Lindin - 02.08.1950, Qupperneq 7

inn, hvað tröppufjölda og vegalengd snertir og að lokum settust
þeir í neðstu tröppuna í einum stiganum, eins og til að bíða þess,
að turninn kæmi niður til þeirra. iíg gafst alveg upp á þeim og fór
að skcða kirkjuna hetur, meðal annars orgelið, sem var í stuku uppi
á rniðjum vegg. Eftir nokkra stuna fór ég aftur þangaö, sem ég hafð
skilið við þá félagana, til að athuga, hvort turninn væri kominn
niður til þeirra, en þeir voru þá allir á bak og þurt, eins cg
stiginn hefði gleypt þá. j£g hélt ao hinir heföu komiö niður og
allir væru farnir út. i5g flýtti mér því aö útgöngudyrunum til að
ná þeim, en þaer voru þá harðlæstar. Ég reynai fleiri dyr, en þao
var sama. Allar ayr, sem virtust liggja út úr kirkjunni voru harö-
læstar. FÓr mér nú ekki að verða um sel. Þaö gat liöið talsvert
langur tími, þar til næst yröi farið inn í kirkjuna, og ég var
hreint ekkert ánægður með að veröa að dúsa þarna inni allan daginn
og ef til vill kvöldið líka og verða af móttökuhátíðinni og ef til
vill næsta dag líka og - og - og ..... ég gat ekki hugsað lengra
og ákvað að gera aöra tilraun til að komast út. ág-sá, að einni
hurðinni var lokað með litlum slagbrandi. tíg lifti honum.upp og
tók í huröarhúninn og - hjartaö komst á sinn stað aftur - hurðin
opnaðist. í fyrstu ætlaði ég varla að trúa mínum eigin augum og
leit varlega út. JÚ, vissulega, þetta var raunveruieiki. ág steig
út á pallinn fyrir framan kirkjuna og lokaöi hurðinni varlega. j£g
var svo feginn að vera sloppinn út, að ég stoppaöi andartak til aö
jafna mig. ág hrökk upp af dvala viö það, að maður kom hlaupandi
og romsaði heil ósköp, allt á dönsku og skilai ég ekki nema tíunda
partinn af því, sem hann sagði. Þekkti ég, að þarna var kominn
sami maðurinn og hafði hleypt okkur inn. Hann var mjög æátur og
af því litla, sem varð eftir í kollinum á mér af því sem hann sagöi
skildist mér, að hann vildi gjarna fá að vita, hvernig ég nefði
eiginlega komist út. Ég benti ofur rólega á dyrnar, sem ég hafði