Austurglugginn - 24.06.2016, Side 7

AUSTUR · GLUGGINN Föstudagur 24. júní Flugfélag Austurlands
Kolbeinn varði um tveimur og hálfu
ári við nám í Reykjavík, bæði bóklegu
og verklegu. En hvað tók svo við?
„Ég byrjaði að kenna á flugstöðinni
þar sem ég lærði. Ég tók nefnilega
kennaraprófið um leið og ég tók at-
vinnuflugmannsprófið. Þetta var um
1974, þá hitti ég mann að austan,
Sigurð Björgvinsson sem þá var aðal-
maðurinn hjá Flugfélagi Austurlands.
Það varð með okkur samkomulag að
ég kæmi að vinna hjá þeim og flutti
því í framhaldinu austur. Ég man ég
kom til starfa þann 7. febrúar sama
ár og allt gekk vel. En um haustið
hættir Sigurður og ég sat allt í einu
uppi með fyrirtækið og þurfti að taka
alla starfsemina að mér.“ Og hvernig
lagðist það í þig? „Það skipti engu
máli, maður tókst bara á við þetta
og gerði bara hlutina. Fyrir mér var
það annaðhvort að gera þetta eða
flytja og fara í burtu.“
Gríðarlega skemmtilegur tími
Kolbeinn var ekki nema 24 ára gamall
þegar öll starfsemi flugfélagsins lenti á
hans herðum. Hann tókst á við verk-
efnið af miklum krafti og átti eftir að
verja næstu tíu árum hjá félaginu við
almenn flugstörf og uppbyggingu.
„Þetta var mikil vinna, en gríðar-
lega skemmtilegur tími. Markaðs-
svæði Flugfélags Austurlands var
ekki stórt, sem háði okkur, en við
urðum stórir í sjúkrafluginu og ef ég
man rétt flugum við um 180 sjúkra-
flug á ári og var það fyrir utan allt
hitt. Það sem hjálpaði líka mikið
er að við sinntum póstfluginu. Það
verður að segjast eins og er að oft var
farið varlega með hvíldartímann því
við unnum svo oft í sjúkrafluginu á
nóttunni og svo vorum við í hinu á
daginn og næturflug eru mjög erf-
ið. Þetta var samt góður tími en að
lokum fór þetta að þreyta mann
og ég fann að ég var tilbúinn að
breyta til.“
Aldrei orðið hræddur
Snemma árs 1985 hætti Kolbeinn
störfum hjá Flugfélagi Austurlands.
Hann tók sig til og flutti til Ástralíu
með fjölskylduna þar sem hann
dvaldi í tæp tvö ár. Þegar hann kom
aftur heim réði hann sig til starfa hjá
Flugfélagi Norðurlands á Akureyri.
„Mönnum fannst þetta einkennileg
leið að fara frá Ástralíu til Akureyrar,
þetta er jú smá krókur. En þar var
ég í um tíu ár eða allt þar til félagið
sameinaði flugið við innanlandsflug
Flugleiða sem núna heitir Flugfélag
Íslands. Ég er því búinn að vera hér
síðan 1986, sem þýðir að það vantar
aðeins örfáa mánuði upp á að ég hafi
flogið fyrir félagið í þrjátíu ár,“ segir
Kolbeinn.
Það liggur þá beint við að spyrja
næst hvort hann hafi aldrei orðið
hræddur í háloftunum á þessum
langa ferli sem flugmaður?
„Nei, ekki beint, en auðvitað hefur
það gerst. Ég segi alltaf að það sé
nauðsynlegt að vera alltaf hræddur,
það eina sem þú mátt ekki er að vera
skelfdur. Það er gríðarlegur stigs-
munur þarna á. En sem flugmaður
þarf maður alltaf að vera á tánum yfir
því hvað maður er að gera.“
En hefur það aldrei hrætt þig að
fljúga með fulla vél af farþegum og
vera ábyrgur fyrir að koma þeim
heilum heim? „Nei, það hefur aldrei
truflað mig. En ég er þakklátur á
þessum tímamótum að hafa klárað
einn svona starfsferil án þess að
hafa valdið tjóni á sjálfum mér og
öðrum. Maður getur ekki annað en
verið hamingjusamur með það,“ segir
hann og brosir.
Sáttur við að hætta
Þegar við hittum Kolbein var hann
að fara í sitt síðasta flug til Egils-
staða. Við spyrjum hann hvernig
tilfinning það sé.
„Það er bara fín tilfinning. Ég er
búinn að gera það upp við mig fyrir
svolitlu síðan að þetta er bara að klár-
ast og ég klára þetta bara þannig að
það verði ekkert kusk á því eins og
maður segir. Það er engin eftirsjá.“
En ertu alveg hættur að fljúga?
„Margir flugmenn sem hafa unnið
við flug alla sína æfi halda áfram að
fljúga sem einkaflugmenn svo lengi
sem heilsan leyfir. Ég er samt ekki
búinn að gera það upp við mig hvað
ég geri. Ég þarf reyndar að ná mér
aftur í réttindi á eins hreyfils flugvél
til að geta flogið einkaflugvél eins
og mér sýnist. En það er spurning
hvort ég nenni að standa í því, ég er
ekki búinn að setja mér neitt plan
fyrir framtíðina en það getur meira
en verið.“
Þakklátur
En þegar þú lítur til baka yfir ferilinn,
hvað stendur upp úr? „Þakklæti held
ég bara, þakklæti fyrir þetta samfélag
sem ég hef verið hluti af. Mér hefur
alltaf líkað vel í starfinu mínu. Svo
eru ógleymanlegir sumir dagarnir
sem maður hefur flogið, sérstaklega
hér á Íslandi, þegar við erum kannski
að koma upp úr skýjunum og þar er
sólin og allskonar samspil úr skýjum
og birtu, það er ekki hægt að lýsa því
með orðum hversu magnað það er.
Mér hafa fundist það alger forréttindi
að vera í þessu starfi.“
En hvað tekur nú við eftir síðasta
flugið? „Ég er alltaf að gaufa eitthvað.
En ég ætla að byrja á því að fara í gott
og langt sumarfrí. Ég og frúin förum
örugglega á einhvern þvæling. Svo á
ég fullt af börnum og barnabörnum,
það þarf að sinna þessu öllu saman.
En ég kveð sáttur og nú taka bara
nýir og spennandi tímar við,“ segir
Kolbeinn að lokum.
SL.
Hér stendur Kolbeinn við Navajo-vélina, aðalsjúkraflugvél Flugfélags Austurlands eftir 1978. Mynd úr einkasafni.
Kolbeinn við aðaláætlunarflugvél Flugfélags Austurlands en hún var keypt ný árið 1975. Myndin er tekin við Snæfell. Mynd úr einkasafni.