Úrval - 01.11.1978, Síða 109

LJÚFSÁR MINNING
drengurinn er ófjárráða og hefur því
ekki leyfi til að láta neitt af hendi.
Auk þess getur verið, þótt það sé ekki
víst, að hann hafi hnuplað þessu
heima hjá sér og alls ekki átt á því
eignarrétt.”
, ,Eg á hana ekki lengur. ’ ’
,,Hvað meinar þú með því að þú
eigir hana ekki lengur? Hvað gerðir
þú við hana?”
Þegar hér var komið sögu hvarflaði
að mér að grxpa til ósannsögli og
segjast hafa týnt henni eða hún hefði
brotnað, en ég hafði andstyggð á, svo
ég sagðist hafa gefið hana.
„Hverjum?”
Kasri Jesús, heilög María, hjálpið
þið mér, bað ég með sjálfum mér, án
þess að ansa pabba, hjálpið mér, því
nú er ég í vanda staddur. Eg vissi
ekki, að ég vceri að gera rangt.
Hjálpið þið mér nú, annað hvort eða
bæði, út úrþessum ógöngum.
,,Nú, hverjumgafstuþetta?”
„Stelpu,” svaraði ég skjálfradd-
aður.
,, Og þetta rak út úr sér tunguna?
,Já.”
„Farðu í rúmið,” skipaði pabbi og
yggldi sig til að dylja bros í fæðingu,
kannski af að horfa á skömmustu- og
eymdarsvipinn á mér. „Á morgun fer
ég og ræði við kennarann og við
ákveðum, hvað gert verður við þig. ”
Ef pabbi hefði haldið því til streitu
að ég léti hann fá brúðuna og skipað
mér að heimta hana aftur frá Fillí,
hefði ég fremur kastað mér út um
glugga en að hlýðnast honum.
107
Það er sjálfsagt rétt, að börn skilji
ekki margt, en það er heldur ekki
mikið gert til að auðvelda þeim þann
skilning. Hvað var svona óviðeigandi
við þessi viðskipti okkar drengjanna?
Vinur minn var hæstánægður með
faraósnákinn og ég var í sjöunda
himni yfir postulínsbrúðunni. Hvaða
munur var á okkur og hinum marg-
prísuðu Flórenskaupmönnum, sem
höfðu aflað bæði sér og borg sinni
frægðar? Aðeins þetta, að strákurinn
kveikti í gluggatjöldunum. Ef það
hefði ekki komið fyrir, hefði allt verið
í lagi.
Mér þótti svo vænt um að geta
gefið Fillí brúðuna smáu, sem rak út
úr sér tunguna. Hún hló svo mikið að
henni. Augu hennar ljómuðu af
þakklæti, þegar ég bauð henni að
eiga þetta japanska listaverk. Þetta
var mér óumræðileg gleði, sem ég
varð svo að gjalda fyrir með skelfingu,
allt vegna þessa klaufa, sem endilega
þurfti að kveikja í gluggatjöldunum.
En nú mátti ég sem oft fyrr þola
ertni Cesares frænda. Það hefði mátt
halda, eftir því sem látið var heima,
að ég hefði kyrkt skólafélaga minn,
en ekki bara átt við hann vinsamlega
vöruskiptaverslun. Cesare frændi
skaut á mig úr öllum áttum og gerði
sig nefmæltan: „Ljós augna minna,
verslaðu nú við mig.” Eða: „Segðu
mér, gyðingurinn góði, áttu nokkra
silfurpeninga? Hvar lagðir þú nú
kvarðannþinn?”
Stundum gerist það, þegar fram-
tíðin er svört, þegar við kvíðum yfir-