Verndarinn : blað Jósefsfélagsins - 01.04.1938, Síða 6
6
VERNDARINN
Natíhodftja&ÍL Qm^ííA.
Nathanael Griffith er nafnið á höfðingja
Basútólandsins. Fyrir afturhvarf sitt til krist-
indómsins hafði hann, eins og allir basútóar,
margar konur og var drykkfeldur, en hann reif
sig út af þessum vondu lastafjötrum og varð
eftirbreytnisverður kaþólskur maður.
Eitt af því sem hann sagði þegar reynt var
að fá hann til að taka upp siði síns fyrra lifn-
aðar, er svo eftirtektarvert og líkt honum, að
það er vert að taka það með hér: „Nafnbót
mína: ,,Yfirhershöfðingi“, megið þið taka, en
trú minni sleppi ég aldrei.“ Svona hjartalag, sem
færir mann ósjálfrátt aftur í tímann til píslar-
votta fornkirkjunnar, hefir yfirhershöfðinginn
enn þann dag í dag.
Þegar hann árið 1919 var boðinn til Englands,
af hinum enska konungi, þáði hann boðið, en
með því ákveðna skilyrði að hann fengi að hafa
kaþólskan prest með. Á skipinu hlýddi hann
heilagri messu hvern morgun, og meðtók heilagt
altarissakramenti hvern dag. Að sunnudögum
undanskildum voru fáir af hans hvítu samferða-
mönnum viðstaddir guðsþjónusturnar, þrátt
fyrir að þeir voru allir kaþólskir. Ferðin varði
svo lengi að það var komið fram í október. Þá
bað hr. Griffith bænir hins heilaga rósabands á
hverju kvöídi ásamt höfðingjum sínum, rósa-
bandsdrottningunni til dýrðar, og þar á eftir
fóru þeir til híbýla sinna. En þeirra hvítu sam-
ferðamenn urðu eftir og skemmtu sér við spil
fram á nótt. Allsstaðar í Lundúnum vöktu hin-
ir kaþólsku negrar undrun og aðdáun við hina
háttprúðu framkomu og eðlilegu trúarvirðingu.
Þeir dvöldu í Englandi 26 daga.
Herra Griffith stjórnar þjóð sinni sem sann-
ur kaþólskur fursti.
I riti til páfa, Benedikts XV., hefir hann falið
sig og þjóð sína fyrirbænum föður kristindóms-
ins, og fékk fyrir stjórnartíma sinn biessun
hins heilaga föður.
(Þýtt). E. J.
Ameríka er fremst í öllu.
Bóndi nokkur kom til Chicago með stóra bol-
ann sinn í taumi; hann ætlaði að fá honum
slátrað í sláturhúsum borgarinnar, sem eru þau
stærstu í heimi. Hann hitti verkstjórann við
stofnunina og bar upp erindið, og var það auð-
sótt.
Þeir fóru nú með bola inn 1 bygginguna, og
tók þá bóndi eftir, að út um op í vélarbákni
einu þeyttist heill straumur af allskonar pökk-
um, laglega útbúnum og með ýmsum áletrun-
um. „Hvaða varningur er nú þetta?“ syr bóndi.
„Það eru afurðir sláturdýranna", svarar verk-
stjórinn. Um leið og dýrinu er slátrað, partast
það í sundur í þar til gerðum vélum, og hver
vélin af annari tekur við hinum ýmsu pörtum,
og aðskilur hin ýmsu efni þeirra. Og loks taka
við vélar, sem framleiða þennan varning úr hin-
um ýmsu efnum. Svo sem: Allskonar rétti úr
kjötinu og slátrinu, skófatnað og aktygjareimar
úr skinninu, kerti og smyrsl úr fitunni, ábreið-
ur úr hárinu, allskonar verkfæri og skrautgripi
úr hornunum og beinunum, og . . „Nei, hættu
nú“, mælti bóndi, „nú trúi ég þér ekki“. „Nú,
ekki það, sjáðu þá sjálfur". Nú voru þeir komn-
ir að hinum endanum á hinni miklu vélasam-
stæðu, þar opnaði verkstjórinn stóra járnhurð
og ýtti bolanum inn, og lokaði síðan hurðinni.
„Jæja, hvað ætlarðu að fá úr bolanum þínum?“
spyr verkstjórinn. „Ég var nú að hugsa um að
fá sitt af hverju til búsins, eins og það, sem
þú nefndir áðan“, svaraði bóndinn, „ef ég gæti
fengið það einhversstaðar búið til“. Verkstjór-
inn færði til nokkur handföng framan á vélinni,
sem voru einkennd með ýmsum nöfnum áður-
nefnds varnings, og setti síðan vélina í gang.
„Nú geturðu fylgst með afdrifum bola þíns,
maður minn“, sagði verkstjórinn, „og gengið úr
skugga um, hvort ég var að skrökva að þér.
Annars ættir þú að vita það, að við Ameríku-
menn erum sannorðir, og segjum vanalega ekki
meira en við getum staðið við.“ „O, það er nú
eftir því, sem á það er litið“, svaraði bóndinn