Þjóðólfur - 01.03.1939, Blaðsíða 9

“ 9 —
Framtið æskumannsins,
Þott allflestix æskumenn hér á landi
líti vongóðir fram í tímann, verður ekki
hjá því komist að athuga núv'erandi mögu-
leika æskumannsins til að verða nytur
okkar þjoBfólagi.
Að aflokinni fermingu verða allflestij1
unglingar að ákveða hvað þeir ætlarað
leggja fyrir sig í lífinu, Oft ræður efna*>
hagur aðstandenda, og er það miður, einnig
vilji og geta unglingsins sjálfs.
Atvinnuleysi hefir einnig nu a seinni
timum dregið mjög úr möguleikum unglings-
ins til að geta lært það sem hann óskar.
Sá unglingur, sem hefir ekki hugsað
sór að ganga menntaveginn, og hefir ekki
fengið atvinnu við iðnað, verzlun eða
annað, a nú ekki um annað að velja en
skólana eða götuna. Afleiðingin af þessu
atvinnuleysi unglinga hefir orðið sú, að
skólarnir hafa orðið yfirfullir, því að
allflestir aðstandendur, sem hafa haft
tækifæri til að koma atvinnulausum ungling
í skóla hafa tekið skólana fram yfir göt-
una.
Ekki ber heldur að gleyma þeim ung-
lingum, sem nú sökum fátæktar eða getu-
leysis, hafa ekki haft tækifæri til að
ganga menntaveginn og ekki hlotið neitt
starf. Margra þéirra.hefir þegar orðið
vart,^því að t.d. þjófnaðir hafa farið
mjög i vöxt hór í bæ nú á seinni tímum,
og má óefað rekja það í flestum tilfellum
til atvinnuleysisins,
ÞÓtt upplagið só ef til vill gott
lenda þessir unglingar oft á txðum í
slærnum fólagsskap, og sökum löngunar £
gæði þessa lífs, sem þeir ekki geta veitt
sór með heiðarlegri atvinnu, freistast
þeir til að stela, og hætt er við, að ef
þetta astand ríkir hór x framtíðinni,
vaxi hór upp stett manna, sem lifir á grip--
deildum.
Þott ástandið só svona í dag, rætist
vonandi úr þessu, en víst er, að erfið-
leikar vorra tíma hafa lamað margan æsku-
manninn, og að öllum líkindum munu þeir í
framtíðinni koma hart niður á þeirri kyn-
slóð, sem nú er að vaxa upp.
Framtið æskumannsins er alvarlegt um-
hugsunarefni og mætti án efa taka það mál
.itarlegar, en það er skylda hvers fslendings
að vinna af öllum mætti að lausrx erfiðleika
vorra tíma,
L.
Hneyksli.
Hinn 1. fehrúar síðastliðinn, á har-
áttudegi hindindismanna, kom maður nokkur,
Haukur Hvannherg að nafni, í þennan skóla
til þess að hoða hindindi.
ÞÓ fer tvennum sögum um gagnsemi og
arangur hindindisræðu hans, en helzt er að
ætla, að nemendur hafi gerzt fráhverfir
hindindi, í stað hins gagnstæða, sem vera
á takmarkið. - Því ræða hans var gegnsyrð
skammarræða á nemendur, þar sem þeir voru
kallaðir ýmsum illum nöfnum, svo sem drykkju-
svolar o.fl. Haulcur Hvannherg talaði og
af fjálgleik miklum um "fáa", sem hann
nefnir svo, er eru raunverulega mikill meiri
hluti nemenda, hindindismenn innan skolans.
Einnig útskýrði hann með mörgum skaldlegum
orðum hið "alvarlega ástand" drykkjuskapar-
mála í skólanum, er hann nefndi svo.
Ræða hans öll var hyggð á fulkomlega
röngum grundvelli. Samansafnaðar sluður-
sögur virtust vera aðalinnihaldið, og þeir
sem einu sinni til tvisvar a æfinni hafa
hragðað áfengi, að meðtöldu messuvini,
hlátt afram nefndir drykkjumenn, En sór-
hver skynhær maður sór hve rangt þetta er.
0g óg vil því spyrja Hauk Hvannherg;
Getur sa maður talizt drykkjumaður, sem
þannig er ástatt um?
Haukur Hvannherg talaði hlaðalaust.
Þo mun hann hafa haft nægan undirhúnings-
tíma, vegna þess, að hann hað forseta
Samhands hindindisfólaga í skólum, en á
þcss vegum talaði hann í skólanum 1. fehr,,
sersta,klega um að mega halda'þessa um-
töluðu ræðu.
En svo auðheyrt var, að Haukur Hvann-
herg gat ekki haft hemil tungu sinnar, að
vonandi væri, að hann flytti ekki aftur
óundirhúna ræðu. Ég krefst þess, að Haukur
Hvannberg taki öll sín ósönnu ummæli aftur
og hiðji nemendur afsökunar.
J.R