Heimili og skóli - 01.12.1969, Síða 13

alla til að vinna saman að sameiginlegu
takmarki. Þeir, sem hafa aldur til, hirða
sjálfir um rúmin sín og taka til í herbergj-
um sínum. „Guð sér fyrir fuglum himins-
ins,“ segir Móðir Ramey, „en hann byggir
ekki hreiður þeirra.“ Drengirnir hjálpa til
í eldhúsinu. Stærri stúlkurnar hjálpa til við
matreiðsluna og leggja á borð. Eftir skóla-
tíma sjá eldri telpurnar um yngstu börnin,
og leika við þau, báðum til ánægju. Börn
móður Ramey njóta þess að gera skyldu
sína, hver sem hún er. Það er satt, sem ein-
hver þeirra sagði: „Allt hérna heyrir okkur
til, og þá verðum við líka að gæta þess, að
allt fari vel úr hendi — einnig gæta hvers
annars.“
Geirþrúður Ramey býr þó yfir nokkrum
fleiri leyndardómum, sem leiðir þann sann-
leika í ljós, að ekkert getur komið í stað-
inn fyrir móðurlega blíðu og umhyggju.
„Eg reyna að láta efasemdirnar verða öll-
um börnum til góðs,“ segir hún, „þangað
til mér hefur tekizt að vinna fullkomið
traust barnanna.“
Það var ekki auðvelt að halda fast við
þessa grundvallarreglu varðandi Tony, sem
bjó yfir talsverðum vísi að glæpamanns-
eðli, þ egar hann kom á barnaheimilið. Þótt
hann líktist ofurlitlum engli með gullna
lokka var hann þó útfarinn prakkari, þegar
hann kom til okkar átta ára gamall, og
þjófur þar að auki. Það fyrsta, sem hann
sagði við Geirþrúði var þetta:
„Þú getur bölvað þér upp á það, að þeg-
ar móðir mín kemur út úr tugthúsholunni
tætir hún þig sundur og saman.“
Geirþrúður brosti og sagði hæglátlega,
að það væru ákveðin orð, sem maður gæti
ekki notað í heiðarlegum félagsskap. „0,
haltu bara kjafti,“ sagði Tony og virtist
vera alveg undrandi. Geirþrúði var Ijóst,
að það myndi taka nokkurn tíma að siða
þennan pilt.
Daginn eftir skrópaði Tony úr skólan-
um, stal lítilli leikfangabyssu úr búð og var
komið með hann heim af afgreiðslumanni
einum fokreiðum. „Hann er alveg óforbetr-
anlegur. Honum er ekki viðhjálpandi,“
sagði afgreiðslumaðurinn.
Geirþrúður var ekki neitt stillingarlj ós,
þegar því var að skipta. „Ætlið þér að
segja mér, að þér hafið aldrei stolið neinu,
þegar þér voruð barn?“ hvæsti hún. Þar
með gaf hún í skyn við Tony, að hún væri
á hans bandi. „Hlustaðu nú á mig,“ sagði
hún, og horfði fast í augu drengsins um
leið og hún stakk peningaseðli í lófa hans.
„Nú gengur þú yfir í búðina og greiðir
byssuna, sem þú stalst í dag. Hefurðu skil-
ið mig?“ Tony glápti af undrun, en rölti
þó af stað. Geirþrúði var ekki rótt á með-
an hún beið eftir að Tony kæmi aftur.
Loksins kom Tony litli aftur. Hann taldi
nákvæmlega peningana, sem hann hafði
fengið til baka, er hann hafði greitt byss-
una og fékk Geirþrúði peningana stoltur á
svip.
Tony stal aldrei framar, og þau fimm ár,
sem hann bjó þarna á heimilinu, knýttist
hann æ fastari vináttuböndum við Geir-
þrúði, og reyndi af öllum mætti, að gera
allt, sem hún ætlaðist til af honum. Það síð-
asta, sem hún heyrði frá honum var, að
hann bjargaði sér vel í lífinu.
Gestir í hvíta húsinu. Orðið „ómögu-
legt“ er ekki til í orðabók Geirþrúðar, þeg-
ar hún bers fyrir rétti barns, sem orðið
hefur fyrir órétti eða illri meðferð. Glæsi-
legt dæmi um það er barátta hennar fyrir
Florrie. Florrie var 15 ára stúlka, þegar
réttvísin fann hana lokaða inni á afskekkt-
um sveitabæ uppi í fjöllunum. Móðir henn-
ar hafði útilokað hana frá öllu samneyti
HEIMILI OG SKÓLI 129