Góðan daginn - 04.08.1944, Síða 2

2
GÖÐAN DAGINN
Grundvöllur
hjónabandsins.
Heiðblá augun
og hárið ljóst, *
hvelfdur rassinn
og þrýstin brjóst,
mjaðmir þetta
um meðallag.
Eg mætt’ henni og sagði:
Góðan dag!
Eg heyrði, að í ’enni hnussaði
Hvað viltu? sagð ’ún
og fussaði.
Eg nær henni vitund mér
vatt til hlés:
Heyrðu, viltu koma upp á
Siglunes ?
Með ókunnugum
það ei ég fer,
óðar hún sagði
og gekk frá mér,
en ég sá þó aðeins
að örlítið
hún annað brosti út í
munnvikið.
Það bros, það kveikti í mér
kærleikann,
ég fékk kitlandi titring
í líkamann.
Eg fann að hvasst móti
ei byrinn blés
og ég bauð henni á ný
upp á Siglunes.
Þá leit hún til mín
svo ljúft og hlýtt
og lygndi augunum
sætt og blítt.
Það er bezt, að ég þyggi
boðið þitt,
þú býsna er sætur,
krúttið mitt.
Það þarf svo ekki
að orðlengja,
við alla dönsuðum
nóttina,
við stigum hvort ofan á
annars tær,
í ásthita fléttuðum
saman laar.
Við mikið kysstumst,
það man ég víst,
og mögum og brjóstum
var saman þrýst.
Svo þegar morgnaði,
það veit guð,
þá vorum við orðin
trúlofuð.
Og svo giftumst við.
Lífið er garg og pex
og grenjandi rollingar,
bráðum sex.
Þá eldheitu bæn
ég hvern aftan les:
Ó, andskotinn hafi þig
Siglunes.
s.m.
Undralögurinn 17
hreistrin frá sér gulrauðum eldingum og á
sama augnabliki og hann kom í löginn stirðn-
aði hann og sökk til botns. Svo kom mjólkur-
lita froðan, hin dásamlegu tilbrigði sáust á
yfirborðinu, og svo kom, eins og úr ómælan-
legu djúpi, hinn bjarti, lireini ljósgeisli.
Boris tók upp úr þrónni ofurlítinn, falleg-
an marmarafisk, blárauðan, róslitaðan og -
glitrandi af dropum, sem ljósið skein á.
,,Barnaleikur!“ tautaði hann og leit á mig.
Eins og ég gæti nokkuð um það sagt! En nú
kom Jack Scott og kastaði sér með ákafa inn
í ,,leikinn“ eins og hann kallaði það. Hann
vildi endilega, að við strax gerðum tilraun
með hvítu kanínuna.
Eg vildi gjaman, að Boris hefði eitthvað
það fyrir stafni, er dreyfði hugsunum hans,
en mér fannst það viðbjóðslegt, að sjá lífið
allt í einu stirðna upp og hverfa, úr heitri,
lifandi skepnu. Eg neitaði að vera viðstaddur
og gekk inn í vinnustofuna. Nokkrum mínút-
um síðar komu þeir Jack og Boris með marm-
arakanínu.
I þessu bili var hringt uppi á loftinu og óp
heyrðist frú sjúkraherberginu. Boris hvarf
eins og elding, en rétt' um leið kallaði hann:
Undralögurinn 18
„Jack, hlauptu til læknisins og biddu hann
að koma strax. Alec, komdu hingað.“
Eg gerði sem Boris bað, en staðnæmdist í
dyrunum að herbergi Önnu. Ótta sleginn
kvenmaður þaut að sækja eitt eða annað
meðal, Anna sat uppi í rúminu, rauð í kinn-
um og með glansandi augu. Hún rausaöi án
afláts. Tilraunir Boris til að sefa hana voru
árangurslausar. Hann kallaði á mig að hjálpa
sér. Þegar ég snerti við henni hneig hún aftur
á bak, lokaði augunum, og meðan við stóð-
uin þarna hálfbognir yfir henni opnaði hún
þau aftur, hrofði framan í Boris — vesalings
óráðsjúka stúlkan — og ljóstraði upp leynd-
armáli sínu.
Á því augnabliki skildu leiðir með okkur.
Það band brast, er hafði bundið okkur saman
og annað var lagt á okkur í þess stað, því
hún hafði nefnt nafn mitt og í óráðinu útjós
hún allri sorg hjarta síns. Orðlaus af undrun
drap ég höfði, en mér fannst andlit mitt
loga og blauðið þaut og söng fyrir eyrum
mínum. Án þess að geta hreyft legg eða lið
hlustaði ég með sorg og angist á óráðshjal
hennar. Eg gat ekki fengið hana til þess að
liætta, og ég þorði ekki að líta framan í
Boris. Svo fann ég, að hönd var lögð á öxl