Gnúpverjinn - 01.04.1938, Blaðsíða 2

___________________________________-2-
Ef það liættir þá ekki alveg að taka mark
a þva, sem þeir fullornu segja. Það má
vel segja barninu, livað se vel g*ert og
livað ekki vel, livað se ljótt eða ekki_i
ljott, an þess að avita J)að. Enda má ávíta
iþað ýmsu móti , sé það gert. Að keeðast að
börnurn eða hafa þau að leiksoppi á ein-
kvern liátt býst eg við að sé sjaldgtsft,
enda ætti það ekki að eiga sér stað. Það
ssecir vi ðkvæm börnin, og þau geta lengi
borið örið í hjarta sínu og orðið tor-
tryggin og éframfærin. Svipað er að segja
um það að kræpa börn eða láta j:eim bregða
Slíkt er ljétur leikur o^ ekki svo mein-
laus, sem stundum kann að virðast í hugs-
unarleysi. Félk ætti að forðost að láta
börn verða vör við þé að það sjálft kræð—
ist eittkvað að_á§tæðulatusu t .d. myrkur.
Snemrna ber á því, að börn eru mjgjöfn
að prúðmensku og kurteisi. Um það má segja
ílí ð sama og margt annað í fari barna, að
því er líkast, sem eitt kafi klotið þar
ríflegri skerf í vöggugjöf en annað. Hvað
sem um það er, hafa keimili og skólar þar
skyldu að gæta.— "Með hattinn í hendinm
kemst eg um allan h.eimúnn" , er haft eftir
frs^um manni, Kurteisi heima og heiman og
fegurð í framkomu er mikils virði og nauðý
synlegj- að efla og Ifeeta sem best hjá k
börnunum, bæði með leiðbeiningu og með
því að koma prúðmannle^a fram við þau.
Þessu er oft nokkuð ábotavant hjá börnum
og jafnvel fullorðnum. Þó er þetta ekki
svo lítils virði, það er eitt af því’-, sem
fegrar lífið og eykur hamingjuna. Hjálp-
semi við hvern sem er, og það að taka til-
lit til sér yngri barna og hinna full-
orðnu, þarf barnið einnig að læra.
Vöndum framkomu okkar við börnin og
hluum að þeim, eins og garðyrkjumaðurinn
^em hluir að ungu tr jáplöntunum smum,
til þess að þær verði stór og fögur tre,
sem veita skjél og vernd og eru til feg-
urðar i umhverfi sínu.
Guðrún Stefánsdéttir.
smmiSaMgQMm HEEPPAMíEEA.
Þrjú síðastliðin stzmur hafa verið
haldin hin svokölluðu íþréttamét Uceppa-
manna,^það eru skemmtisamkomur, sem ung-
mennaíelög Hreppamanna hafa haldið í sam-
einingu félagar þeirra reynt með sér
ymsar íþrottir. Það virðist í fljétu
bragði fara vel á því, að þessir tveir
hreppar, 'sem eru hlið vi ð hlið, starfi xa
saman að einhverju leyhi, en þess verður
þo að gæta, að það samstarf verði á eng-
an hatt til að spilla a milli hreppanna
og það sæti illa á ungmennaféiögunum að
verða til þess. Það þyrfti ekki að verða
neitt deiluefni þo félögin heldu skemmt—
anir í sameiningu, ef ekki veeri zþrotta—
^amkeppnim. En það er vitanlegt að öll
samkeppni getur verið varhugaverð. Þo er
hun ef til vill meinlítil þar, sem margir
ke^pa saman og aðeins einn getur unnið,
þvn að þá akip^i’st' ésigurinn niður a svo
marga að hann verður ekki tilfinnanlegur
hverjum einstökum, eins og þar^ sem tveir
menn keppa hvor við annan eða tveir floltk-
ar, þvi að þa hljéta þeir hver um sig, að
skoða hinn sem andstæðing og um leið og
þeir oska sjalfum ser sigurs komast þeir
ekki hja þvi að oska hinum ósigurs, og eru
þar af leiðandi nokkurskonar évinir hvors
annars meðan a leiknumtustendur, en þegar
hann er a enda mun oftast vera svo, að sá,
sem vinnur verður í gleði sinni algerlega
sáttur við hinn, en þykkjan situr eftir í
þeim, sem tapar og hann hugsar á hefndir.
þetta er eðlilegt og líklega éhjákvæmilegt
þar, sem kappleikir eiga ser stað,
Þetta þarf þé e.t.v. ekki aö koma tii
greina amiþrottaméti' Hreppamanna ef iþrétt-
irnar, sem keppt er í eru nogu margar. og
þ§ir*. sem vinna eru nokkurn veginn á víxl
en það get-ur enginn vitað fyrirfram, og
svo er hætt við, að íþréttirnar verði ekki
allah jafn mikils metnar og kappið verþi
þa um eina sérstaka íþrétt. Að mmu áliti
er reijDto^ið langhættulegast, því að í
hinum íþrottunum, sem reyndar hafa verið ’
keppa nokkrir einstaklinþfar en ekki ítarepp-
arnir í heild, og aðeins einn maður getur
sigrað í hverri íþrétt, þé auðvitað vilji
hvor um sig eiga sigurinn hjá ser. En í
reiptoginu eru tveir flokkar, jafnmargir
menn ur hvor-um hrepp, sem togast á. Þar
er þvi ekki einn einstaklingur, sem sigrar
heldur annarhvor hreppurinn..
Þessi íþrétt hefur einu sinni^verið
sýnd og þar sem hún vakti strax oanægju
virðist hún ekki eiga sér tilverurétt, a ð
minsta ko,sti ekki með sama fyrirkomulagi
og vildi eg því leggja til, að hun yrði
sem fyrst lögð niður, þé er ekki hægt að
spilla því, að hún verði reynd einu sznni
þmí að það væri omannlegt af þeim, sem
unnu að gafa þeim, sem töpuðu ekki tæki—
fesri til að hefna sm.
Hæst vorst er glíman, þvn að þar keppa
tveir í einu «g kemior það nokkuð af þvi
sama til greina. nuk þess er meiri slysa-
hætta að henni, að minsta kosti fyrir,o-
vaninga,en flestum öðr-um algengum iþrott-
Eg vildi líka benda á það, að til eru
aðrax íþréttir, sem iðkaðar eru með öðru
sni ði , og eru miklu fegurri , bæði í eðlz