Heima er bezt - 01.06.2007, Blaðsíða 45

- Nei. í dag er algjör hvíld. Best að hún reyni að
sofna.
Haukur og Ragnhildur ganga hljóðlega út úr lækningastofunni.
Anna er ein, og ömurlegar hugsanir vakna í sál hennar,
hinn hræðilegi sannleikur er henni augljós, að hún elskar
lækninn, mann, sem er heitbundinn annarri stúlku. Hvað
getur hún gert? Ekkert nema forðast hann, forðast hann eins
og skæðasta óvin. Hjarta hennar titrar af kvöl, og sársauki
þess brýst út í glitrandi tárperlum. Hreinar og svalandi falla
þær niður vanga hennar á hvítan svæfilinn. Hún veit ekki
hvað lengi. Hurðin opnast hljóðlega, læknirinn kemur inn í
stofuna og staðnæmist við legubekkinn. Hann horfir blíðlega
á Önnu og segir:
- Líður þér illa í höfðinu?
Anna svarar því engu. Augu hennar lokast aftur, tárin
verður hún að hylja, síst af öllu má hann sjá þau. En það
er of seint. Haukur hefur séð hinar glitrandi perlur augna
hennar, og í augum hans eru tár þessarar saklausu stúlku
fegurri en gimsteinar. Þau snerta dýpra en nokkuð annað það
helgasta i sál hans. A þessu augnabliki beitir hann öllu sínu
stælta viljaþreki til þess að fá stjómað ástheitum tilfinningum
hjarta síns. Og honum tekst það. Hann endurtekur spurningu
sína:
- Líður þér illa í höfðinu?
-Nei, mér líður ágætlega, ég hef aðeins smávegis verk í
höfðinu. Anna svarar án þess að opna augun.
Haukur gengur frá legubekknum og nær í
höfuðverkjapillur.
- Nú skaltu taka inn þessi lyf og reyna svo að sofna, vina
mín, segir hann.
Anna hlýðir. Ekkert er betra en fá að sofna og gleyma.
Haukur gengur hljóðlega út úr stofunni aftur. Friður og
ró færist yfir Önnu. Hinn kaldi veruleiki ijarlægist smám
saman og svefninn sigrar.
A ganginum fyrir framan dyrnar á lækningastofunni gengur
Haukur Snær fram og aftur og nemur hvergi staðar. Fyrir
innan stofuþilið hvílir stúlkan, sem hann þráir, sú fyrsta á
ævinni. En nú er hann læknirinn hennar og má ekki gera
henni ónæði, því hún er þreytt og þarfnast svefns. I húsinu
ríkir djúp kyrrð, fólkið er enn úti á túni í heyvinnu. Best að
fara út og hjálpa til við samantektina, hugsar Haukur. En
fyrst verður hann að vita, hvort Anna hefur sofnað. Hann
nemur staðar við stofudyrnar og opnar hurðina hljóðlega.
Engilfrítt, sofandi stúlkuandlit birtist honum á hvítum
svæflinum. Voldugt, seiðandi afl dregur Hauk að legubekknum
til Önnu, og óstjórnleg löngun vaknar í sál hans til þess að
þrýsta kossi á hið bjarta sviphreina enni hennar, stúlkunnar,
sent hann elskar. En hann hefur ekki leyfí til þess, og því
lögmáli hlýðir hann.
- Guð geymi þig, yndislega, saklausa stúlka, hvíslar ungi
læknirinn hljótt og blítt, og hann gengur hljóðlátlega út úr
stofunni á ný.
Sólin hnígur að vestrinu í skaut hins kveðjandi dags, auðug
af gullnu aftanskini.
Fólkið á Sólvangi hefur lokið við að ýta öllu heyinu heim
að hlöðudyrunum. Agnes leggur frá sér hrífuna og gengur
heim. Hún mætir Hauki í forstofunni, og þau nema bæði
staðar.
- Eruð þið hætt að vinna í heyinu, spyr hann.
- Eg að minnsta kosti.
Haukur brosir. - Ertu orðin uppgefin, Agnes?
- Já, fyrir löngu. Hvernig líður stelpunni?
- Hverri?
- Henni Önnu. Eða er um annan sjúkling að ræða?
- Eg vona að henni líði vel, hún sefur.
- Þetta hafa verið smávegis meiðsli?
- Já, sem betur fer. Eg vona, að þau jafni sig fljótt.
- Heldur þú, að hún geti ekki byrjað aftur að vinna á
morgun?
- Það get ég ekkert um sagt. Hún þarf að jafna sig vel
eftir höfuðhöggið.
- Auðvitað gerir hún það. Agnes lítur á Hauk, og ljómandi
bros, þrungið draumblíðri þrá, speglast í augum hennar.
- Haukur, viltu koma með mér fram að Armúla í kvöld,
veðrið er svo guðdómlegt.
- Það get ég ekki, Agnes.
- Nú. Er ekki nóg, að mamma líti til stelpunnar?
Haukur lítur fast á Agnesi, og svipur hans þyngist.
Því getur hún ekki kallað Önnu sínu skímarheiti,
orðið „stelpa“ hljómar sem lítilsvirðing í eyram hans og
særir viðkvæmustu tilfínningar hans. Hann segir fast og
ákveðið:
- Eg treysti móður þinni fullkomlega fyrir Önnu. En
í kvöld verð ég heima.
Haukur ætlar ekki að ræða það mál frekar og gengur
hvatlega út án þess að veita svipbrigðum á andliti Agnesar
hina minnstu eftirtekt.
Agnes stendur kyrr og horfír á eftir Hauki, og hjarta hennar
titrar af reiði og afbrýðisemi. Þetta er í fyrsta sinn, sem
læknirinn neitar henni um að aka bílnum, - og það vegna
Önnu. Lengi hefur henni verið illa við þá stelpu, en aldrei
eins og nú. Sem betur fer er heyskapnum senn að verða lokið,
og þá fer þessi óvelkomna kaupakona burtu af heimilinu
fyrir fullt og allt.
***
+
Heiðbjartur sumarmorgunn rís í tign sinni og veldi yfír
sveitina. Nýslegnir, sefgrænir töðuflekkir breiðast um túnið
á Sólvangi og kalla verkafólkið til starfa. Hinn brosfagri,
hækkandi dagur gefur öruggt fyrirheit um góðan þerri.
Anna vaknar af löngum svefni, og hinn kaldsári veruleiki
mætir henni á ný. Verkimir em horfnir úr höfði hennar
með öllu, en þreyta og máttleysi lamar hverja hennar taug.
Minningamar frá síðastliðnum degi streyma um sál hennar
skýrar og harmljúfar, og mynd unga læknisins skín í gegnum
hverja endurminningu, björt og heillandi. Sárt andvarp líður
frá hjarta Önnu út í hina djúpu þögn morgunsins, hún verður
að leyna eftir megni vanlíðan sinni til þess að losna sem fyrst
Heima er bezt 333