Sumardagurinn fyrsti - 19.04.1956, Qupperneq 13

SUMARDAGURINN FYRSTI
11
Fáeinar myndir
Ég var beðin að senda Sumardeginum fyrsta nokkur orð,
er lýsi að einhverju leyti þeim tíma, þegar ég kenndi við
barnaskóla Reykjavíkur. Það var haustið 1900, að ég vár
ráðin kennari við barnaskólann í Reykjavík, er nú hefur
hlotið nafnið Miðbæjarskólinn. Hann var þá að flytja í
^ýja skólahúsið við Tjörnina. Hafði hann áður verið í stein-
steinhúsinu við Pósthússtræti, þar sem nú er lögreglustöð-
in. Þar var alls ekki svo lítið átak fyrir Reykjavíkurbæ
að reisa þenna skóla. Straumurinn úr sveit og sjávar-
þorpum var hafinn til höfuðstaðarins og kröfurnar um at-
vinnu og aukin lífsþægindi fóru ört vaxandi Það liðu held-
ur ekki nema nokkur ár, þangað til nýja skólahúsið reynd-
ist of lítið. Var þá „Austurálman“ byggð. Var hún í smíð-
um, er Friðrik konungur heimsótti landið, árið 1907, og þar
var konungsballið haldið, um samarið. — Ég á margar ljúfar
skriftartímum voru handæfingar, er við stundum nefndum
konungur heimsótti landið, árið 1907, og þar var kon-
ungsballið haldið, um sumarið.-Ég á margar ljúfar
minningar frá þessum 14 árum, sem ég var kennari við
barnaskólann. Eignaðist ég þar marga góða vini, bæði með-
al kennara og nemenda. Ég átti heima á Rauðará, rétt fyrir
innan bæinn, og var góð hressing á hverjum morgni þessi
15—20 mínútna gangur í skólann. Minnist ég glöggt, er
skólabjallan kallaði börnin í raðir og sé þau bekk eftir bekk,
ganga upp tröppurnar, inn gangana og upp stigana, sem
lágu að efri hæð hússins. Ég kenndi að jafnaði yngstu börn-
um skólans, einnig teikningu í efstu bekkjum hans. Börnin
í yngstu deildinni voru 6—7 ára, stundum þó aðeins 5 ára
gömul. Ég hafði leyfi skólastjórans, Mortens Mansen, til
að semja sérstaka stundaskrá handa þeim. Gætti ég þess,
að skipta þannig verkum, að engin hætta væri á því, að
ofþreyta börnin. Sömu kennslugrein hafði ég sjaldan leng-
ur í senn en 20—30 mínútur. Lestrinum skipti ég t. d. í tal-
æfingar, hljóðæfingar og stöfun. Lét ég börnin sjálf búa
sér til bókstafi og setja þá saman í orð og setningar. I
Skiftatímum voru handæfingar, er við stundum nefndum
„loftritun" og voru þær samtímis teikningu á skólatöfl-
unni. Sumar kennslugreinarnar kölluðum við náttúrufræði
og átthagafræði og inn í þær voru fléttaðar smásögur um
dýr, landafræði o. fl.
Biblíusögur voru sagðar og síðan endursagðar af börn-
unum, vísur lærðar utanað og stundum sungnar. Það kom
fyrir, að ég hafði nokkrar leikfimisæfingar inni í skóla-
stofunni, er ég fann, að litli hópurinn minn hefði gott af
því að rétta úr sér.
Til þess að halda vakandi athygli barnanna reyndi ég
oft að láta þau teikna í sambandi við sögur, er ég sagði
þeim, eða til skýringar og minnis einhverju atriði,' er ég
vildi að þau festu í huga sér. Sé ég enn, eftir öll þessi mörgu
ár, leiftur í auga og ljóma á andlitum, er þau sýndu mér
teikniblöðin sín, og ég man, að yngstu börnin sögðu stund-
um: „Ég get ekki lesið enn þá, en ég kann að teikna". Og
þó að krotið á blöðunum þeirra væri mér stundum óskilj-
anlegt, þá birti það þó oft sérkennileik þeirra og skilning
á viðfangsefninu, er þau voru að glíma við í það og það
skiptið. Laufev Vilhiálmsdóttir.
Bekkur Laufeyjar frá 1911