Úrval - 01.11.1978, Qupperneq 123

LJÚFSÁR MINNING
En ég vildi ekki dveljast um of,
heldur fara sömu leið heim, og helst
vera kominn fyrir kvöldmat. En þetta
dróst í tímann og áður en varði var
orðið aldimmt. Þar að auki gerði
kampavínið einhverja ólgu í mér, svo
mér fannst, ekki síst þar sem ég var
þar að auki í síðum buxum, að ég
væri þess albúinn að mæta föður
mínum, þótt honum dytti í hug að
flengja mig.
En eitt var þó alvarlegt, reglulega
alvarlegt. Þegar ég stökk niður af síð-
asta garðveggnum, fannst mér sem
eitthvað hefði skemmt fyrir mér
stökkið; það hlýtur að hafa verið
krókur festur í vegginn, því á buxna-
rassinum var þverhandarlöng rifa.
Ekki er ein báran stök, sagði ég við
sjálfan mig. Að vísu er hægt að rimpa
í þetta. En skýringu verð ég víst að
gefa á einu og öðru, þegar heim
kemur.
Þegar ég loks fékk að yfxrgefa sam-
kvæmið, var ekki við annað komandi
en að ég færi út um aðaldyrnar, út á
götuna. Og þegar ég kom út á
hornið, svo ég sá húsið heima, var ég
ekki lengur jafn kotroskinn og áður.
Mitt venjulega raunsæi var vaknað af
blundi og ég fann fyrstu kuldatauma
óttans.
Við hliðið stóðu asnarnir þrír, sem
komu á hverju kvöldi með mjólkina
handa Luigiu frænku. Það er þá opið,
hugsaði ég og skaust inn. Við þjón-
ustudyrnar var essrekinn að taka við
greiðslu sinni úr hendi þjónsins, og
121
ég renndi mér á milli þeirra inn í
húsið.
,,Hér er hann, hér er hann! Ungi
húsbóndinn er kominn aftur!”
hrópaði Leopoldo. „Theresa, segðu
frúnni að hætta að hafa áhyggjur,
ungi húsbóndin er kominn heim
aftur! ’ ’
í stað þess að fara upp á aðra hæð,
leitaði ég skjóls í kjallaranum til þess
að átta mig á ástandinu. En mat-
sveinninn vissi ekkert. Setustofa
þjónustufólksins var auð, þótt ljós
logaði þar að venju. Ég læddist upp
stigann að íbúð afa, en þar var líka
allt hljótt. Samt sást ljósrák undan
hurð hans svo ég dró þá ályktun, að
hann væri þarna inni. Ég ýtti hurð-
inni ofúrhægt frá stöfum og skyggnd-
ist inn. Þarna sat afí í hægindastól,
skrifaði og hafði stafla af silfurpen-
ingum fyrir framan sig.
Ég ætlaði að fara að snúa frá, þegar
ég heyrði dyr opnast í fjarska og reiði-
lega rödd pabba, sem var að leita að
mér.
,,Hvar er þorparinn? Hvar hefur
hann falið sig? Hann er alltof ungur
til að vera farin nað stunda kvenna-
far! Ég skal gelda hann, þegar ég næ í
hann!”
Ekki vissi ég gjörla hvað það þýddi
að gelda, en ég hafði heyrt þetta orð
áður og við þannig kringumstæður,
að mér leist ekki á blikuna nú. Ég
vissi ekki hvernig í ósköpunum ég gat
umflúið örlög mín, en þar sem ég
heyrði að pabbi var í versta ham,
lagðist ég 1 snarheitum á fjóra fætur