Lindin - 02.08.1950, Blaðsíða 2

2
83
halda áfram, þar sem aðrir hættu og hætta, þar sem aorir taka vió,
eða meö öðrum oroum, að leggja einn lítinn og óásjálegan stein í
þá miklu ritsmíð, sem síðar, þegar f.ullgerð er orðin, mun út veröa
gefin í einu tölusettu eintaki, hundin í gæruskinnband með gylltum
áletrunum og hljóta mun nafnið ”Með Gullfossi og Geysi .til Danmerkur
og Svíþjóðar með viðkomu í Edinborg."
Já- þá er þessi formáli víst orðinn nógu langur og komiö
mál til að fara að halda áfram. En til þess að þetta sem ég skrifa,
komi ekki eins og þjófur úr heiðskýru lofti, ætla ég aó ryfja með
fáum orðum upp ofurlítið af því, sem hæstvirtir unaanrennarar mínir
í þessari ritsmíð hafa ekki skrifað.
Það var mánudagskvöldið 5. júní. Klukkan var að ganga
tólf. Allir voru samt á fótum ennþá, þó sumir væru nokkuö óstyrkir
eftir að vera búnir að liggja í nærri tvo sólarhringa og æla tals-
vert meiru en þeir létu ofan í sig. En nú var það allt gleymt og
grafið, því að það, sem fyrir augun hafði bcrið seinni hluta þessa
dags og fram eftir kvöldinu, hafði breitt eins og þykku teppi yfir
allar hinar ömurlegu minningar frá laugaraeginum og sunnudeginum.
Veðrið var í einu orði sagt aásamlegt, blæalogn og sjórinn spegil-
sléttur aö undanteknum smágárum, sem smábátar, sem öðru hvoru fóru
fram hjá, orsökuðu. Fyrir augum blasti nú sjón, sem fæstir hinna
ungu Skógarmanna höfðu augum litið, Stórborg, böðuð í Ijósadýrð
miðnættisins. Cðru hvoru glitti á maurildi við skipshliðina og við
borðstokkinn á miðþilfari stóðu þrjátíu Skógarmenn og horfðu hug-
fangnir sínum sextíu augum í áttina til lands á þá stórfenglegu
sjón, sem nú blasti við þeim. Þetta var fyrsta stórborgin, sem
flestir þeirra höföu komið til, en nú sást ekkert af henni nema
ljósadýrðin. Þeir áttu að fá að fara í land morguninn eftir.
Hvernig skyldi hún líta út í birtu?, var spurning, sem kom upp í
huga margra. Á stóru svæði voru ljósin einkennilega strjál, og