Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1956, Síða 392
370
gen auch hier die Formen mit Endflexion: einnhuer III Mos 11,25,
Psalt 49,17.19, Es 17,5, I Cor 14,27, Gal 6,5, einnhuor annar (vgl.
§ 37) III Mos 25,49, eirnhuer Prophete Jerem 23,34 u. a. (: einhuor
Vtlendskur III Mos 19,33, einhuer Prophete Jerem 28,9 usw.), —
eirnhuern Marc 6,31, I Cor 11,34, eirnhuern tima Rom 1,10, II Cor
13,3, eirnhuerneigen Rom 11,14 (: einhuern Misgiorning V Mos 19,16,
einhuern tijma Job 22,6 usw.), — einshuers V Mos 4,42, Jerem 15,12,
Dan 6,13, eins huers ibid. 6,8 (: einhuers V Mos 19,5, Jos 20,4 usw.).
■—■ tibrige Formen: einhuerium Framanda VMos 14,21, til einhuer r-
ar Borgar II Kg 2,1, epter einhuerre Mynd V Mos 4,25, einhueria
Synd ibid. 21,22, vpp i einhueriu Trienu ibid. 22,6, (AkkPIMask)
einhueria I Cor 9,22.
Im NomAkkSgNeutr ist die nisl. Scheidung insubst. eitthvad
undadj .eitthvert nicht vollig durchgefuhrt: eitthuad Teikn eda Stor-
merke V Mos 13,1, anderseits: Einum Manne lijka sem pu ert kann
pijn Jllska eitthuert ad giøra Job 35,8.
§ 247. einn.
1. In der Bedeutung »einer, der eine (von zweien)« stehen,
wohl unter dt.-dan. Einfluss1, teilweise schwache Formen (vgl. §
216): z. B. Sa eine Gherubin skal vera a ødrum endanum / enn annar
a hinum ødrum II Mos 25,19, pat eina epter pat annat V Mos 7,22,
pess eina Gherubim . . . pess annars Cherubim III Kg 6,27, fra peim
eina Landzenda og til annars II Mos 8,2, tuo DwfuVnga / pann eina
til Brenneoffurs og pann annan til Forlijkunaroffurs III Mos 12,8
usw. (: eirn Stolpen var sem hinn annar Jerem 52,22, ein peirra hiet
Ada j enn ønnur Zilla I Mos 4,19, ein ættkuijsl epter adra Jos 7,14,
Ef Esau kiemur til eins Flocksins / og drepur hann / pa ma sa annar
Flockurinn komast vndan I Mos 32,6 usw.).
2. Indef. einn wird, ebenfalls unter dt.-dan. Einfluss2, oft sub-
stantivisch gebraucht:
a) »ein gewisser, quidam«: z. B. par sat einn a peim sama Stole so
alitz sem Madur Ez 1,26, eg heyrda eirn Tala ibid. 1,28, pa kom eirn
til mijn sa sem vndan hafde komist ibid. 33,21, Sia: at eirn gieck at
honum og sagde til hans . . . Matth 19,16,
1 vgl. WN S. 58.
2 vgl. WN S. 58, IslOrøm S. 106., Seip: Omstridde spørsmål i norsk språkutvik-
ling (Oslo 1952), S. 21 ff.