Úrval - 01.11.1978, Síða 117

LJÚFSÁR MINNING
trjánum og tína ávexti. Og af því
þetta væri mitt barn, yrði ég að hýða
það, þegar það væri óþægt. En ég
mátti ekki láta ímyndunaraflið
hlaupa með mig í gönur. Það var
áreiðanlega heillavænlegra að vera
barnlaus enn um sinn.
Langur slagveðurskafli kom í veg
fyrir, að við Fillí gætum hist á
Torginu. Ég svipaðist oft um eftir
henni, en gluggarnir heima hjá henni
voru lokaðir og ég gat ekki séð í gegn
um gluggatjöldin. Ég hljóp stundum
út að svalaglugganum í von um að sjá
henni bregða fyrir, en ég varð að
opna gluggann til þess og um leið
fóru hurðirnar að gjökta af dragsúgi
og allir íbúar hússins komu á hraða-
spretti til að gá, hver hefði verið svo
kærulaus að opna glugga í þessu roki.
Því lengra, sem þessu fór fram, varð
ég órólegri og hugsaði meira um Fillí.
Ég þóttist heldur maður með
mönnum, þegar foreldrar mínir létu
klæðskerana sína sauma á mig ný föt
með stðum buxum. Fram að þessu
hafði saumakonan annast um klæði
mín. Síðu buxurnar voru mér sérstakt
fagnaðarefni, því hið karlmannlega
útlit, sem þær veittu mér, gerðu hlut-
verk mitt sem elskhuga verjanlegra og
ekki eins fráleitt. En þegar hér var
komið sögu hafði ég með sjálfum mér
sætt mig við þetta hlutskipti.
Pabbi valdi efnið í fötin og réði
sniðinu, og það var allt eins og best
varð á kosið. En það var mamma, sem
keypti húfúna, og þegar karlmanna-
föt voru annars vegar, var hún alltaf
115
dálítið utangátta. Jafnvel þótt ég
reyndi að fletja húfubarðið út,
minnti kollan ævinlega helst á
höfuðföt franskra presta.
Þegar ég fór fyrst í fínu fötin og
setti á mig húfuna, sagði Cesare
frændi undir eins: ,,Nei, sko gaurinn
í síðbuxunum! Með þessa húfú ertu
eins og farandsali frá Biblíu-
félaginu.”
Ég skoðaði mig 1 spegli í einrúmi,
og fannst klæðnaður minn sannarlega
gera mig virðulegan. Ég átti aðeins í
vandræðum með að setja húfuna á
mig þannig að hún sæti nákvæmlega
rétt. Ég mátaði hana á ýmsa lund og
komst að þeirri niðurstöðu, að
heppilegast væri að setja hana aðeins
ofan á eyrun og láta hana rísa að
framan.
Þegar mamma sá mig þannig,
hrópaði hún: „Sjáiði hvernig hann
hefur húfuna! Hann er eins og blaða-
maður! ’ ’ Á þessum ríma voru blaða-
merin ný stétt og frjáls, en höfðu ekki
náð þeirri viðurkenningu, sem þeir
áttu skilið. Ég vildi ekki að Fillí
villtist á mér og blaðamanni, þegar
við hittumst, svo ég lét húfuna slúta
ofan yfir augu.
„Hvernig hefur þú eiginlega
húfú?” hópaði pabbi upp, þegar
fundum okkar bar saman. ,,í þessum
síðu buxum með húfúna ofan á
nösum mætti taka feil á þér og signor
Catarina! ’ ’
Ekki veit ég hver signor Catarina
var; hann hlýtur að hafa verið loddari
síns tíma. Ég óttaðist fátt fremur en