Alþýðublaðið - 06.10.1925, Blaðsíða 3

KC'PVBKBCXVipH
- *
Sýning Guðm. Einarssonar,
Gaðm; Einarsion hafir lært
afarmlklð vlð dvöi sína (Miiachen.
En það er ekki örgrant um, að
honum svipi i samum efnum tll
hjálprseðishers-tautiqantsins, sem
dvaldi á annað ár i Danmörku
og varð að nota túik, er hann
kom attur heim. G E mællr oft
á bæjerska málíýzku i myndum
aino.ru, og það vii! bregða fyrir
hlnnl frægu Miiocliener kvoðu i
lltavati hans. Ea hjá slíku verður
lítt komht, of námið er stundað
at nokkru kappi, og það er
gleðilogt, að síðuatu málverk
hans trá Ítalíu og lalandi aýna
hreinsun og göfgun i rétta átt.
Alllr listarhættir G. E og skiln
Ingur á efni era frekar ger-
manskir en galliakir og stinga í
stúf við háttn annara íslenzkra
Ustamanna, sem hafa margir
numið frakkoeskan anda »sccond-
hand< ( Khötn.
Sýnlngin er mjög fjölbreytt og
ber vott um allmikian tekniskán
þroska og víðsýni. Yfirleitt er
lögð melri rækt við form en liti
— þeir eru oft annaðtveggja
sætlr eða harðir —, en í rader-
iagnm kemst listamaðurisso lengst.
Þær eru sumar smá-meistaraverk
að iormi eg teknik.
Af málverkunnm má nefna:
>Fögruhlíð« og »SkrlðjökuU,
báðar vel byggðar, en litirnir
hreinir og smekkbgir. öll íista*
varkin eru ssld með siíku gjat-
verði, að það má undrun sæta,
að ekki er rifist um þau eins og
taubúta á útsöium. En það mun
langt i land, að Ustamenn vorir
efgni-it þau í ök í pyngjam
ísiendinga, sem boilutiagur,
breanivfn og ki fi eiga.
—In.
fað ergekki öll vitleysa eins.
(Frb).
III.
En þeir góðu kiorkar halda
menn heimskari an þeir eru, því
að kirkjuþinglð ætlaði að fara
að vasast f þjúðíéiagsmálnm, —
>tódölum< málum. I>eir ætluðu
að fara að koma á >praktiskum<
kristlndómi, elnn og þeir nefndu
það, og gerast islðto'jar alþýð-
unnar í velterðarmálum hennar.
Svo langt er þá krlstindómur
mótmælecdiklrknanna lelddur,
að jatnvei kennimenn þelrra
skilja. hvað hann er ófullnægjandi,
og að honum sé jsfnvel ofauklð.
Og svo verður f hvellinum að
gera hann >praktUkan«. Það er
að s@gja að nú ætla klerksrnlr,
sem öídum saman hafa verlð
þjónar valdhafanna. að fara að
staría fyrlr verkalýðinn og arm-
ingjana, Eins og aliir sjái ekki,
hvaðer nmað vera. Kierkarnir eru
búnir að koma auga á það,
hverjir munl ráða framtíðinni,
og þvi ætla þeir að snúast á
þá svelfina, meðan náðartfminn
stendur. Fyrlr 30—40 árum var
uppl á þeim annað typpi. Þá
hétn þeir jafnaðarmönnum brenni-
steini og pælu, en brýndu auð-
mýkt og nægjusemi fyrir alþýð
unni. Og nú ætia þeir að fara
að hjáfpa henni. En nú er það
of seint; hún er búin að hjálpa
3
sér sjálf. Ef hinir helgu m nn
hefðu nú fyrir fullum seglum
viljað sigla inn í verkalýðiíélögln,
þá hefði ef til vlll einhver trúsð
þeim. En alt varð eina og fyrri
daginn kák og kjaftæði. Það er
ekkl öll vitleysa eins. (Frh.)
br.
Frelsið í iandi Mussolínis,
Frá því er s3gt í þýzku blaðl,
að ungur kaupmaður þýzkur var
tekinn fastur á Markúsártorginu
í Feneyjum, er hanc tók mynd
af stúlku, sem var með honum.
Honum var gefið að sök, að
tvelr betlar»*r höfðu íent á mynd-
inol, en bannað cr að taka mycd-
ir, sem hnekfc getl áliti ítal u útl
um helminn. Viku varð kaup ■
maðurinn að sitja í varðhafdi,
áðnr óhætt þótti að sieppa hon-
um. Ekki er andlegt frelsi meira
en lfkamlegt athafnafrefsi. I Suð
ur-Tiroí, sem áður var austur-
riskt, en nú italskt, hefir þýzku-
kensla verlð böunuð ( tveim
bekkjum skólanna, en nú @r hún
bönnuð i öUum bekkjum og auk
þess einstaklingum tímakenala f
þýzkn.
Um dagiDn og veglnn,
Eveldskóll Eíbarðs Jóns
sonar byrjar nú bráðum. Rikarð-
ur er talinn einn af allra íjölhæf-
ustu mönnum landsins og því
Bdgar Rice Burroughs: Vilti Tarzan.
Sólin gekk til viðar, og myrkur gveipaðist um borg-
ina. Gerðu ljðg, sem viða voru kveikt, Tarzan fremur
villuljós en hitt.
Að þvi, er séð varð, voru flest húsin með flötu þaki.
Ekki gat Tarzan skilið, hvernig stóð á borg þessari
mitt 1 ókönnuðu landi Afriku. Hann þekti til þeirrar
álfu betur en flestir aðrir 0g hann áleit, að borg þessi,
þótt hún væri umkringd viðáttumiklum eyðimörkum á
alla vegu, gæti ekki hafa verið þarna allan sinn aldur
án þess, að ibúarnir hefðu gert einhverja tilraun til
þess að skygnast um nágrennið og reyna að skoða
umheiminn.
Þagar dimdi, kvað við mjálm stóru kattanna um
skóginn. Það magnaðist og varð að öskrum. En inni 1
borginni tóku önnnr dýr undir.
Tarzan hafði dottið 1 hug einfalt ráb til þess að
komast i borgina, og nú víldi hánn framkvæma það.
Alt var undir vafningsviðnum á austurveggnum komið,
j Hann hélt i þá átt, en öskrin kjötætanna margfölduðust
j alt umhverfls hann. Milli skógarins og borgarmúrsins
voru hundrað faðmar af ræktuðu landi trjálausu.
Tarzan vissi, ab sór myndi búinn bráður bani, kæmist
hann i klær einhvers ljónsins, sem hann var sannfærður
um að voru Bömu tegundar og ljóuið hans. Hann hlaut
þvi að treysta eingöngu á vit sitt og skjótleika og á
vafningsviðinn.
Hann fór um mið trón. Sú leið er ætíð greiðfærust.
Hann staðnæmdist gegnt vafningsviðnum og hlustaði
og þefaði eftir þvi, hvort nokkurt dýr sæti um sig eða
væri mjög nálægt. Þegar hann þóttist þess vis, að ekki
væri hætta á íerðum, rendi hann sór hljóðlega til jarð-
ar og læddist út á svæðið.
Máninn gægðist yfir austurfjöllin og varpaði ljósi
j sinu yfir akurinn. Hann sýndi lika greinilega, hvar
I apamaðurinn fór um. Tilviljunin beindi athygli ljóns i
j veiðihug að þessu æti. Ljónið var i skógarjaðrinum