Heimili og skóli - 01.12.1969, Síða 21

ar ganga við hlið mína, þegar ég var að
reka kýrnar, eða sækja þær á kvöldin.
Aldrei hlaupa á móti mér, þegar ég kom
heim úr skólanum, og hnipra sig saman
ísmeygilega, þegar ég beygði mig niður til
að klappa honum. Eg átti aldrei að fá að
sjá hann frarnar. Aldrei, aldrei framar. . . . !
Hamarshöggin fyrir utan gluggann
hættu. Hvað var nú að gerast? Væri það
ekki ósæmilegt að hætta að hugsa um
Senta, bara örlitla stund?
Ég reis upp og gægðist út. Faðir minn
hafði neglt tvö löng prik saman í kross. Nú
var hann að binda langa snúru utan um
skorurnar, sem hann hafði gert í prikin og
batt þau saman. En hnúturinn vildi losna.
Ég var alltaf vön að styðja með fingrinum
á hnútinn, þegar hann batt hann. Nú hafði
hann engan til að gera það.
Eg hljóp út og studdi fingrinum á miðj-
an hnútinn fyrir pabba. „Það á að vera
langur hali á drekanum,“ sagði pabbi.
„Annars getur hann ekki haldið jafnvæg-
inu. Þetta á að vera reglulega stór dreki,
Tommy.“ Og hann varð stór. Hann var eins
hár og pabbi og eftir því fínn. Við pabbi
hárum drekann upp á dálítinn hól við engja-
jaðarinn. Ég fann ilminn af hinni ný-
plægðu jörð, hinumegin við skógargerðið.
En þar átti að sá vetrarhveitinu. Vindur-
inn feykti til löngu fléttunum mínum og
rauða bómullarkjólnum.
„Hérna, haltu honum svona á meðan ég
hleyp,“ sagði pabbi. „Nú skulum við sjá
til, hvort við fáum hann á loft í fyrsta
sinn.“
Ég hélt við drekann... . Pabbi hljóp ...
„Slepptu. . . . “ kallaði hann. Ég sleppti, en
of seint. Drekinn lyppaðist til jarðar eins
og fugl, sem hefur brotið annan vænginn.
„Þú ert ekki nógu há, Tommy,“ sagði
pabbi. „Nú ætla ég að reyna að halda hon-
um á lofti, en þú hleypur.“
Og þið megið vera viss um, að ég hljóp.
Ég datt, stóð upp aftur og hlj óp enn áfram.
Og í þetta skipti sveif drekinn upp í loftið.
Upp — upp — hærra upp! Hann bar við
bláan septemberhimininn eins og hvítur
fugl.
Faðir minn leit á mig og brosti. „Viltu fá
að senda ósk upp til englanna?“ Hann tók
gamalt umslag upp úr vasa sínum og sýndi
mér hvernig ætti að rífa gat á það í miðj-
unni, en mynda slaufu til endanna. „Settu
það nú fast við snúruna — svona,“ sagði
hann. „Við höfum víst engan blýant, en það
er líka nóg að hugsa óskina, sem þú ætlar
að senda.“
„Eins og þegar maður dregur óskaseð-
il?“ spurði ég.
„Já, eitthvað í þá átt,“ sagði pabbi.
Eg setti bréfið eins hátt upp á snúruna
og ég gat. Pabbi ýtti því enn hærra upp. I
sama bili kom vindkviða og flaug með
bréfið hærra og hærra upp eftir snúrunni
— alveg upp til himins — og englanna.“
„Fæ ég nú ósk mína uppfyllta.“ Ég hopp-
aði af brennandi eftirvæntingu.
Pabbi hló. „Hvers óskaðir þú?“ spurði
hann.
„Það — það var ekki venjuleg ósk. . . .
Það var bæn.“
Skyndilega varð andlit föður míns alvar-
legt.
„Hvað baðst þú um, litla stúlkan mín?“
Ég leit niður fyrir mig. „Ég bað um, að
ég mætti fá Senta aftur lifandi,“ hvísl-
aði ég.
Faðir minn horfði lengi á mig. Svo kraup
hann niður og hélt alltaf í drekasnúruna. —
Hann kraup hj á mér, svo að andlit hans var
alveg við mitt. Ég gat séð sjálfa mig í aug-
um hans. Tvö lítil andlit í tveimur litlum
HEIMILI OG SKÓLI 137