Úrval - 01.11.1978, Qupperneq 124

122
og skreið í spretti á bak við stól afa
(hann var heldur heyrnarsljór) og
renndi mér þaðan undir rúmið hans.
Þar lét ég fara lítið fyrir mér og beið
skjálfandi þess er verða vildi.
En nú var allt hljótt um stund. Svo
heyrði ég dyr opnast enn lengra í
burtu og Cesare frændi kallaði
glettnislega „Micio!” eins og hann
væri að kalla á kött. „Hérna, komdu
greyið, hér er sletta handa þér! ”
En mér var ekki gaman í hug. Ég
var tortrygginn; ég hafði heyrt í hvaða
skapi pabbi var, svo ég krældi ekki á
mér.
Allt í einu komu pabbi og Cesare
frændi inn í herbergi afa.
,,Hefur þú seð Micio?” spurði
Cesare frændi.
,,Nei, ekki hef ég séð hann. Hvers
vegna? Hefur eitthvað komið fyrir?”
,,Hann hefur falið sig einhvers
staðar í húsinu,” svaraði faðir minn.
„Nema hann hafí sloppið út aftur.
Við finnum hann ekki. Hann er
eilíflega fullur af uppátækjum. ’ ’
,,Hvað hefur hann nú gert?”
,,Sástu ekki að þrjóturinn litli var
ekki í mat? Heldruðu ekki að hann
hafi stolist burtu til að éta sælgæti
heima hjá einni jafnöldru sinni;
telpukorni, sem er sannkölluð
fegurðardís. Og svo klifraði hann yfir
húsagarðana eins og ástsjúkur
högni!”
,,Það er nú gömul saga, að til þess
vaxa kettirnir upp að veiða mýsnar,”
svaraði afi minn rólega og sneri sér að
þeim. ,,En fyrir svona barnaskap er
ÚRVAL
ástæðulaust að gera drenginn viti sínu
fjærafhræðslu.”
,,Við erum nú mest að þessu upp á
grín. ’ ’ Þetta var rödd föður míns.
„Okkur fannst við verða að finna
hann,” bætti Cesare frændi við,,, til
að vita hvort hann hefur raunverulega
fengið eitthvað að borða. Við sendum
Leopoldo aftur að leita að honum á
Torginu. En nú dettur mér í hug.
Ferdínando, hvar hann getur hafa
falið sig: I vagnageymslunni! Hann er
örugglega annað hvort þar eða í hest-
húsinu.”
,, Auðvitað! Við skulum leita þar. ’ ’
Þar með fóru þeir, en hétu afa því
að gera mér ekki grand. Ekki gat ég
að eilífu látið fyrir berast undir rúmi
afa míns, en mér var ekki ljóst hvernig
ég gæti snúið aftur til heims hinna
lifandi. Þó leyndi sér ekki, að ég varð
að gera það heldur fyrr en seinna,
annað hvort til að létta áhyggjunum
af mömmu eða koma t veg fyrir að
pabbi harðnaði enn og gleymdi þeim
mildu tilfinningum í minn garð, sem
hann hafði látið í ljós og ég heyrt með
mfnum eigin eyrum. Ég ætlaði að
laumast til baka og fara hljóðlega í
rúmið, en skeyta engu um mat þetta
kvöldið.
Ég setti aftur á mig nýju húfuna,
sem hafði legið samanvöðluð undir
mjóhryggnum á mér. Ég hafði með
mikilli gætni og ærinni fyrirhöfn
snúið mér við, þannig að höfuðið var
þar sem fæturnir voru áður, þegar ég
heyrði afa rísa upp úr stólnum. Hann
gekk fram eftir gólfinu, og svo heyrði