Fréttablaðið - 03.06.2022, Qupperneq 28

Hins vegar er næsta
víst að eftir 40 ár
verður Keith Richards
enn á ferðinni að halda
tónleika.
Jóhann Hlíðar Harðarson sá
rokkband eilífðarinnar, The
Rolling Stones, á tónleikum í
Madrid 1982 og furðaði sig þá
á hversu sprækur Mick gamli,
Jagger var á sviðinu. Hann
tékkaði aftur á Stones í fyrra-
dag á sama stað og upplýsir
hér með að Jagger getur ekki
verið úr sama efni og aðrir
dauðlegir menn.
Jóhann Hlíðar Harðarson
Ég man að ég hugsaði: „Mikið and-
skoti hvað þessi gamli maður getur
hlaupið þindarlaust um sviðið.“
Þetta var 7. júlí 1982. Og ég man
þennan dag eins og gerst hefði í gær.
Þetta voru fyrstu tónleikar Rolling
Stones í Madrid. Og þeir fóru í sögu-
bækurnar.
Spænskir fjölmiðlar eru enn að
fjalla um þessa tónleika. Á nokkurra
ára fresti rifja þeir þá upp, segja þá
eina bestu, ef ekki bestu tónleika
sem haldnir hafa verið á Spáni og
eina þá bestu af mörgum hundr-
uðum (eða þúsundum) tónleika sem
Rolling Stones hafa haldið.
Og tónleikarnir voru í raun töfr-
um líkir. Þetta var heitasti dagur
ársins í Madrid, 39,2 gráður þegar
best/verst lét. Við félagarnir vorum
komnir inn á grasið á heimavelli
Atlético Madrid fjórum klukku-
stundum áður en tónleikarnir áttu
að byrja. Og hitinn! Svo ofboðslegur
að þeir sem voru með bjór eða rauð-
vín á leðurbelgjum notuðu vökvann
jöfnum höndum til að kæla sig inn-
vortis sem útvortis, menn spraut-
uðu hreinlega rauðvíninu yfir höf-
uðið á sér. Ég var að kafna.
Upphitunarbandið var J. Geils
Band sem ég þekkti vel. En allt spilið
þeirra fór fyrir ofan garð og neðan
hjá mér sem fleirum, þar sem hitinn
var um það bil að fara að hafa varan-
leg áhrif á heilastarfsemina.
Sjá undur gerast
Þá gerðist undrið: Klukkan þrjár
mínútur yfir níu hljóp Mick Jagger
inn á sviðið … og allt bandið á eftir. Á
sama augnabliki skrúfaði Drottinn
allsherjar svo rækilega frá krönum
himnanna að maður hefur sjaldan
upplifað annað eins. Allt fór á flot á
augabragði. Himnarnir lýstust upp
af eldingum og hljómsveitin var
med det samme komin í alvarlega
keppni um hvor gæti látið heyra
betur í sér, náttúran með sínum
of boðslegu þrumum eða Stones
með upphafslaginu Under My
Thumb.
Svo gerðist undur númer 2: Hálf-
tíma eftir að tónleikarnir hófust
var skrúfað fyrir eins og hendi væri
veifað. Og allir í kringum mig drógu
fram þurra stuttermaboli sem þeir
höfðu farið úr á meðan rigndi og
stungið ofan í gallabuxurnar. Nema
ég. Ég stóð þarna eins og hundur af
sundi dreginn í mínum rennandi
blauta bol, en mér var alveg sama.
Ég var í algleymi. Sviðið var á f loti.
Mick Jagger slóst við náttúruöflin
og hafði betur. Og það var einmitt
þarna sem ég hugsaði: „Mikið and-
skoti hvað þessi gamli maður getur
hlaupið þindarlaust um sviðið.“
Ég var 19 ára, hann var 39 ára.
Frelsi, frelsi, frelsi!
Já, árið 1982 var Spánn ein iðandi
deigla, frelsi, frelsi, frelsi, var orð
dagsins og yfir og allt um kring.
Madrid var þekkt sem borgin sem
aldrei svaf og unga fólkið var fullt
bjartsýni og lífsgleði.
Það var ótrúleg upplifun að taka
þátt í þessu spænska vori. Sem að
mörgu leyti minnti marga á vorið
í París 1968, nú skyldi æskan taka
völdin, nú skyldi æskan njóta lífs-
ins, nú skyldi vera gaman. Hvert
tækifæri var notað til að skemmta
Með Rolling Stones á sama stað 40 árum síðar
Árið er 2022 og Jagger djöflast í sama jötunmóð og Jóhann Hlíðar sá hann síðast á tónleikum í borginni fyrir fjórum áratugum. FRÉTTABLAÐIÐ/GETTY
Ioanna, Rea og
Aggeliki í góðu
stuði með Aðal-
heiði og Ragnari.
Þær komu alla
leið frá Grikk-
landi til að sjá
Stones.
MYND/AÐSEND
Jóhann Hlíðar, ekki alveg sami maðurinn og þegar hann sá Stones í Madríd
1982, hitar upp fyrir endurfundina í fyrradag ásamt Ragnari Hólm Ragnars-
syni, Aðalheiði Önnu Ragnarsdóttur og Teresu Hita López. MYND/AÐSEND
sér, fíkniefnum var flaggað til hægri
og vinstri á börum, kaffihúsum, í
skemmtigörðum og á torgum … sjáið
mig! Ég geri það sem mér sýnist!
Það var í þessu andrúmslofti sem
Rolling Stones tryllti 60.000 áhorf-
endur í miðborg Madrid miðviku-
dagskvöldið 7. júlí.
Nýir bolir og gamlir
Spánn fyrir 40 árum og Spánn í
dag eru tveir ólíkir hlutir. Ég fyrir
40 árum og ég í dag erum líka tveir
ólíkir menn. Eða er það ekki? Ég skal
ekki segja … erum við ekki alltaf
bara rétt um tvítugt? Spyrjið bara
Keith Richards …
Allavega, það er enn einu sinni
kominn miðvikudagur, 1. júní,
og það er komið að því aftur … 40
árum síðar … hver hefði trúað því?
Það er komið að því aftur að Rolling
Stones troði upp í Madrid. Þeir hafa
reyndar gert það oft síðan 1982, en
ég er aftur mættur …
Og já. Spánn fyrir 40 árum og
Spánn í dag eru tveir ólíkir hlutir.
Þessi ólgandi frelsistilfinning og
bjartsýni sem var yfir og allt um
kring hjá ungu fólki, minni kynslóð,
er á bak og burt. Atvinnuleysi meðal
ungs fólk er himinhátt, stór hluti
ungs fólks býr heima hjá foreldrum
sínum langt fram á fullorðinsárin og
sér vart fram á að koma sér þaki yfir
höfuðið og stór hluti þess ætlar ekki
að eignast börn. Þau hafa ekki efni á
því. Hvergi í heiminum fæðast eins
fá börn, hlutfallslega, og á Spáni. Og
vofa fasismans lætur á sér kræla svo
um munar, öfgahægriflokkur Vox
þýtur upp á himinfestinguna með
þvílíkum hraða að mjög margir telja
víst að f lokkurinn verði kominn í
ríkisstjórn innan nokkurra ára.
En í nokkrar klukkustundir á fal-
legum miðvikudegi látum við okkur
áhyggjur og vandamál heimsins
litlu varða. Við erum á leiðinni á
tónleika með Rolling Stones. Smám
saman fyllist miðbær Madrid, þess-
arar stórkostlegu borgar sem aldrei
sefur, af fólki í Rolling Stones bolum,
nýjum bolum og gömlum bolum. Og
það sem kemur mér eiginlega mest
á óvart er að það er sægur af ungu
fólki á leiðinni á tónleikana. Þarna
eru Ioanna og vinkonur hennar,
tæplega þrítugar, og komnar alla
leið frá Grikklandi til þess að horfa á
gömlu mennina. Ioanna segir mér að
þær hafi verið harðákveðnar í að sjá
Rolling Stones í Madrid, þetta hljóti
að vera síðasta tónleikaferðalagið
þeirra. Pabbi hennar situr heima í
Grikklandi, grænn af öfund. Og Vic-
toria frá Argentínu, 25 ára, búsett í
Madrid, segir að allir hennar arg-
entínsku vinir í borginni hafi verið
harðákveðnir í að sjá þessar goð-
sagnir úr æsku foreldra sinna.
Hola Madrid!
Charlie Watts kvaddi þessa jarðvist
í fyrra, í hans stað er kominn Steve
Jordan, sem er bara 65 ára. Hálf-
gerður unglingur.
Fyrir 40 árum fór ég með tveimur
góðum félögum frá „þorpinu mínu“
(Calera y Chozas) á Spáni, Tirso og
Andrési. Þeir sitja núna með Charlie
Watts og telja í, báðir létust langt
fyrir aldur fram. Í dag sit ég hér
með bestu vinkonu minni, Tere.
Hún er systir Andrésar og því hafa
þessir tónleikar mikið tilfinninga-
legt gildi fyrir okkur. En auðvitað er
þetta fyrst og fremst bara of boðs-
lega gaman. Ég finn að ég er með
fiðring í maganum. Svo vægt sé til
orða tekið.
Leikvangurinn fyllist hægt og
rólega, og klukkan kortér yfir 10
eru 50.000 manns samankomnir
á Wanda Metropolitan-leikvang-
inum í Madrid þegar Mick Jagger
vippar sér á sviðið og hrópar „Hola
Madrid!“ Það þarf ekki meira, þeir
eru mættir! Næstu tvær klukku-
stundirnar rennur hver klassíkin
af annarri áfram; Beast of Burden,
Honkey Tonk Women, Miss You,
Start Me Up, Paint It Black, Symp-
athy For The Devil, Jumpin Jack
Flash, You Can´t Always Get What
You Want og Out Of Time, sem
elstu menn fullyrða að Stones hafi
aldrei flutt á tónleikum áður. Lagið
er frá árinu 1966. Mick Jagger hefur
varla órað fyrir því, 23 ára gamall,
að hann myndi syngja þetta fyrir
heimsbyggðina rúmlega hálfri öld
síðar. Og Mick Jagger! Hann getur
ekki verið gerður úr sama efni og
við hin. Maðurinn verður áttræður
á næsta ári og hann æðir um sviðið
… fram og til baka … ég segi ekki að
hann hafi hlaupið, en hann val-
hoppaði eins og fjallageit. Móðir
mín er jafngömul Mick Jagger og
hún er hætt að valhoppa …
Síðasti séns
Jagger talaði við okkur tónleikagest-
ina á spænsku allan tímann. Hann
kynnti hljómsveitina og þegar hann
kynnti Ronnie Woods til sögunnar,
þá sungu 50.000 manns einum rómi
„Hann á afmæli í dag“, en Ronnie
átti 75 ára afmæli þennan sama
dag. Er til skemmtilegri leið til þess
að halda upp á 75 ára afmæli en að
troða upp á rokktónleikum fyrir
framan 50.000 aðdáendur, bók-
staflega á öllum aldri? Ég held ekki.
Engum er þó fagnað eins ákaft og
Keith Richards. Í þrjár mínútur
syngja áhorfendur einum rómi:
„Olé, olé, olé, olé  …“. Keith brosir út
að eyrum eins og hamingjusamur
fermingardrengur, hann er snort-
inn. Svo sveiflar hann á sig gítarnum
og syngur tvö lög; Happy og Slipping
Away.
Og rúmum tveimur klukkutím-
um síðar slá Rolling Stones lokatakt-
inn með líklega þeirra frægasta lagi,
„(I Can´t Get No) Satisfaction“. Þegar
Mick Jagger söng þetta lag árið 1982,
þá sveipaði hann um sig spænska
fánanum. Í dag eru aðrir tímar og
Mick Jagger fór í jakka sem var eins
og úkraínski fáninn. Stórkostlegur
endir á stórkostlegum tónleikum,
stærstu rokksveitar í heimi. Um það
er ekki hægt að deila.
Þetta var með öllum ólíkindum
og verður ekki endurtekið. Ekki eftir
10 ár, ekki eftir 20 ár, ekki eftir 30
ár. Hins vegar er næsta víst að eftir
40 ár verður Keith Richards enn
á ferðinni að halda tónleika. Trú-
lega einn á ferð, en trúið mér, hann
verður enn að. n
Nánar á frettabladid.is
16 Lífið 3. júní 2022 FÖSTUDAGURFRÉTTABLAÐIÐLÍFIÐ FRÉTTABLAÐIÐ 3. júní 2022 FÖSTUDAGUR