Morgunblaðið - 28.09.2021, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. SEPTEMBER 2021
Það er ekki fyrr en í síðari ljóða-
bókum hennar sem þær eru
færðar í orð. Minna má á ljóðið
Kaldavermsl í Síðdegi. Þar líkir
hún gleðinni við marglita, dún-
mjúka, hlýja ábreiðu sem hún
hafi ævilangt verið að hekla úr til-
fallandi garnspottum; „Innan
undir hniprar sig / sorgin / myrk
og köld / uppspretta // Hylur sem
aldrei hemar yfir.“
Glaðlyndi var eðlisþáttur í
skapgerð Vilborgar sem ekkert
mótlæti gat bugað. Ævi hennar
var sannarlega enginn dans á
rósum. Hún var gædd einstæðum
námshæfileikum og hefði viljað
verða vísindakona en stóð ekki
annað til boða en Kennaraskól-
inn, og varð kennari í fullu starfi í
45 ár.
Vilborg giftist Þorgeiri Þor-
geirsyni 1961, og sambúð þeirra
stóð í 43 ár. Það var ekkert sæld-
arbrauð að vera listamaður á
þessum árum, hvað þá ef list-
greinin var kvikmyndagerð.
Listamannalaun voru skorin við
nögl og einatt mylgrað út eftir
pólitískum geðþótta. Segja má að
þetta hafi verið örvandi og ögr-
andi sambúð tveggja ólíkra lista-
manna. Þorgeir gat verið við-
kvæmur og reiður út í umhverfið,
sem hann hafði einatt ástæðu til,
en Vilborg lagði sig fram um að
vera honum til fulltingis og láta
honum líða vel. Þorgeir var mikið
að heiman, meðal annars við
kvikmyndatökur og leiðsögn
ferðamanna, og heimilishaldið ut-
an um synina tvo hvíldi á hennar
herðum. Vilborg lagði mikla alúð
við kennsluna og tók samhliða að
sér ýmis aukastörf til að ná end-
um saman, vann útvarpsþætti,
gaf út þýðingar og annað efni fyr-
ir börn. Um leið var hún virk í
pólitísku starfi, herstöðvaand-
stöðu, kvennabaráttu. Ljóð henn-
ar voru öll ort í hjáverkum, en
samt varð hún í fyllingu tímans
eitt af okkar ástsælustu og merk-
ustu ljóðskáldum.
Vilborg leit á mörg af ljóðum
sínum sem uppgjör við Guð
bernsku sinnar. Meðal síðustu
orða hennar við mig voru þessi:
„Ég er sátt við lífið og skammast
mín ekki fyrir neitt. Og ég er ekki
reið út í neinn, ekki einu sinni
Guð. Eins og ég er búin að rexa
við karlinn!“ Hún var svo falleg á
þessari stundu, friður og heið-
ríkja yfir svipnum, augun „fjar-
lægðarblá“, eins og í ljóði Stefáns
Harðar um hana.
Þorleifur Hauksson.
Það eru nokkrar konur í þessu
þjóðfélagi sem við stöndum í
þakkarskuld við. Þær gáfu okkur
enga peninga, engar veraldlegar
gjafir, en nýja hugsun, nýja sýn á
samfélagið og stöðu kvenna. Ein
þeirra var Vilborg Dagbjarts-
dóttir.
Haustið 1970, stuttu eftir
sögufrægan fund rauðsokka í
Norræna húsinu, kom hún fram í
sjónvarpsþætti og á einu kvöldi
sneri hún sveimhuga stúlkum í
hugsandi kvenfrelsiskonur.
Vilborg var skáld og kennari
sem barðist fyrir málefnum
kvenna í harðsoðnu feðraveldi.
Við dáðumst að skáldskap henn-
ar en líka að kjarki og hugmynd-
um sem þá þóttu frumlegar en
þykja sjálfsagðar núna.
Þrjátíu árum síðar þegar við
Vilborg unnum saman að bókinni
um hana, Mynd af konu, kynntist
ég henni loks persónulega. Það er
að segja, eins og hægt er að
kynnast Vilborgu, því með henni
bjuggu margar persónur.
Bráðskarpar, skemmtilegar, orð-
heppnar, líka einlægar, skáldleg-
ar, heimspekilegar, en allar áttu
það sameiginlegt að hafa djúpa
samúð með lítilmagnanum.
Ég spurði hana eitt sinn hvort
hún teldi sig vera femínista eða
kvenréttindakonu. Skáld, svaraði
hún, ég er fyrst og fremst skáld.
Ég vil lifa í listinni, lesa góðar
bókmenntir, fara á myndlistar-
sýningar, hlusta á tónlist.
Sumarið ljúfa með skáldinu
leið, okkar beggja biðu önnur
verkefni. En þótt Vilborg kveðji
gera ljóðin hennar það ekki. Þau
eru dýrgripir í eigu þjóðarinnar.
Það yrkir enginn eins og hún. Og
sögurnar hennar um börn eru sí-
gildar bókmenntir sem eru ár-
lega lesnar upphátt fyrir unga
jafnt sem aldna á fögrum júlí-
kvöldum.
Fjölskyldu Vilborgar sendi ég
mínar samúðarkveðjur.
Kristín Marja Baldursdóttir.
Vilborg Dagbjartsdóttir rit-
höfundafélagi er dáin, á tíræðis-
aldri að vísu!
Ég kynntist henni fyrst per-
sónulega er ég gekk í Rithöf-
undasamband Íslands, 1996. Þá
hafði ég nýlega stofnað Hellasar-
hópinn; upplestrarfélag rithöf-
unda sem hefðu gert mikið af að
vitna til forn-gríska bókmennta-
arfsins í ljóðum sínum. Hitti ég
hana á samkundu í Gunnarshúsi
og sagði henni frá þessum hópi.
Hvatti hún mig þá til að leita uppi
slík dæmi í hennar eigin ljóðum.
Og mikið rétt; ég fann þar m.a.
eitt ljóð þar sem hún vitnar í goð-
söguna er hetjan Þeseifur skildi
kærustu sína, Aríödnu Mínosar-
prinsessu, eftir á eynni Naxos!
Seinna hitti ég Vilborgu stund-
um í kaffispjallshópnum mínum á
Kaffi París. Þótti mér þá vænt
um er hún sagðist snemma hafa
kynnt sér hina hástemmdu ljóð-
skáldaarfleifð Bretlands, líkt og
fleiri framsækin íslensk ljóðskáld
af hennar kynslóð! Þótti mér
þetta þá velkomin íhaldshlið á
þessari annars gegnumgangandi
vinstrisinnuðu konu (sem ég
heyrði svo einnig halda erindi um
fræga sovéska ljóðskáldskonu
(Akhmatovu), sem fyrirmynd
frelsisunnandi verkakvenna!).
Mér var og hlýtt til hennar af
því ég hafði sjálfur kennt á Aust-
urlandi hennar forðum daga.
Það gladdi mig og er Reykja-
víkurborg gerði nýlega útilista-
verk með ljóðbroti eftir hana fyr-
ir framan Kolaportið!
Áður en við hittumst fyrst
hafði ég fengið Þorgeir Þorgeir-
son rithöfund, manninn hennar,
til að gefa áfram til hennar ljóða-
bók mína frá 1992; Trómet og fí-
ól; af því ég hafði þar aftan í henni
birt ljóð eftir mína framsæknu
rithöfundamóður heitna frá
Bandaríkjunum, Amalíu Líndal.
Og þótti mér þá hrósvert að hún
hafði vídd í sér til að þiggja þakk-
samlega þessi skrif; frá menntað-
ri miðstéttarkonu og nýbúahöf-
undi, kominni frá stór-kapítalíska
Nató-sinnaða risaveldinu því!
…
Nú liggur beint við að ég
kveðji hana með því að vitna í
goðsögulegan kafla úr ljóði mínu
er ég orti eftir heimsókn mína til
Krítar 2017, þar sem segir ein-
mitt frá hinni sömu Aríödnu á
Naxos og Þeseifi, er hún orti sjálf
um. Ljóðið mitt heitir: Mannfórn-
irnar á Naxos, og þar yrki ég m.a.
svo:
Hér hímdi einnig prinsessan Aríadna
er Þeseifur gleymdi henni lengi vel
(eftir að hún hafði þó hjálpað honum
við að komast út úr völundarhúsinu á
Krít).
(Og hvað ef sjóræningjar hefðu svo
drepið hana
í hreysinu hennar á Naxos
og Þeseifur hefði þá orðið að hugsa:
„Hún hefur, andspænis sveðjum
víkinganna, upplifað
líf sitt allt og endalok; án mín!
Og nú er hún farin burt að eilífu,
líkt og brátt mun verða um mig
sjálfan!“)
Tryggvi V. Líndal.
Mynd af konu – Vilborg Dag-
bjartsdóttir var ein fyrsta út-
gáfubók Bókaútgáfunnar Sölku
þegar hún var stofnuð árið 2000.
Okkur Þóru Ingólfsdóttur var
mikill heiður að því að fá að
skreyta fyrsta útgáfulistann okk-
ar með æviminningum hinnar
merku skáldkonu, sem Kristín
Marja Baldursdóttir skráði. Bók-
in er bráðskemmtileg, enda
leiddu þarna saman hesta sína
tvær snjallar konur sem skildu
hvor aðra og töluðu sama tungu-
mál.
Mikið vatn hefur runnið til
sjávar síðan og margt á daga
okkar allra drifið en minningin
um kynnin af hinni einstöku
skáldkonu og mannvini er ljós og
lifandi. Oft átti ég samskipti við
Vilborgu varðandi þýðingar og
fleira og marga tebollana saup ég
á Bókhlöðustígnum á hennar hlý-
lega menningarheimili. Spjall við
Vilborgu var líkt og vítamín-
sprauta inn í daginn, skarp-
skyggni hennar, kraumandi gam-
ansemi og frjói hugur opnaði
áheyranda nýjar víddir og nýja
sýn. Ævintýraheimur huga henn-
ar og hin næmu tengsl við ís-
lenska menningu og tungu sköp-
uðu einstök listaverk sem munu
lifa með okkur um ókomin ár.
Takk fyrir allt Vilborg,
Hildur Hermóðsdóttir.
Vilborg Dagbjartsdóttir var
stoltur barnakennari, sem skildi
óendanlegt mikilvægi starfsins
og þurfti ekki á neinu titlatogi að
halda. Freysteinn Gunnarsson,
skólastjóri Kennaraskólans,
skrifaði á prófskírteini hennar, að
hún hefði sálarþroska til að ger-
ast kennari. Henni þótti vænt um
þau orð.
En hvernig munum við hana,
sem kenndum með henni árum
saman? Jú, hún læddist ekki með
veggjum, öðru nær. Hún reif upp
stemninguna hvar sem hún kom,
hafði ríka kímnigáfu, mikla tján-
ingarþörf og einstaka frásagnar-
hæfileika. Hún naut sín í kenn-
arahópnum þar sem gamall
sagnaandi sveif yfir vötnunum,
og tók sér snemma bólfestu í Vil-
borgu. Hún miðlaði okkur ungu
kennurunum af arfleifð og gild-
um skólans, sem hún elskaði og
við elskum öll. Hún fræddi okkur
um minnin, hefðirnar, mennsk-
una og söguna og brýndi fyrir
okkur að taka afstöðu með lítil-
magnanum. Skondin tilsvör gam-
alla samferðamanna og óskráðar
tækifærisvísur Stefáns Jónsson-
ar lifðu á vörum hennar. Gengnar
kynslóðir kennara urðu ljóslif-
andi í frásögnum hennar. Mættu
veggir kaffistofunnar mæla yrði
margur hlessa, svo mikið er víst.
Vilborg Dagbjartsdóttir var
Austurbæjarskólinn og Austur-
bæjarskólinn var hún. Hún gekk
jafnan til og frá vinnu og það var
ungum kennurum hollt að verða
henni samferða niður Skóla-
vörðustíginn og ræða málin. Það
reyndist ekki minni menntun en
að ganga í háskóla. Henni var
gefið hið ofurnæma auga lista-
mannsins fyrir því, sem aðrir sjá
ekki. Sjónarhornið var vítt,
menningarlegt, listrænt og oft
óvænt. Því sér víða stað í ljóðum
hennar en birtist einnig í við-
brögðum við ýmsu sem gerðist á
vinnustaðnum, þótt það færi ekki
alltaf hátt. Menn börðu sér ekki á
brjóst í Austurbæjarskólanum,
þótt þeir létu gott af sér leiða, en
fyrir kom, að Vilborg Dagbjarts-
dóttir stappaði niður fæti og
sagði við kerfið: - Hingað og ekki
lengra! Þótt hún væri róttæk í
skoðunum voru viðhorf hennar
sjálfstæð og fordómalaus og
fylgdu ekki pólitískum flokkslín-
um, hvað þá einhverju karpi á
milli kynjanna. Engin skildi unga
drengi og fullorðna karlmenn
betur en hún, gamla rauðsokkan,
og vissulega var margt um karl-
inn í kennaraliðinu á þeim árum.
Vilborg mat fólk að verðleikum,
en ekki eftir einhverjum stjórn-
málaskoðunum. Hún sá nefnilega
í gegnum hvers konar yfirborðs-
mennsku, sem alls staðar virðist
þrífast. Guðmundur Sighvatsson,
hinn mikli skólamaður og mann-
vinur, var hennar síðasti skóla-
stjóri. Þeirra samstarf var fallegt
og gott. Hann sá til þess, að hún
endaði ferilinn með byr undir
báða vængi, enda flaug hún hátt
og hreif nemendur með sér,
fannst hún jafnvel „vera í fríi, svo
þæg væru börnin“. „This is the
lady of the house,“ sagði Guð-
mundur, þegar hann kynnti hana
fyrir erlendum gestum. Við sem
unnum með henni munum ekki
fjalla um skáldið Vilborgu Dag-
bjartsdóttur. Það munu aðrir
gera. En við getum borið vitni um
það, að hún var stoltur barna-
kennari, sem lét sér annt um
skólabókasafnið, og að Dagur ís-
lenskrar tungu var henni hjart-
fólginn. Vænt þótti henni einnig
um verðlaun Jónasar Hallgríms-
sonar, sem hún hlaut á þeim degi
árið 1996.
Inga Lára Birgisdóttir
Pétur Hafþór Jónsson
Sigrún Lilja Jónasdóttir.
Til Vilborgar
Vorið
er árstíð
og það vita allir
En vorið
er einnig
annað og meira
eins og þú veist
Það brosir feimnislega
og roðnar
hugsi lítil stúlka:
En hvað það er fallegt
Með þökk fyrir áralanga, gef-
andi vináttu.
Magnús Skúlason.
Í dag kveðjum við Vilborgu
Dagbjartsdóttur, góða vinkonu
okkar til margra ára. Hún gekk í
raðir Delta Kappa Gamma, fé-
lags kvenna í fræðslustörfum ár-
ið 1986 og alla tíð var hún einn af
máttarstólpum Gammadeildar
þess félags.
Vilborg hafði einstaka nær-
veru í senn hátíðlega og notalega.
Hún var ljúf og hlý, skemmtileg
og gefandi. Ósjaldan flutti hún
okkur leiftur og minningar, bæði
í bundnu máli og óbundnu.
Fyrir tveimur árum var haldið
alþjóðaþing DKG á Íslandi. Ein
Gammasystir fór með hóp er-
lendra gesta í kynnisferð um mið-
borgina og kom óvænt við hjá Vil-
borgu sem kom út á tröppur,
flutti fyrir gestina eitt af sínum
fegurstu ljóðum. Erlendu gest-
irnir áttu ekki orð yfir þeirri
gæfu að fá að hitta þessa frábæru
listakonu og hlusta á hana lesa
ljóð á eigin tungumáli. Það mátti
víða sjá tár á hvarmi.
Síðasta samverustund okkar
með Vilborgu var nú í ár á fögru
vorkvöldi við Nauthólsvíkina.
Hún sagði sögur, hláturmild að
vanda og hnyttin í tilsvörum.
Vilborgar minnumst við með
hlýju og virðingu fyrir gefandi
samveru í gegnum árin. Með
þakklæti munum við áfram njóta
perlanna hennar sem skína.
Fjölskyldu Vilborgar sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning merkrar
konu.
F. h. Gammadeildar,
Edda Pétursdóttir.
Nú er hún Vilborg dáin. Sem
betur fer eru margir sem kunna
að lýsa áhrifunum sem hún hafði
sem skáld, þýðandi og kennari og
allir vita að hún var engum lík.
Vilborg var meðal þeirra kvenna
sem tóku þátt í að búa til íslenska
framtíðarkonu, en hún sleppti þó
aldrei hendi af sínum furðulega
forneskjulega uppruna, þar sem
fólk gjóaði augunum í átt til sjáv-
ar af ótta við nýtt Tyrkjarán. Vil-
borg hafði áhuga á fólki og hún
var hláturmild; engum hef ég
kynnst sem kann að segja jafn-
stórbrotnar og fyndnar sögur af
daglegu lífi. Söguhetjurnar voru
íslenskt alþýðufólk, heimsfræg
stórskáld, stjórnmálamenn,
drykkfelldir listamenn, útlenskir
hermenn og draugar, en þrátt
fyrir hláturinn var alltaf skilið
eftir pláss fyrir harminn sem
hlýtur að vera hluti af lífinu
sjálfu. Ég var á unglingsaldri
þegar ég varð heimagangur hjá
þeim Þorgeiri og sonum þeirra og
hef síðan talið mig til heimilis-
vina. Vilborg hafði djúpstæð
áhrif á mig því að hún var ekki
bara viðstödd þegar ég kastaði
unglingshamnum og hún var ein
af þeim sem kenndu mér að verða
fullorðin. Vilborg og Þorgeir
hjálpuðu mér um margt sem mig
hefur munað um alla ævi, en nú
kallar á mig fegurðin í vinsemd
Vilborgar: Þegar ég komst ekki í
jarðarför Solveigar systur minn-
ar haustið 1982, þá fór Vilborg
fyrir mína hönd og lýsti svo at-
höfninni í bréfi þannig að ég sé
hana fyrir mér eins og ég hefði
verið þar sjálf. Svona gjafir gefur
ekki hver sem er.
Blessuð sé minning Vilborgar,
sem er full af kærleika og þakk-
læti.
Lára Magnúsardóttir.
Mér barst fréttin af fráfalli Vil-
borgar til Parísar rétt eins og
fréttin af andláti Þorgeirs á sín-
um tíma. Árin 1984-86 var hún
umsjónarkennari minn við Aust-
urbæjarskólann og á margan
hátt liggur bein lína frá því að
vera nemandi hennar til þess að
verða gestaprófessor við Sor-
bonne. Hjá Vilborgu og Þorgeiri
lærði ég fyrst og fremst, að hugs-
unin á sér engin landamæri. Vil-
borg ólst upp við þröngar að-
stæður á Vestdalseyri, en varð á
einhvern fyrirhafnarlausan hátt
að sönnum heimsborgara. Hún
sagði mér margoft frá tíma sínum
með skosku bankastjórafjöl-
skyldunni, á missionshótelinu í
Kaupmannahöfn, skólaferðum til
Tékkóslóvakíu og skáldaferðum
til Kólumbíu og víðar um heim-
inn. Heimurinn allur, víðsýni og
takmarkalaus virðing fyrir
menningu og tungumálum, þar
sem allt var metið jafnrétthátt,
átti greiða leið inn í skólastofu
Vilborgar. Níu ára danskur
drengur, nýkominn til landsins
talaði og skildi náttúrulega ekki
orð í íslensku. En Vilborg leysti
málið með því að láta hann taka
lestrarpróf á dönsku, auk þess
sem hún fann danskar bækur á
skólabókasafninu. Leiksvið Aust-
urbæjarskólans er töfrandi stað-
ur, þar sem ótal börn hafa byggt
upp sjálfstraust til að geta staðið
fyrir framan fullan sal af fólki.
Danski strákurinn, sem talaði
ekki orð í íslensku, gat ekki tekið
þátt í jólaleikritinu fyrsta árið.
Hins vegar gat hann fyrir til-
stuðlan Vilborgar orðið fyrsti
danski töframaðurinn til að koma
fram á sviði Austurbæjarskólans.
Ég mun aldrei gleyma tilfinning-
unni, sem fylgdi því að standa þar
á sviði og sýna töfrabrögð
áreynslulaust á minni eigin tungu
á sama tíma og ég þurfti að læra
nýtt tungumál og verða hluti af
daglegu erlendu skólalífi. Útlend
börn talandi erlend tungumál eru
ekki vandamál, heldur ríkidæmi,
ef maður velur það. Dag nokkurn
færði Vilborg okkur gjöf sem var
töfrum lík. Ef til vill var það
fyrsti grænlenski fáninn á Ís-
landi, en pólitískur vinur Vilborg-
ar á Grænlandi hafði sent henni
gripinn að gjöf. Fáninn hékk yfir
dyrum skólastofunnar og þessi
fáni er fjársjóður fyrir Ísland og
Austurbæjarskólann, hvar sem
hann er niðurkominn í dag. Nú er
ég prófessor í alþjóðastjórnmál-
um á norðurslóðum, þar sem leið
Grænlands að sjálfstæði er mik-
ilvægt viðfangsefni. Seinna, eftir
að ég varð nemandi í MR og síðar
Nordplus-stúdent við HÍ, knúði
ég oft dyra hjá Vilborgu og Þor-
geiri og kom alltaf fróðari af
þeirra fundi. Ávallt var mér boðið
inn, þar sem ég fékk „gott kaffi“
og góðan mat. Bókhlöðustígurinn
varð mitt annað heimili. Við
kringlótt borðstofuborðið mætt-
ust fortíð, nútíð og framtíð, aust-
ur og vestur, allt fullt virðingar
og dýpstu víðsýni. Þakka þér, Vil-
borg, fyrir að gera danskan strák
í útlöndum að einhverju sérstöku
í staðinn fyrir að láta hann vera
eitthvað öðruvísi en hin börnin,
enda hefur þú gert ótal börn að
einhverju sérstöku. Nú er komið
að gömlum nemendum þínum að
gera ókunnuga að einhverju sér-
stöku og leiða saman fortíð, nú-
tíð, framtíð, austur og vestur.
Rasmus Gjedssø Bertelsen.
Vilborg Dagbjartsdóttir skáld-
kona. Sjaldan segi ég nafn henn-
ar upphátt án þess að titillinn
skáldkona fylgi því. Ekki frá því
ég fyrst las ljóð hennar í safnhefti
um það bil sem ég var að ljúka
unglingaskólanámi.
Nú breiðir María ullina sína hvítu
á himininn stóra.
María sem á svo mjúkan vönd
að hirta með englabörnin smáu.
Það hrundu fáein blóm úr vendinum
hennar í vor,
þau vaxa síðan við hliðið ljómandi
falleg og blá.
Fuglinn sem á hreiður
við lækinn í hlíðinni sunnan við bæinn
er kallaður eftir henni.
Það er Maríuerla.
Þegar ég verð stór og ræ á sjó með
pabba
gef ég henni Maríu fyrsta fiskinn minn.
Í kirkjunni er mynd af Maríu
með gull utan um hárið.
Mamma segir að það sé vegna þess
að María á dreng svo undurgóðan.
Ég hafði reyndar oft lesið ljóð
sem höfðu vakið hjá mér hugsun
og nýjar hugmyndir, en nú olli
Vilborg Dagbjartsdóttir skáld-
kona nýjum gárum í vitundarlífi
mínu og ljóðið hennar um Maríu
hvarf ekki úr minni.
Fáeinum árum seinna henti
mig það happ að fá að lesa ljóð á
sömu samkomu og Vilborg. Þá
tókum við tal saman og síðan
hlustaði ég agndofa á skáldkon-
una fara með ljóðið Morgunverk,
þar sem hún segir meðal annars:
Kvöldið eftir bað ég Drottin um rok
í næturhúminu lá ég andvaka
og heyrði kulið vagga greinum plómu-
trésins
- örlítið hvassara Drottinn minn góður
bað ég auðmjúk
Hvenær hefur himnafaðirinn skeytt um
morgunsult fátæklings?
Enda kom mér ekki í hug að dekstra
karlinn
heldur lét það verða mitt fyrsta verk í
morgunsárið
að reka sópinn upp í plómutréð
þar sem það slútti yfir vegginn
- ekki samdi Drottinn Jahve-boðorðin
handa þjónum, vinnukonum eða kven-
fólki yfirleitt
Framlag Vilborgar til lífs
þessa tiltekna unglings var um-
talsvert, en framlagið til ís-
lenskra bókmennta var ekkert
minna en magnað og verður seint
fullþakkað. Verk hennar eru
ómetanlegar gersemar sem hún
valdi að færa þjóð sinni að gjöf.
Sem ungur höfundur átti ég því
láni að fagna að starfa með henni
fyrir Rithöfundasamband Ís-
lands snemma á níunda áratug
síðustu aldar. Þá vakti það
óblandna aðdáun mína hvað hún
fylgdist grannt með grasrótinni
og var vel heima í verkum yngstu
skáldanna. Það var nánast sama
hvaða nafn bar á góma, titill nýrr-
ar ljóðabókar eða stuttur prósi
sem birst hafði í blaði eða tíma-
riti, alltaf vissi Vilborg hvað
klukkan sló og gat uppfrætt okk-
ur sem ekki vorum jafnvel með á
nótunum. Aðdáun mín á henni
stigmagnaðist við samstarf okkar
og hefur engan enda tekið.
Nú kveðjum við Vilborgu Dag-
bjartsdóttur skáldkonu og heið-
ursfélaga í Rithöfundasambandi
Íslands. Hjartans þakkir, kæra
Vilborg, fyrir allt það gagn sem
þú hefur unnið okkur rithöfund-
um, okkur lesendum og aðdáend-
um alls þess sem vel er gert í bók-
menntum.
Karl Ágúst Úlfsson,
formaður Rithöfunda-
sambands Íslands.
SJÁ SÍÐU 22