim af því að landinu yrði
lokað og þá kæmust
flugvélarnar frá Íslandi ekki til
að sækja okkur sem vildum
koma heim þegar okkur
þóknaðist.“
En hvað höfðuð þið langan
tíma til að koma ykkur í
burtu?
„Það var vika. Það var þannig
að dóttir okkar og fjölskylda
voru hjá okkur og þau fóru
heim á laugardagsmorgni. Það
var eiginlega nokkuð víst að
þau mundu lenda beint í því að
fara í sóttkví þannig að maður
var nú ekkert sérlega spenntur,
verandi þarna í hita og sælu.
Þau fóru klukkan sjö um
morguninn og við gömlu
skriðum bara aftur upp í rúm.
Svo komum við fram um
níuleytið og hittum hjónin sem
við leigðum hjá og þeim var
mikið niðri fyrir: „Þið bara
sofandi uppi í rúmi og það er
bara verið að loka öllu landinu,“
COVID-19 | Margrét Skúladóttir á Blönduósi í viðtali
Feykir hefur undanfarið sett sig í samband við nokkra íbúa
svæðisins og forvitnast um áhrif COVID-19 á hagi þeirra en eins
og gefur að skilja hefur faraldurinn komið misjafnlega niður á
lífi fólks, jafnt hvað varðar atvinnu og einkahagi. Hjónin
Margrét Skúladóttir og Sigurður Hjálmarsson á Blönduósi, eru
meðal þeirra fjölmörgu Íslendinga sem þurftu að kúvenda
sínum áformum. Þau höfðu vetursetu á Kanaríeyjum eins og
margir eldri borgarar gera og flýttu heimkomunni í kjölfar þess
að til stóð að loka á allt flug frá Spáni, og þar með talið frá
Kanaríeyjum.
VIÐTAL
Fríða Eyjólfsdóttir
segir Magga og hlær dátt. „Þá
var verið að loka garðinum og
sundlauginni og veitinga-
staðnum o.s.frv. En við vorum
reyndar búin að verða vör við
það áður að Kínastaðirnir voru
farnir að loka.“
Eins og fyrr segir var þetta á
laugardagsmorgni og útgöngu-
bannið átti að taka gildi um
miðnætti á sunnudegi. „Þannig
að það var bara drifið í því að
ná sér í vistir og vera undir það
búinn að komast ekkert í búð.“
Að vísu var svo gefið út að fólk
mætti fara í matvöruverslanir
og apótek en þá eingöngu í þær
verslanir sem næstar voru
heimilinu og lögregluvörður
gætti þess að fyrirmælum væri
hlýtt. „Fyrstu dagana máttum
við labba fram og til baka í
garðinum en svo var það líka
bannað, við máttum bara vera
úti á pallinum. Þetta var bara
lúxus, maður var bara heima og
sólaði sig og prjónaði.“
Magga segir að Íslend-
ingarnir á svæðinu hafi yfirleitt
tekið því vel að þurfa að fara
heim en þeir sem höfðu leigt
húsnæði til lengri tíma eða áttu
húsnæði á staðnum urðu eftir.
Hún segir að það hafi vakið
furðu þeirra að þremur dögum
áður en þau fóru heim hafi
komið hópur Íslendinga með
flugi að heiman og hafi svo
þurft að fara aftur með sömu
vél og þau. Það kom sér þó vel
fyrir þau hjónin því þau gátu
fengið gistingu þegar til Íslands
kom hjá kunningjafólki úr
þeim hópi, en flogið var heim
með næturflugi. Svo var ekið
beina leið heim á Blönduós
næsta dag og hvergi stoppað.
Þar með er ekki öll sagan sögð
því húsnæði þeirra hjóna á
Blönduósi var upptekið fram í
miðjan apríl þegar áætluð
heimkoma var, en þetta var 20.
mars. Því hafði Siggi leitað á
náðir Lárusar Jónssonar sem
rekur Glaðheima á Blönduósi og
sumarbústaður í hans eigu var
næsti viðkomustaður hjónanna.
Þar voru þau svo í sóttkví
næstu vikurnar. „Af því við
gátum náttúrulega ekki heldur
farið inn á krakkana og sett þau
öll í hálfs mánaðar sóttkví. Við
forðuðumst að koma nálægt
nokkrum manni og krakkarnir
komu bara með vörur og settu
við dyrnar eða á þakið á bílnum
eða eitthvað. Þetta var þvílíkt
lúxuslíf, það var alltaf verið að
færa okkur eitthvað,
aumingjunum sem voru
innilokuð,“ segir Magga
glettnislega og bætir við að þrátt
fyrir innilokunina hafi þau verið
dugleg að fara út að ganga og
viðra sig.
Þannig að ykkur hefur ekkert
leiðst neitt rosalega?
„Leiðst!!! Nei, nei, þetta var bara
lúxuslíf. En ég hef aldrei verið
neitt hrædd um að ég fengi þetta,
ég hef stundum verið spurð að
því. Nei, ég bara átti ekki von á
því, líka af því að við höguðum
okkur mjög vel og vorum ekkert
að kássast í einum eða neinum,“
segir Magga og bætir því við að
þau hafi haft það mjög gott síðan
þau komu heim og ekki einu
sinni fengið kvef. „En maður er
nýfarinn að fara til krakkanna,
bara um síðustu helgi, þannig að
við vorum bara mjög stillt og
prúð og þau líka.“
Í göngutúr eftir heimkomuna. MYND: JÓN SIGURÐSSON
Á góðri stund á Kanarí í fyrravetur. MYND: AUÐUNN SIGURÐSSON
19/2020 5