Eldhúsbókin - 10.09.1959, Qupperneq 3

ELDHÚSBÓKIN
Í3i
Stúlkubörn eru fyrr til máls en drengir.
þetta þýði sem pabbi kallaði hana!
Að refsa barninu fyrir slíkt, sýnir
þroskaleysi og kemur sjálfu foreldr-
inu í koll, barnið missir traust og
ást á því vegna óréttlætis sem það er
beitt.
Á 5 ára aldursskeiðinu kemur
glöggt fram eðlismunur kynjanna.
Stúlkubörnin fara að verða hégómleg
með útlit sitt, þeim er umhugað um
allt hreinlæti, þær fara að verða ráð-
ríkar og að halda fast í sínar eignir!
Drengirnir aftur á inóti fyllast áhuga
á vélum og allri vélamenningu, og
lífinu í kringum þá, sýna aftur lítinn
skilning á þessu hreinlætistali kven-
fólksins!
OSKABARNIÐ. Þ.e.a.s barnið sem
foreldrunum var hamingjuefni að
eignast, og sem lifir við ástríki og
umönnun, mun fljótara til máls held-
ur en barn, sem skortir ást og ör-
yggi. Ástríkt umhverfi örfar þroska
barnsins. Rannsóknir sálfræðinga á
börnum hafa leitt það í Ijós, að
stúlkubörn tala fyr en drengir, en að
drengir eru hinsvegar fljótari til að
skilja meiningu orða og hugfcaka eins
og t.d. ást, hatur o.s.frv. Samkvæmt
því gæti maður ætlað að kvenfólkið
væri það kynið sem raunsæara er.
Þegar barnið er orðið 4 ára getur
það yfirleitt sagt allt það sem það
þarf að tjá, eða réttara sagt, það tal-
ar, því máli sem fólkið í nánasta
umhverfi þess talar. Það notar orða-
lag móðurinnar og föðursins og stæl-
ir þau í öllu sínu tali.
Barnið er málugt. Það getur rausað
án afláts og fengið allskonar hug-
dettur sem erfitt er oft fyrir fullorðna
fólkið að botna nokkuð í. Skemmti-
legt er að heyra á tal barna þegar
þau ekki vita af því að hlustað er á
þau. Ef maður freistast til þess að
taka upp tal þeirra á stálþráð, eða
láta þau vita að maður hlustar á tal
þeirra, ber að gæta mikilla varúðar
svo að þau styggist ekki og álíti að
vcrið sé að skopast að þeim eða
njósna um þau; eins gæti það haft
þær afleiðingar að þau færu að streit-
ast við að gera sig skemmtileg fyrir
fullorðna fólkið, það væri þeim ó-
hollt og óeðlilegt.
Þar sem afi og amma eru á heim-
ilinu (og nú á tímum jafnvel lang-
afi og langamma) leita börnin yfir-
leitt meira til þeirra og m.a. vegna
þarfarinnar til þess að tjá sig í góðu
tóni.
Afi og amma hafa bæði meiri tíma,
þolinmæði og ánægju af rausinu og
hugdettunum. Barn, sem er óvenju
málugt, er þó rétt að stöðva dálítið,
það er uppeldisatriði að barnið finni
að það iná ekki í tíma og ótíma taka
fram í og „taka orðið af“ fullorðna
fólkinu þannig að það geti ekki talað
saman í friði fyrir því. Sjálfsagt er
að kenna því sem fyrst hið gullna
meðalhóf. Á liinn bóginn er ákaflega
þýðingarvert að fullorðna fólkið sýni
þroska sinn í nærveru barnsins og
hafi aðgát orða sinna. Ef pabbi het-
ur orðið á í reiðikasti að kalla tengda-
móðurina sem býr á heimilinu skap-
illt skass, á hann á hætlu að barnið
í sakleysi sinu spyrji ömmu hvað
Tvíburar eru seinni til tals.
Tvíburar eru ekki eins fljótir til
tals og önnur börn. Séu tvíburarnir
drengur og stúlka, talar s'.úlkan fyr,
og fylgir drengurinn henni þá eftir
og er því fyr til tals en þar sem
tvíburarnir eru 2 drengir. Stúlkutví-
burar eru fyrri til tals en drengir.
Orsökin til þessa er sú, að tvibur-
ar snúa sér mestmegnis hvor að öðr-
um, en eitt barn snýr sér að fullorðna
fólkinu og stælir það.
Lítil börn eiga oft erfitt með að
bera fram orð þar sem 2 samhljóðar
fara saman, þetta er alls ekki Ireg-
leiki hjá börnunum, heldur fullkoinn-
lega eðlilegt og lagast af sjálfu sér
þegar börnin fara að ganga í skóla.