Kirkjublaðið - 18.06.1945, Page 1

)
í
ITT, árg. Reykjavík, mánudaginn 18. júní 19*45. 11. ttd.
Séro Friðrik Hallgrímsson dómprófasfur
„EG ER MEÐ
Skeggj aslaðar-
kirkja
Á Skeggjastöðum eða
Skeggjastað á Langanesströnd-
um hefir lengi verið kirkjustað-
ur og prestssetur og er svo enn.
Þar var Þorlákskirkja.
Kirkja sú, er nú stendur á
Skeggjastað er ein af elztu
timburkirkjum landsins og mun
eiga aldarafmæli á þessu ári,
reist 1845. Mun kirkju þessari
jafnan hafa verið vel við hald-
ið, því hún má enn kallast sæmi-
lega stæðilegt hús.
Sennilega líður þó óðum að
því, að endurbyggja verði kirkj-
una.
Prófessor Ásm.
Guðmundsson
, sækir afmælisþing hins
evangelisk-lútherska kirkju-
félags tslendinga í Vestnr-
heimi.
Fyrir nokkru síðan barst
biskupi bréf frá ritara Hins
evangeliska lútherska kirkjufé-
lags fslendinga í Vesturheimi,
séra Agli H. Fáfnis, þar sem
íslenzku kirkjunni var boðið að
senda fulltrúa á 60 ára afmæl-
isþing kirkjufélagsins, er háð
verður í Winnipeg dagana
20.—23. júní n.k. 1 sambandi við
þing þetta verður einnig minnzt
aldarafmælis séra Jóns Bjarna-
sonar, er var einn atkvæðamesti
kirkjuhöfðingi meðal Vestur-fs-
lendinga um langt skeið.
Hefir nýlega verið ákveðið að
taka þessu boði, og mun pró-
fessor Ásmundur Guðmundsson,
formaður Prestafélags fslands,
sækja þing þetta af hálfu ís-
lenzku kirkjunnar.
Þegar ég var lítill drengur,
I las ég sögu í danskri lestrar-
! bók um gamlan, fátækan mann,
sem fór út í skóg til þess að
afla sér eldiviðar. Þegar hann
var búinn að safna sér stórum
bagga, settist hann niður
þreyttur. Honum fannst lífið
vera erfitt og hann andvarpaði
og sagði: „Ég vildi óska, að
dauðinn vildi koma og sækja
mig svo að ég þurfi ekki leng-
ur að eiga í þessu stríði“. í því
bili stóð dauðinn hjá honum og
sagði við hann: „Komdu sæll!
Ég er dauðinn. Hvað viltu að
ég gjöri fyrir þig?“ Gamla
manninum varð hverft við og
hann svaraði: „Mér þætti vænt
um ef þú vildir gjöra svo vel
að lyfta á mig eldiviðarbaggan-
um, svo að ég komist heim með
hann fyrir rnyrkur". — Hann
vildi lifa áfram, hann þyrfti að
bera byrðar lífsins.
Okkur þykir flestum vænt
um lífið, — þó að það sé stund-
um erfitt og sárt. — Við finn-
um, að mannlífið er fullt af
hugðarefnum. Og þess vegna
þykir okkur, — ekki síst þeim
sem eru ungir og hraustir og
færir í allan sjó —, skemmti-
llgt að lifa. Því að alltaf er
eitthvað nýtt að gjörast; og það
nýja beinir huganum á nýjar
brautir og hvetur til athugana
og athafna.
Hver hugsandi maður hefir
meðvitund um það, að það
varðar miklu, a. m. k. fyrir
gæfu og gengi hér á jörðu, —
bæði fyrir hann sjálfan og aðra
—, hvernig hann fer með lífið,
— óteljandi gjafir þess, verk-
efni og tækifæri.
En mörgum sézt því miður
yfir það, sem dásamlegast er
við þetta jarðlíf, — það, sem
gjörir það þess virði að því sé
lifað: að það á sér eilífðar-
markmið. Sé lífinu lifað án
skilnings á því, þá er það í raun
og veru óskiljanlegt og lítils
virði. Tilgangur þess verður
mönnum fyrst skiljanlegur þeg-
ar þeir læra að hugsa um það
í sambandi við Guð, höfund alls
lífs, og hfa því í samfélagi við
hann. Þá opnast' huganum ný
það þýðingarmikið og dýrmætt,
útsýn yfir það; — þá verður
fullt af verkefnum og áhuga-
málum.
Þessvegna er fyrirheitið, sem
okkur kristnum mönnum er
gefið í síðasta versi Matt. guð-
spjalls: „Ég er með yður alla
daga“, langmesta og dýrmæt-
asta fyrirheitið, sem við eigum.
Því að það er Jesús Kristur,
sem tengir okkur við Guð, — við
takmarkalausan kærleikann.
guðlega takmarkalausa spek-
ina guðlegu og takmarkalausan
kraftinn guðlega.
Reynsla óteljandi lærisveina
hans. hefir sýnt það, að fyrir-
heit hans er ekki orðin tóm, —
að hann er nálægur þeim og
flytur þeim guðlegt fulltingi til
að lifa lífinu þannig, að áfram
miði að eilífðarmarkinu. Ég
skal nefna nokkur dæmi þess.
Lærisveinar hans eru aldrei
einmana. Einstæðingsskapur
hefir verið mörgum þung
raun. Á ferðalögum^ og einir
síns liðs í stórborg hafa marg-
ir fundið til smæðar sinnar og
einstæðingsskapar. Köllun krist-
ins manns hefir það líka í för
með sér, að hann kemst oft í
andstöðu við aðra vegna trúar
sinnar og lífshugsjóna. En hann
er ekki einn.
Fyrir 25 árum dó kona, sem
margir töldu eins einmana og
unnt væri að vera. Hún hét
Christina Forsith og vann ára-
tugi að kristniboði í Afríku
meðal svertingja, sem voru
henni eins ólíkir og hugsast
gat að því er snerti menningu
og lífsvenjur. Einu sinni sagði
maður við hana, að hann fyndi
sárt til með henni að vera svo
einmana, en hún svaraði: „Öll
þesi ár hefi ég aldrei verið ein-
mana, því að ég hefi alltaf
fundið til nálægðar Jesú
Krists“.
Til þess fundu líka postui-
arnir og kristnir samtíðarmenn
þeirra. Þeir voru fáir á móti
fjöldanum og urðu oft að flýja
til að forða lífi sínu. En þeir
töluðu alltaf um Jesúm eins og
nálægan vin, sem vissi um þá
og léti sér annt um þá. Og ekk-
ert er betra en að vita af hon-
um hjá sér. Það breytir öllu
lífinu.
Lærisveinar hans eru aldrei
ráðþrota. Þeir hafa leiðsögu-
mann með sér, sem getur alltaf
sagt til vegar.
Fyrir kristniboðunum fyrstu
lá vandasamt verk. Þeir áttu
YÐUR“
að boða nýja trú, en höfðu fá-
ar reglur að fara eftir um fyr-
irkomulag starfsins. En enginn
getur lesið Postulasöguna án
þess að sjá hvernig vinurinn
ósýnilegi leiðbeindi þeim; þar er
hvert dæmið öðru ljósara þess,
að Kristur var með þeim og að
návist hans gjörði þá örugga.
Og þettá er reynsla læri-
sveina hans enn í dag. Ég gæti
sagt frá mörgum dæmum þess,
hvernig hann hefir leiðbeint
mér, þegar ég hefi verið í efa
eða óvissu, og ekkert finnst
mér sjálfsagðara þegar svo
stendur á, en að leita til hans
og biðja hann um að fræða mig.
Ekkert hefir verið trú minni
meiri styrkur en sú reynsla.
Þegar Schacleton var í Suð-
urheimskautsferð sinni, missti
hann skip sitt, og hann lagði af
stað við þriðja mann yfir veg-
lausar klakabreiðurnar til að
leita hjálpar, og litlar líkur virt-
ust vera til þess, að af þeim
spyrðist framar. Þeir tóku það
ráð, að biðja Guð af öllu hjarta
að stjórna ferðinni. Og allt fór
vel. Á eftir sagði annar föru-
nauturinn við Schacleton: „Það
var einkennilegt, en mér fannst
hvað eftir annað við vera 4 á
ferð“. — „Sama fannst mér“,
svaraði Schacleton. — Guði se
lof fyrir leiðsögumanninn ósýni-
lega. Án hans vildi eg ekki fara
ferð lífsins.
Og lærisveinar hans þurfa
aldrei að láta bugast. Það var
ekkert smáræði sem þeim var
ætlað að vinna, þessum fámenna
hóp framherja kristinnar trú-
ar. Jesús hafði boðið þeim:
„Kennið þeim að halda allt, sem
ég hefi boðið yður“. Þeir
áttu m. ö. o. að gjörbreyta
mannlífinu, fá menn til að taka
upp nýjan hugsunarhátt og nýtt
lífemi. Og þeir lögðu ótrauðir
út í þetta verk og ávextir þess
sáust fljótt í lífi sífjölgandi
kristinna safnaða í nálægum
löndum. Og nú hggur fyrir
kirkju Krists verkefnið mikla,
að græða sárin eftir styrjöldina
og kenna mannkyninu trú kær-
leikans og friðarins. Og það mun
henni takast að sama skapi sem
hún er sjálf í nánu sambandi
við kraft Krists.
Og þessir frumvottar kristn-
innar lentu í mörgum hættum
Biskupafundur í
%
Kaupmanna-
Bisxupi fslands hefir nýlega
borizt símskeyti frá H. Fugl-
sang-Damgaard Sjálandsbiskupi,
þar sem hann býður honum á
sameiginlegan fund höfuðbisk-
up? Norðurianda í Kaupmanna-
höfu dagana 29. júní til 1. júlí
n. k. Ennfremur voru boðnir á
f undinn: Berggrav erkibiskun
Norðmanna, Eidem erkibiskup
Svía og Lethonen erkibiskup
Finna, svo og dönsku biskup-
arnir allir.
Ákveðið var, að taka þessu
boði og að biskup leggði af stað
áleiðis til Danmerkur seint í
þessum mánuði. En nú hefir á
ný borizt símskeyti frá Sjá-
landsbiskupi þess efnis, að
fundinum verði frestað í bili.
Almenna kirkju-
fundinum á Ak-
ureyri fresfað.
Af ofyrirsjáanlegum ástæð-
um hefir verið ákveðið að
fresta hinum almenna kirkju-
fundi, svo og aðalfundi Presta-
félags íslands er halda átti á
Akureyri dagana 8.—10. júlí.
Fundir þessir verða því ekki
haldnir fyr en dagana 9.—11.
september næstkomandi. Fund-
arstaður og dagskrá verður að
öllu leyti hin sama og áður hef-
ir auglýst verið.
wg mou uvcijii au íata
lífið fyrir trú sína. En þeir dóu
óhræddir og glaðir, af því að
þeir vissu, að drottinn þeirra
var með þeim.
Þessi síðustu ár hafa líka
margir orðið illt að þola og lífið
að láta fyrir trú sína, þegar
þeir hafa í nafni Krists mót-
mælt kúgun, ofbeldi og grimmd-
arverkum guðlausra manna,
eins og okkur er öllum kunnugt.
En hugrekki þeirra og staðfesta
hefir borið þess vott, að þeir
voru ekki einir. Kristur var
með þeim.
Ég las nýlega einkennilega
frásögn um King, biskup í Linc-
olm í Englandi, er dó 1910. Einu
sinni heimsótti hann hegningar-
hús og sat lengi á tali við einn
fanga, sem dæmur hafði verið
fyrir innbrot og ofbeldi. Þegar
Framfi. á 4. síðu