Feykir - 22.06.2022, Side 7

Heyr himnasmiður sunginn í beinakapellunni í San Martino della Battaglia.
24/2022 7
Þarna var stórviðburður á
ferðinni þar sem um fyrstu
tónleika kórsins á erlendri
grundu var að ræða. Leggið
dagsetninguna á minnið kæru
lesendur, 8. júní 2022.
Kannski er ekki hægt að segja
að kirkjan hafi verið þéttsetin,
og þó, og munaði að sjálfsögðu
um okkur Íslendingana.
Töluverður reytingur var af
heimafólki, sem vissi ekki við
hverju var að búast af þessum
ókunna kvennakór norðan
úr höfum en auðséð var að
hrifningin stigmagnaðist eftir
því sem leið á enda tónleikarnir
sérlega vel heppnaðir þrátt
fyrir ýmis atvik í aðdraganda
ferðarinnar. Má þar helst nefna
að stjórnandi kórsins, Helga
Rós Indriðadóttir, hafði legið í
Covid-19 einangrun skömmu
fyrir ferðina án þess að að hafa
náð að æfa kórinn og ekki mátti
miklu muna að hún missti af
sjálfri ferðinni. Sem betur fer er
kórinn vel mannaður og hljóp
Elín Jónsdóttir í skarðið svo
kórinn mætti ekki alveg óæfður
til Ítalíu.
En eins og áður sagði tókst
ansi hreint vel til við altari
kirkjunnar þar sem kórinn
söng eins vel og fallega og ávallt
áður og stjórnandinn geislaði
sem aldrei fyrr og hreif alla
með sér er hún dansaði um
kirkjugólfið í hinu vinsæla lagi
La det swinga, með Bobbysocks.
Ítölsku áhorfendurnir sátu sem
dolfallnir og ekki minnkaði
hrifningin þegar kórinn hóf
að syngja á ítölsku. Þá kom
kynnir kórsins, Helga Þuríður
Jónasdóttir, heldur betur á
óvart er hún sagði frá lögum
og ljóðum sem flutt voru, á
reiprennandi og lýtalausri
ítölsku. Það voru ekki eingöngu
ítölsku gestirnir sem hrifust
af söng kórsins þar sem flestir
Íslendinganna voru einnig með
tárin í augunum af hrifningu.
Svo vel skilaði flutningurinn
sér að Sigurjón Gestsson orti
rándýra hringhendu af því
tilefni og flutti í hófi sem kór
kirkjunnar og safnaðarstjórn
bauð til, öllum hópnum til
heiðurs, eftir konsert.
Þær í blóma saman syngja
söngsins óma strengirnir.
Fagrir hljómar alla yngja
enda ljóma drengirnir.
Og það verður seint sagt um Ítali
að þeir láti gesti sína fara svanga
heim enda var margréttað í
veislunni af mat og drykkjum
og það var saddur hópur, bæði
á sál og líkama, sem hélt heim á
hótel að teiti loknu.
Kalt á toppnum
Á fjórða degi var boðið upp á
dagsferð um Dólómítafjöllin,
sem eru í næsta nágrenni
Bolzano, fjallgarður sem er
hluti af suður-Ölpunum. Hæsti
punktur þeirra er 3.343 metrar
og segir á Wikipedia að árið
2009 hafi fjöllin verið sett á
heimsminjaskrá UNESCO en
þau eru þekkt fyrir hvassa tinda
sína.
Flestir í hópnum fóru þessa
skemmtilegu ferð um fjöllin
háu en farið var með rútu frá
Bolzano. Fyrsta stopp var við
Karersee-vatn þar sem Latemar
tindar speglast í vatninu öðru
megin og Rósagarðurinn
hinu megin, ef veðurskilyrði
leyfa, sem ekki var hjá okkur í
þessari ferð. Þungbúið var og
rigningar að vænta hvenær
sem var. Vatnið atarna var
varla meira en tjörn, grænleitt
að sjá af þörungum, en gefur
frá sér skemmtilega birtu og
glit í sólskini. Þetta er vinsæll
viðkomustaður ferðamanna og
skemmtilegt dæmi um hvernig
er hægt að búa til áfangastað
úr litlu í rauninni, aðgengilegri
tjörn með göngustíg í kring og
forvitnilega þjóðsögu um tilurð
litbrigða tjarnarinnar. En engu
að síður fínn áningarstaður.
Rósagarðurinn er ein fegursta
fjallaþyrping Alpanna en
einnig þekkja Íslendingar
víðáttumikil fiskimið undan
suðausturströnd Íslands með
sama nafni. Nafnið kemur
frá þýskum sjómönnum sem
nefndu svæðið Rosengarten og
taldi fararstjórinn það tilkomið
vegna þeirra skilyrða sem eru á
Íslands-Færeyjahryggnum sem
sjómenn hafa þurft að eiga við
í gegnum tíðina.
Áfram var haldið um
vegi fjallanna sem liðuðust í
óteljandi sveigjum og beygjum
upp hlíðarnar og margt fallegt
var að sjá. Helst kom það
bændum ferðarinnar á óvart
hve lítilfjörleg túnin voru
þar sem ræktuð lönd virtust
helst innihalda úthagagróður.
Miðað við vélakost bændanna
hefði maður haldið að auðvelt
væri að bylta túnum og sá
almennilegri grasblöndu. Jæja,
hvað um það, næsti áfangi
var Pordoijochskarðið þar
sem þeir sem óskuðu gátu
tekið kláf upp á Sass Pordoi-
fjallið sem er í 2.950 m hæð
yfir sjávarmáli. Í góðu veðri er
útsýnið þaðan stórfenglegt yfir
alla Dólómítana. En heppnin
var ekki alveg með okkur því
þar var kalt og á okkur snjóaði.
Útsýnið var ekkert, sem kom
mér ágætlega lofthræddum
manninum, en þá hefur
maður ástæðu til að heimsækja
staðinn aftur. Á toppnum var
veitingahús og ansi gaman að
snæða þar og fá sér bjór í þunna
loftinu.
Áfram var haldið og næsti
viðkomustaður Ortisei,
fæðingarbær Sigurðar Demetz
hins kunna söngvara og
söngkennara. Bærinn er þekktur
fyrir útskurðarverkstæði sín
og er allur listlega skreyttur
útskornum viðarskúlptúrum.
Fjölskylda Sigurðar er ein af
þeim sem rekur þar samnefnt
verkstæði og listgallerý en því
miður var lokað þar þegar
við áttum leið um. Frá Ortisei
lá leiðin aftur heim á hótel í
Bolzano og morgundagurinn
beið okkar með enn einni
rútuferðinni.
Óvæntir tónleikar á
ráðhústorgi
Nú var kominn föstudagurinn
10. júní og ferðinni heitið
lengra suður á bóginn eða að
Gardavatninu með viðkomu
í Madonna della Corona sem
er undraverð kirkja, byggð
hátt í lóðréttum klettavegg
Baldofjalls. Að henni er aðeins
ein fær leið fyrir aðra en fuglinn
fljúgandi, ofan frá eftir bröttum
stíg. Stórkostleg bygging sem
allir ættu að skoða sem á
svæðinu dvelja.
Eftir að hafa svalað sér á köldum
drykk eftir uppgönguna til
baka var svo haldið til bæjarins
Desenzano del Garda og á
hótelið Oliveto sem stendur
nærri vatninu. Það hótel er
mun íburðarmeira en það sem
við áður gistum, með mínibar,
svölum og sundlaug og áttum
við góðar stundir þar.
Upp rann sjötti ferða-
dagurinn og góðar fréttir höfðu
borist daginn áður þar sem leyfi
fékkst fyrir kórinn að syngja
á ráðhústorginu á nálægum
bæ, Valeggio. Torgið er við
göngugötu í miðbænum og
gátu þeir sem þar fóru um hlýtt
á norðlæga tóna hins glæsilega
kvennakórs og var auðséð að
söngurinn heillaði fleiri en hinn
áðurnefnda aðdáendahóp sem
fylgdi kórnum hvert fótmál.
Hitastigið hafði heldur aukist
frá því sem var í Bolzano og
stóð mælirinn ýmist öðru
hvoru megin við 30 gráðurnar
svo reynt var að standa í
skugganum svo söngdívurnar
skrælnuðu ekki í sólinni. Að
söng loknum var haldið á ný til
Desenzano þar sem fólk kíkti í
bæinn og naut matar á hinum
fjölbreyttu matsölustöðum
bæjarins.
Daginn eftir gat fólk spókað
sig í sólinni eins og hver vildi
fram eftir degi en um kvöldið
var fyrirhugaður sameiginlegur
kvöldverður í San Martino della
Battaglia sem frægt er fyrir eina
mestu orrustu í Evrópu fyrir
tíma heimsstyrjaldanna, en hún
fór fram 24. júní 1859. Átökin
sem þarna fóru fram höfðu
víðtækar afleiðingar m.a. þær að
Ítalía varð til sem eitt ríki 1861
og það sem ekki var verra að
Rauði krossinn var stofnaður en
það kom að sjálfsögðu ekki til af
góðu. Mannfallið var gríðarlegt
og grimmdin allsráðandi líkt og
beinakapellan í nágrenninu ber
vitni um. En á veitingastaðnum,
sem þarna er á svæðinu,
átti hópurinn dásamlega
kvöldstund þar sem boðið var
upp á glæsilega margrétta veislu
undir berum himni í fögru
umhverfi. Þó einn dagur væri
eftir af túrnum, sjálf heimferðin,
var þarna settur lokapunkturinn
við vel heppnaða utanlandsferð
Kvennakórsins Sóldísar, þá
fyrstu af vonandi mörgum.
Síðasta kvöldmáltíðin var lokapunkturinn á vel heppnaðri utanlandsferð Sóldísar.
Þær frænkur, Stella Hrönn og Jóna Fanney, stýrðu hópnum af miklum myndugleik.
Sungið á ráðhústorginu á Valeggio. 30 stiga hiti og glampandi sól.