Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1956, Page 353
331
ratur des 16.—18. Jahrhunderts sehr hauf ig; es verschwindet aberim
19. Jahrh., da die natiirliche Umgangssprache, in die es nie einge-
drungen war, sich in der Literatur starker geltend macht1 2. Einige
Beispiele: Par verde ein Festing I Mos 1,6, par gieclc vpp ein Poka af
Jørdunne ibid. 2,6, Gud DROTTinn vppbygde eina Kuinnu af Rif-
beine ibid. 2,22, Hann ... var eirn volldugur Veidemadur ibid. 10,9,
soddan eitt liott verk ibid. 34,7, so sem ein ønnur ættkuijsl i Jsrael
ibid. 49,16, vellted einum storum Steine hingad til mijn I Kg 14,33,
hann er ecke eirn Madur / suo hann kunne nockut ofgiørt ad hafa
ibid. 15,29, pu ert eirn godur Madur III Kg 1,42, med einu riettu
Hiarta ibid. 3,6, Zeruga . . . var ein Eckia ibid. 11,26, DROTTEN
hann blijfur einn Konungur ad eilijfu Psalt 29,10, vppa pad ad
hann giør de sier eitt eilijft Nafn Es 64,6 usw., auch im PI in Ver-
bindung mit Pluralia tantum: So skickade Joseph peim ein Løg
I Mos 47,26 u. a.
Anm. 2: Uber einn als Ordinalzahl s. § 223, als IndefProns. §247,2.
§ 217. Zu den iibrigen Zahlwortern bis 20 ist zu bemerken:
tveir: Dat gewohnl. tveimur: z. B. tueimur Aarum I Mos 11,10,
hanns tueimur Dætrum ibid. 19,16, pessum tueimur Kongunum V
Mos 3,21 usw. Die aisl. gewohnliche Form tveim2 ist selten: tueim
Manudum par epter Dom 11,39, Tueim Hundrudum Syr form 24,
nær tueim stundum Post 19,34. Uber zweimal vorkommendes teimur
s. § 116,b. Nisl. tveim(ur).
prir: Dat Primur Manudum I Mos 38,24, a primur footum II Mos
27,14, primur døgum Jos 3,2 usw.: med . . . sinum premur Sonar
Kuinnum I Mos 7,13, med premur Kuijslum ibid. 40,10, prremur
tiundum IV Mos 15,9, seltener (nur im NT): a prim døgum Marc
15,29, Joh 2,20 u. a., selten prem: Premsinnum Syr 48,3. Aisl.
prim(r); nisl. prem(ur), seit ca. 1400 belegt3.
fjårir: Gen stets fjogra, z. B. fiøgra mlna breidur II Mos 26,2,
fiøgra alna storer III Kg 7,19, med fiøgra handa Plsigum Jerem 15,3,
pessara fiøgra Dan 1,17, a medal fiøgra Pusunda Matth 16,10 usw.
Zur Erklarung vgl. § 43,2. Synkopierte Formen sind seit der
2. Hålfte des 15. Jahrhunderts belegt3. Nisl. fjdg(ur)ra.
fimm: stets mit mm, wie nisl., wogegen aisl. meist/irø4: z. B.
1 vgl. IslOr&m S. 108, NikKlim S. 311, StEin S. 114, Leijstrom a. a. O. S. 71 f.
2 vgl. NorAisl § 445 u. Anm. 1, IslOrdm S. 39.
3 vgl. IslOrøm S. 39.
4 vgl. NorAisl § 449, IslOr8m S. 39, Ordf. Zur Erklarung der Formen, die um-
stritten ist, vgl. z. B. Heusler § 158,1, IslTunga § 204, Aths., NorAisl § 298,2, Hell-
quist S. 205.