Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1956, Síða 355
333
visch1. Wenn ausserdem in literarischer Sprache noch die alten prir
tigir (tugir) usw. gebraucht werden2, so handelt es sich um An-
lehnung an das klassische Aisl.
Schon in der GB sind Formen mit sicher flektiertem tigur
nur noch sporadisch: høfdingia yfer fimmtijgum Es 3,3, fimmtigum
saman Luc 9,14. Substantivisch gebrauchte Nom -tigir, Akk -tigi
sind dagegen nicht mit Sicherheit hierherzuzahlen (vgl. unten):
Skie ma par sieufimm midur enn fimmtijger Riettlatra I Mos 18,28,
Ef eg finn fimmtijge Riettlatra manna ibid. 18,26.
Am håufigsten ist unflektiertes -tigi (geschr. -tijge, -tijgi, -tige
(vgl. § 16), -tije, -tie (vgl. § 83)), meist adjektivisch, selten substan-
tivisch gebraucht: z. B. ef par finnast priatijge Riettlætra I Mos
18.30, priatijge Aara gamall ibid. 41,46, fra priatijge Aarum IV Mos
4.30, hann rijlcti eitt og priatijge Aar II Chr 34,1, med tueimur og
priatijge Kongum III Kg 20,16; — vegna peirra Fiorutijge Riettlætra
I Mos 18,29, a pessum Fiorutijge enrum V Mos 8,2, peir fiorutijge
Dagar og fiorutije Nætur ibid. 9,11, tuo og fiorutijge Stade IV Mos
35,6, ad aller Stader . . . verde ætta og Fiorutijge ibid. 35,7; — peirra
fimmtijge Rettlætra manna I Mos 18,24, Fimmtije Alner II Mos
27,14, tuø og fimmtijge ær IV Kg 15,2, fimmtijge og tueir Esdra 2,29;
— sextijge Hrwtar IV Mos 7,88, til Bordz Salomons var ætlad . . Sex-
tijge Mæla annars Miøls III Kg 4,22, tueir og sextijge I Chr 27,8,
sex og sextijge Sæler I Mos 46,26; — siøtijge Sæler V Mos 10,22,
siøtijge og fiorer Esdra 2,40, siø og siøtije menn Dom 8,14, siø Lømb-
um og siøtijge Esdra 8,35; — ættatijge I Chr 16,9, Annars dags . . .
Jcomu Attatije menn Jerem 41,5, priggia og attatijge æra gamall II
Mos 7,7, fimm og Attatijge Kiennemenn I Kg 22,18; — sex og Niu-
tijge Hrwtum Esdra 8,35, ætta og niutijge I Kg 4,15, Syner Ater /
af Hiskia niutijge og ætta Neh 7,21.
-tiu ist bedeutend weniger håufig, aber dennoch gut zu belegen.
Allerdings wird meist -tijgu (-tigu) geschrieben, was aber wohl nur
als von tigur, -tigir, -tigi beeinflusste historische Schreibung, nicht
als alte AkkPl-Form von tigur zu betrachten ist3, wofur ausser dem
spaten Auftreten auch das weit uberwiegende ij spricht (vgl. § 16).
Auch hier kommt neben gewohnlichem adj. hie und da auch subst.
1 subst. wohl fast nur noch in Verbindung mit Gen manns (JH).
2 vgl. StEin S. 64, IslGr § 218.
3 vgl. XslOr5m S. 94.