Heimili og skóli - 01.12.1969, Qupperneq 11

Þaðan hafði stigiS upp frá mörgum
hrelldum hjörtum: „GuSi sé lof fyrir, aS
viS eigum GeirþrúSi Ramey .... “
I 24 ár var GeirþrúSur Ramey búin aS
reka þetta barnaheimili á eigin kostnaS,
aSeins meS hjálp góSra manna, en án nokk-
urra opinberra styrkja. Þarna hafSi hún
skotiS skjólshúsi yfir munaSarlaus börn
og búiS þeim þarna heimili af fágætri
hjartahlýju. Þarna í Kentucki eru 66 önnur
barnaheimili. Þau eru nálega alltaf full og
alltaf eru einhver börn á biSlista, sum lengi,
en hjá „móSur Ramey er öll skriffinnska
óþekkt hugtak. Einhver dómari eSa lög-
reglumaSur hringir til hennar og segir:
„Eg hef hérna nokkur börn handa yS-
ur ....“
„Hve mörg og hve gömul?“ spyr hún,
og byrjar samstundis aS búa undir komu
þeirra. Svona óformlega gengur þetta fyrir
sig hjá þessari 54 ára gömlu heiSurskonu,
fröken Ramey. Fram aS þessum tíma hefur
hún tekiS á móti yfir 3000 börnum ....
George Hall, dómari viS barnadómstól-
inn, segir: „Ég vil heldur fá GeirþrúSi
Ramey barn í hendur en nokkrum öðrum í
öllu ríkinu.
Flest börnin dvelja hjá henni nokkra
daga eSa nokkrar vikur áSur en þau eru
send til foreldra sinna aftur, eSa komiS fyr-
ir í einkafósturheimilum. En um þaS bil
500 börn hafa dvaliS í mörg ár og um þaS
bil 100 börn hafa dvaliS hjá henni í 15 ár,
eSa enn þá lengur. SíSast þegar þetta var
kannaS, var fjölskylda hennar 54 börn á
aldrinum 1—16 ára. 28 þeirra gengu í
barnaskóla 8 í miSskóla og tveir í mennta-
skóla.
Barnæska GeirþrúSar Ramey sjálfrar
var enginn dans á rósum. Foreldrar hennar
áttu mörg börn. Þau bjuggu í Salt Lick,
litlu iSnaSarþorpi, og hún var aSeins níu
ára, þegar móSir hennar, eldri bróSir henn-
ar og ein systir hennar dóu í inflúenzufar-
sótt. GeirþrúSur varS stoS og stytta fjöl-
skyldunnar, þegar hún hafSi aldur til þess.
Hún tók þá aS sér hvers konar vinnu, sem
hún gat fengiS til þess aS bjarga fjárhags-
legri afkomu heimilisins. Auk þessa hjálp-
aSi hún yngri bróSur sínum og systur til
aS stunda háskólamenntun.
ÁriS 1940, þegar hún var 25 ára gömul,
flutti fjölskyldan til Cattlesburg. ÞaS er
ekki langt frá Ashland viS Ohio-flj ótiS. ÞaS
var blómlegur bær meS miklu atvinnulífi —
mikill stál- og olíuiSnaSur. Hér stofnaSi
hún mötuneyti fyrir verkamennina. Jafnvel
þótt þessi rekstur gengi ágætlega, var hún
samt ekki ánægS meS hlutverk sitt. ÞaS
vantaSi eitthvaS í líf hennar. Þegar Banda-
ríkin lentu í annarri heimsstyrj öldinni, liSu
henni ekki úr minni öll þau börn, sem þjáS-
ust af völdum styrjaldarinnar og gengu
klæSlítil og hungruS allt umhverfis bæinn.
FeSur þeirra voru annaS hvort hermenn í
stríSinu eSa iSnaSarmenn viS hergagna-
framleiSsluna. En mæSurnar, sumar hverj-
ar, notuSu sér frelsiS til aS kasta sér út í
lauslæti. Enginn hugsaSi um börnin, sem
gengu um og betluSu, eSa frömdu smá-
þjófnaSi. Þau sváfu í almenningsgörSum
eSa bátaskriflum. Nálega á hverju kvöldi
safnaSi lögreglan saman heilum hópum af
þessum börnum og flutti þau til lögreglu-
stöSvarinnar, sem lá viS torgiS rétt á móti
matsölu GeirþrúSar Ramey. ÞaS fór hroll-
ur um hana, þegar hún fékk aS vita, aS þaS
var ekki í annaS hús aS venda meS þessi
vesalings börn en í fangelsiS, eSa í hiS
hálffallna, daunilla heimili fyrir heimilis-
lausa fátæklinga.
Dag nokkurn gekk hún yfir í dómhúsiS
og bauSst til aS taka nokkur börn.... „aS-
eins í nokkra daga,“ sagSi hún, þangaS til
HEIMILI OG SKÓLI 127