Kirkjublaðið - 18.06.1945, Side 3

KIRKJUBLAÐIÐ
3
Með bæn og þakkargjörð
Þessi athyglisverða mynd sýnir hvernig borgarar New York-
borgar féllu á kné á götunum, er friði var lýst yfir í Evrópu, og
þökkuðu guði í auðmjúkri bæn fenginn frið. Þessir menn fyrir-
wrða sig ekki fyrir að biðja og láta trúartilfinningu sína í ljós.
Oegor jeg særði presfinn minn
Séra Maftfthsas
Eggerftsson
áííræður
v
Séra Matthías Eggertsson f.
prestur í Grímsey varð áttræð-
nr 15. þ. m.
Hann er fæddur að Meðalnesi
á Rauðasandi 15. júní 1865,
sonur Eggerts Jochumssonar
(albróður Matthíasar skálds) og
fyrri konu hans, Guðbjargar
Ólafsdóttur.
Stúdent varð Matthías árið
1883, og gerðist þá kennari við
barnaskólann á ísafirðioggegndi
jafnfi-amt sýsluskrifarastarfi.
En hugur hans stefndi tii
prestsskapar og hóf hann þvi
nám í Prestaskólanum og lauk
þaðan embættisprófi árið 1888.
Sama ár voru honum veittir
Helgastaðir í Reykjadal í Suð-
wr-Þingeyj arsýslu og vígðist
hann þangað 30. september um
haustið.
Árið 1895 var honum veitt
Grimseyjarprestakall og þjón-
aði hann því brauði í rúm 40
ár eða til ársins 1937, er hann
fékk lausn frá embætti og flutt-
ist til Reykjavíkur. Árið 1890
kvæntist hann Guðnýju Guð-
mundsdóttur frá Svertingsstöð-
um, hinni ágætustu konu og er
hjónaband þeirar hið farsæl-
asta og ástúðlegasta.
Grímsey reyndist séra Matt-
híasi í alla staði prýðilega, þó
ekki hafi prestar keppt um að
sækja þangað síðan hann hvarf
þaðan. Með sanni má segja að
hann hafi grætt þar á tá og
fingri og orðið auðugri maður
með hverju ári sem leið. En sá
auður var ekki hverfull pen-
ingur, sem hjaðnar eins og
froða með vaxandi dýrtíð og
verðbólgu. Gróði hans og
þeirra hjóna lá á öðru sviði.
Þau eignuðust í Grímsey
mörg og efnileg börn og komu
þeim til manndóms og þroska.
Þar öðluðust þau einnig sívax-
andi vináttu og traust sóknar-
barna sinna. Þar græddu þau
lífsreynslu og þroska.
Svo mátti segja, að séra
Matthías væri ekki aðeins
prestur og sálusorgari sóknar-
barna sinna, heldur gegndi
hann jafnrfamt svo að segja
öllum helztu trúnaðarstörfum
fyxár byggð sína og var eins-
konar konungur eyjarinnar af-
skekktu þarna norður í fshafi.
Hann var heppsnefndaroddviti.
sýslunefndarmaður, bréfhirð-
ingamaður, skólanefndarfor-
naaður og.jafnvel sjálfur einnig
Veglegar gjafir
til Ingjaldshóls-
kirkju
Kirkjublaðið hefir nýlega átt
tal við sóknarprestinn í ólafs-
vík, séra Magnús Guðmundsson.
Skýi’ir hann frá ýmsum ágætum
giúpum, er Ingjaldshólskirkju
hafa borizt nú undanfarið. Er
frásögn hans á þessa leið:
Laugardaginn 2. júní afhentu
hjónin Guðbjörn Bergmann Sig-
urðsson og Guði’ún Kristjáns-
dóttir, Njálsgötu 112 í Reykja-
vík og Hjörtur Cyrusson, Skóla-
vörðuholti 56 í Reykjavík Ingj •
aldshólssöfnuði í ólafsvíkur-
prestakalli foi’kunnai'. fagran
hökul, sem er minningargjöf um
foi-eldra Hjartar en afa og
ömmu Guðbjarnai’, þau hjónin
Cyrus Andrésson og Guðrúnu
Björnsdóttur frá öndverðarnesi,
en líkamsleifar þeirra hvíla í
Ingj aldshólskirkj ugarði.
Hökull þessi, sem er hinn á-
gætasti gripur, er gerður íj.f frú
Presftkosning í
Sftaöarpresfta-
kalli
Pi-estkosning í Staðarpresta-
kalli á Reykjanesi í Barða-
sti’andapi’ófastsdæmi fór fram
27. maí síðastliðinn. Aðeins einn
prestur var í kjöri, séra Jón
Árni Sigui’ðsson, er þar hefir
vei’ið settur prestur undanfar-
ið ár.
Atkvæði voru talin í skrif-
stofu biskups þann 12. júm. Á
kjörskrá voru 229 kjósendur, en
aðeins 113 greidud atkvæði.
Umsækjandinn fékk 110 at-
kvæði en þrír seðlar voru auðir.
Þar sem ekki gx-eiddi helmingur
atkvæðisbærra manna atkvæði,
er kosningin ólögmæt.
skólastjóri. barnaskólans um
margra ára skeið. Fá ráð þóttu
svo i’áðin norður þar, að eigi
væi’i hann kvaddur til.
En þrátt fyrir þessi marg-
víslegu stöi’f gaf séra Matthías
sér jafnan tíma til að sinna því
fræðistarfi, sem snemma vai’ð
honum hugðarefni, ættfræðinm.'
Hefir hann ötullega haldið því
starfi áfram, síðan þau hjónin
fluttust hingað til Reykjavíkur.
Mun • ættartölusafn hans nú
vera orðið yfir 13 bindi alls og
5000 blaðsíðui’, allt mjög prýði-
lega fx-ágengið og ritað með svo
fagurri og skýrri rithönd að
vart á sinn líka.
Enn er séra Matthías ern og
kvikur í spori og hress og ung-
ur í anda. Kirkj ublaðið árnar
honum og þeim hjónunum báð-
um allra heilla og blessunar á
þesum tímamótum í lífi hans,
og vonar, að enn megi honum
endast heilsa og kraftar um
mörg ár, til þess að vinna að
hugðarefnum sínum.
Unni ólafsdóttur í Reykjavík,
eftir teikningu Tryggva Magn-
ússonar listmálara.
Hökullinn er gjöf til kirkjunnar
frá öllum afkomendum hjón-
anna, Cyrusar og Guðrúnar, en
þau voru einhver kynsælustu
hjón á utanverðu Snæfellsnesi.
Ennfi’emur afhentu hjónin
Guðbjörn B. Sigurðsson og
Guðrún Kristjánsdóttir kirkj-
unni tvær ljósasúlur, hvora með
7 ljósastikum, vandaða gripi og
fagra. Er súlum þessum ætlað
að standa í kórdyrum, sín hvoru
megin.
Súlur þessar eru gefnar til
minningar um foreldra Guð-
bjarnar en tengdaforeldra Guð-
rúnar, hjónin Sigurð Gilsson og
Guðrúnu Halldóru Cyrusdóttur,
fyrrverandi ljósmóður. En þau
hvíla einnig í Ingjaldshóls-
kirkjugarði.
Munir þeir, sem nú hafa
nefndir verið, voru í fyrsta sinn
notaðir við guðsþjónustu að
Ingjaldshóli sunnudaginn 3.
júní. Þá var og fyrst notað alt-
arisklæði og rikkilín er gefið var
kirkjunni á síðastliðnu ári af
börnum og fósturbörnum hjón-
anna Arngríms Arngrímssonar
og Jóhönnu Magnúsdóttur að
Landakoti á Álftanesi á gull-
brúðkaupsdegi þeirra 26. ág.
1944. Eru gefendurnir allir
fermdir í Ingjaldshólskirkju.
Altarisklæði þetta er í sama
stíl og hökullinn, og eru hvor-
tveggja gripirnir unnir af frú
Unni af miklum hagleik og
smekkvísi.
Guðsþjónustan í Ingjaldshóls-
kirkju þann 3. júní var hin há-
tíðlegasta. Fermd voru 17 börn,
og að henni lokinni fór fram
fjölmennasta altarisganga þar í
tíð núverandi prests. Altaris-
gestir 93. Sóknarpresturinn
þakkaði fyrir hönd safnáðarins
og kirkjunnar gefendunum öll-
um þessar rausnarlegu gjafir,
sem bera Ijósan vott um hlý-
hug þeirra til kirkjunnar.
Séra Sigurður
Haukdal
Sigurður prófastur Hauka-
dal í Flatey á Breiðafirði, er nú
að hverfa þaðan, eftir sextán
og hálfs árs prestsþjónustu við
áætan orðstír, dagvaxandi vin-
sældir, virðingu og traust safn-
aða sinna og hreppsbúa. Hann
tekur nú við Austur-Landeyja-
þingum, eftir undanfarna lög-
mæta kosningu.
Sigurður prófastur hafði um
langt skeið verið oddviti hrepps-
nefndarinnar, stjórnað málum
hreppsins með hyggindum, festu
og skörungsskap, svo allir
fundu að stjórnin var í öruggri
hendi. Hann hafði um skeið átt
sæti í sýslunefndinni, og látið
sig miklu skifta ýms önnur mál,
sem varðaði hreppsfélagið og
söfnuði hans, svo sem störf ung-
mennafélagsins, fegrun kirkj-
unnar o. fl.
í þágu „Framfarastiftunar-
innar“ hefir hann unnið mikið
starf og merkilegt, svo að al-
mannadómi hefir enginn kom-
ist þar til jafns við hann. Aukið
það með ráðum og (dáð, samið
Þegar ég nýlega hlustaði á
ræðu séra Jakobs Jónssonar um
afsökun þeirra, sem boðnir voru
til brúðkaupsins, rifjaðist upp
fyrir mér atburður frá æsku-
dögum mínum, er jafnan hefir
valdið mér sársauka, þegar ég
hefi hugsað um hann.
Ég átti heima á kirkjustað.
Það var fagur sunnudagsmorg-
bókaskrá og hlúð að því á allan
hátt.
í öllum störfum hans hefir
kona hans verið honum styrK
stoð. Eins og allar góðar konur
hefir hún óafvitandi aukið metn-
að bónda síns til meiri mann-
dóms. Að sjálfsögðu hefir hún
að verðleikum, notið sinna vin-
sælda og trausts, sem maður
hennar.
Á hvítasunnudag kvaddi pró-
fastur söfnuð sinn í kirkjunni,
eftir að hafa fermt börn og
tekið til altaris. Síðar um dag-
inn var þeim hjónum og börn-
um þeirra haldið fjölmennt
kveðjusamsæti með kaffi-
drykkju. Voru þar mættir nær
allir fermdir hreppsbúar. Þeir
einir sátu heima, sem vanfær-
ir voru vegna elli, veikinda eða
unglingagæzlu. Kveðjuræður
voru fluttar til þeirra hjóna
og þeim sýndur annar virðingar-
vottur. Sigfús Bergmann, settur
hreppstjóri, afhenti prófasti
kjörbréf, þar sem hann er kjör-
inn heiðursfélagi Framfara-
stiftunarinnar, og Steinn Ág.
Jónsson, form. sóknarnefndar,
afhenti þeim hjónum málverk af
af Flatey, hinn veglegasta grip,
málað af Jóni Bogasyni, kaup-
manni í Flatey.
Söfnuðir þeirra hér vestra og
allir hreppsbúar Flateyjar-
hrepps árna þeim hjónum allra
heilla í framtíðinni, um leið og
þeim er þakkað ágætt starf i
almenningsþarfir.
Hinum nýju söfnuðum ósk-
um við til hamingju við komu
þeirra, vonum að starfið þar
verði hvorum tveggja til ánægju
og blessunar.
S. P. G.
un, snemma sumars. Það var
von á prestinum til að messa.
Litlu fyrir hádegi kom húsbóndi
minn að máli við mig og bað
mig að skreppa fyrir sig út að
Tungu; en þangað var alllöng
bæjarleið. Ég var mjög fús til
þess, því þar átti hún mamma
heima, sem ég þráði að fá að sjá
sem oftast. Ég lagði á J'örp
mína og reið af stað sem skjót-
ast. Þegar ég var skammt á veg
kominn, mætti ég prestinum.
Hann spurði mig hvort margt
kirkjufqlk hefði verið komið.
Ég varð að .segja, að enginn
hefði verið kominn og enginn
sést á ferðinni. Ég sá, að prest-
inum brá og að hann tók sér'
þetta mjög nærri. Hann stundi
þungan.
„Hvert ætlar þú?“ spurði
hann mig. „Ert þú að ríða frá
kirkjunni þegar guðsþjónusta
á að fara að byrja?“
Ég sagði lionum hvert ég ætl-
aði og erindi mitt. „Þú ættir
að snúa aftur með mér og koma
í kirkju“, sagði hann. Ég færð-
ist undan því, þóttist hafa góð-
ar og gildar afsakanir og lét
ekki standa á, að koma með
þær, fremur en þeir, sem boðnir
voru til brúðkaupsins, þótt ég
hugsaði ekki út í þá sögu í það
sinn — því miður. Presturinn
stundi við, en ég fann, að 'hanii
skildi, að ég vildi hlýða boði
húsbónda míns og að mig lang-
aði til að sjá mömmu. Við
skildum. — Fórum sína leiðina
hvor, hann að kirkjunni, ég frá
henni. — —
Síðan eru liðin meira en 40
ár. Presturinn fyrir löngu dáinn.
í hvért sinn er ég hugsa tii
þessa fundar, kennir mig til,
eins og ég sé særður holundar-
sári, út af því, að ég skyldi ekkí,
snúa aftur með honum til kirkj-
unnar. Aldrei gleymi ég angur-
blíða tillitinu hans, er við
kvöddumst og enn sé ég tária
glitra í augum hans.
Síðan finnst mér ég geta skil-
ið hve miklum sársauka það
getur valdið trúuðum, áhuga-
sömum presti, að mæta skiln-
ingsleysi, tómlæti og kulda.
S. H.