Gnúpverjinn - 01.12.1936, Side 5

-5-
I
Petur liugsaði nokkuð á annan hátt.
Hans takmark var; í fyrsta lagi að
afla sér það mikillar bóklegrar þekk-
ingar og alhliða fræðslu, að hann hefði
áðgang að heimsbokmenntunum, og því
takmarki þóttist hann hafa náð við
gagnfræðapróf. í ’óðru lagi að geta. lif-
að þannig í heiminum, að hann væri sem
mest öðrum óháður. Petur hafði nú náð
sínu fyrra takmarki, en hinu var onað
-^cg ]sað var þrautin ^þyngri. En^Páll
helt otrauður áfram móti sínu þráða
marki.
Leiðin var löng, sem hvor þeirra
skyldi ganga. Hvorugur kominn hálfa.
leið, en báðir glaðir reifir. Baðir
höfðu þeir stigið spor afram -vg fundu,
að þeir höfðu báðir vaxið við erfiðleik—
ana, sem orðið höfðu á leið þeirra.- -
- - NÚ er páll orðinn efnaður kaup-
maður í höfuðborg landsins, og hefir
verið þai* nokkra hríð.
Aftur á móti hefir péturverið bóndi
á fjarlægu landshorni í 28 ár, haft
málungi matar og ekkert þar fram yfir.
Þeir hafa naumast vitað hvor af öðrum
síðan þeir luku gaynfræðaprófi.
0g nú eftir 30 ar sitja þeir saman
í skrifstofu kaupmannsins og skeggræða
um löngu liðna atburði, skólabrellur
og skólabræður.
"Segðu mér, Pétur, hefir þú þá náð
því takmarki, sem þú kepptir að"?
segir páll, eftir að nokkurt hle hafði
orðið á samræðunum.
"Hverju skal svara? Ég hefi farið
nokkuð í aðra átt, en ég hafði hugsað
mer. Að vísu er ég að mestu öðrum ohað—
ur, eins og ég óskaði eftir, en allt
er það á annan hátt. En hún^hefir verið
mér happasæl, leiðin, sem mér hefir
verið valin.
þeim, sem ekkert athugar með sjálfs síns
augum, eða hugsar með sjalfs síns heila.
Ég er í alla staði ánægður með hlutskifti
mitt.
- En hvað er um þig"? spyr pétur.
"Ég er óánas^ður . Braut mín er að vísu
bein, beint fra gagnfræðaprófi til stúd-
entsprófs. En þá voru öll sund lokuð. Ég
gat ekki haldið áfram, svo að leiðin la
hingað á skrifstouna. En ég brann alltaf
af þrá. Mig langaði að koma.st hesrra,- .
hafa víðari sjóndeildarhring og hjalpa
öðrum áfram. En hér hefi ég hringsnúist
öll þessi ár, einmana og vinalaus, eins
og regnsleginn rakki, sem snyr ser marga
hringi, áður en hann hefir herkju í sér
til þess að leggjast niður". 0g svipurinn
á Pali varð svo þreytulegu, að jafnvel
erfiðismanninum ofbauð.
"Þér finnst að þú hafir farið á mis við
gæfuna, vinur minn. Hvorugur okkar hefir
farið þá leið, er við kusum helst, En hver
veit nema gæfan eigi eftir að heimsækja
þig,— Við skulum vona það". - -
- - Og enn situr páll kaupmaður í skrif-
stofu sinni, einmana og vinalaus. En á
gluggann hefir pétur skrifað þetta vísu-
brot:
- - "gott er að vera kcminn heim,
því hjartað mitt er helmingað,
hlakka ég til að finna það'" .
- En forsjónin leggur huliðshjálm sinn,
frostrosirnar, yfir gluggarúðuna og þá
jafnframt vísuna; eiiis og líka allt það,
er ýft getur hjartasár mannanna,
Steinþór Oestsson.
- 1 9 3 2 -
Ég hugsaði mér aldrei að verða bondi
í sveit. Það var svo fjarri mér.
Ég ætlaði mér að auðga anda minn a
heimsbokmenntum, eins og ég nefndi það,
í þá daga. Ég hefi ekki haft ástæðu
þess, svo teljandi sé. Samt hefi ég ráð-
ið yfir auðæfum, og þau auðæfi eru fólg-
in í^íslensku sveitalífi og frjálsri
natturunni. Á þeim lífsins lindum hefi
eg oergt. Eða hvað auðgar andann frem—
ur, en að veita hinni stöðugu þróun og
margbreytni sveitalífsins nákvsana at-
kygli? Fylgjast vandlega með gróandan-
um,- Ekkert! Það hefir varið sál mína
fuanum, sem stöðugt etior um sig hjá
MEÐFERP BÓKA.
Nu eru onnir haustsins úti og sá tími
kominn^ er^menn fara að hafa tíma til að
taka ser bok í hönd, sér til ánægju og
froðleiks. Á þeim tíma kulda og storms,
sem í hönd fer, þegar ísbrynja vetrarins
lokar fyrix okkur heimi lífs og gróðurs,
hljota baikurnar að verða okkar bestu fé-
lagar og vinir, þær sýna okkur í hyllingum
hugarins, fegurð^fjarlægra staða, og gefa
okkur innsýn í sálarlíf allskonar manna
og veita okkur margháttaðan fróðleikc
En hvernig umgöng’.mst við svo þessa
ágætu vini okkar? Því miður býst ég við