Sindur - 01.12.1941, Síða 5

Iðnaðarmenn
Iðnaðar- eru menn
arfþegar drottni frá,
er hann skóp allt í senn
upphæðir, lönd og sjá.
Gaf þeim og gefur enn
göfgandi framtaksþrá.
Þeir hita við hjartans yl
hugmynda deiglurnar.
lagfæra og laða til
lífvana myndirnar,
unz verða á öllu skil
orðin sem glöggust þar.
Eínið fá hrjúft í hönd
handleika litla tíð,
dauða þess bresta bönd,
birtast þar myndir lýð.
Skapast við haga hönd
hreinustu dvergasmíð.
Sindri ykkur sjálfum frá
sannleikur, trú og dyggð,
af sérhverri sindr'i brá
sviklaus við starfið tryggð.
Sindra ykkar orðstír á
út yfir heimsins byggð.
G. S.
Helgi Hóseasson:
Ekki að ýfa!
Til þess að ýfa’ ekki annarra lund,
því oft er svo skammt milli kota,
mállausan smala og hljóðlausan hund,
helzt ættu hændur að nota.
G
Þegar menn geta ekki lengur þolað, að
hundur nágrannans gelti, þarf ekki að
spyrja að því, hvað verða mundi, ef ná-
granninn sjálfur gæfi hljóð frá sér.
Það er eftirtektarvert, að óánægju vek-
ur stundum, ef einhver segir afdráttar-
laust, það sem hann á við, jafnvel þó ekki
sé hægt að mótmæla því með rökum.
Hvers vegna er því ekki tekið fegins
hendi, að bent sé á veilu manns, manna
eða þjóðfélags? Slíkt getur þó haft gott í
för með sér. En að láta veiluna liggja í
láginni og sýkja út frá sér, gerir ein-
göngu bölvun.
Þótt aðkallandi þörf sé á gagnrýni,
finnst manntegund, sem hefir hvöt hjá
sér til mótmæla. Jafnvel þó afsönnun
verði ekki við komið, lætur hún ekki
staðar numið, heldur þveitir upp mold-
viðri aukaatrða og þvættings. Þó slíkir
undanhaldsmenn berji skítugu skottinu
framan í fólk, hlustar það oft og tíðum
samt á þá og — trúir.
Það vilja- og kæringarleysi er skilgetið
afkvæmi villingadýrkunar, sem víst má
telja almenna. Hún lýsir sér greinilega í
tvennu, sem sé í árangri eiturlyfjaunn-
enda gegn skilningi á skaðsemi eiturlyfja,
og því innræti, að setja vitskerta menn
skör hærra en heilvita.
Það þarf ekki að leggja hlustirnar við
til að heyra viðkvæðin, þegar fullur mað-
ur er með barsmíð og gauragangi að
spilla skemmtun: „Ó, ekki að andæfa
honum, því að hann er kenndur“. „Það
SJNDUR
5