Lindin - 01.02.1965, Blaðsíða 10

8
- 7 -
á syllunni og hélt vörð um hina hungruðu unga sína, en
var ófær um að veiða og færa þeim fæSu. Grái Refur
klifraði aftur til baka eftir syllunni. Hann vissi hvaS
gera skyldi. Hann sá þaS af sporum dýranna sem höfSu
farið þarna um aS kanína væri í grendinni. Þarna var
hún líka! Hun stóð uppi á kletti rétt hjá. Gréi refur
tók stein undan belti sínu. Hann miðaSi vandlega og
henti. Steinninn hitti örugglega í mark. SíSan bar Grái
Refur kanínuna yfir klettaurðina fyrir ofan sylluna þar
sem hreiðrið var. Syllan var breið. Hann lagSi kanínuna
niSur, tók síðan fram hníf sinn og fló dýrið. Hann skar
kjötiS í bita og gaf ungunum. Kvenörninn reyndi aS brölta
á móti honum, þótt hann væri máttlítill, hjálparvana og
að dauða kominn, til þess aS verja ungana. Grái Refxir
hélt áfram aS gefa þeim aS eta en hélt sér þó í fyrstu
hæfilega langt frá beittum goggi arnarins. Smátt og smátt
fór indiánadrengurinn að sjá skilning í augum fuglsins,
hann skjögraSi að ungunum og stóS á verSi meSan þeim var
gefið aS eta. Grái Refiir virti örninn fyrir sér. NÚ var
hann viss um að hann hefði náð vináttu hans. án þess aS
hugsa um hættuna skar hann lengju af kjöti og gaf hinum
stóra kvenfugli. Á meSan móðirin reif í sig kjötiS, dró
hann brotnu örina úr væng hennar. SíSan lagSi hann
vænginn með liprum fingrixm sínum í réttar skorSur, setti
spelkur viS hann og batt hann fastan meS sterku grasi.
Grái Refur var í nokkrar vikur hjá örnunum. Hann fór
á hverjum degi í burtu og veiddi handa þeim. Dag nokkurn
þurfti hann að fara langt til þess að ná í bráð. SÓlin
var að setjast þegar hann sneri heim á leið tómhentur.