Stormur - 01.04.1944, Blaðsíða 5

Stormur
5
og vonast til að það. beri nafnið með rentu, að félagsmenn og konur
kasti nú af sór öllum drunga, að við getum orðið samferða upp á
hátind Esjunnar og látum endrm og eins, til dæmis. einu sinni á
mánuði, storminn i.eika um okkur til hressingar. HÍýja og Ijúfa
vorvinda, eða þá ærlegan "kaldsvala",:eins'og H.H. kemst að orði.
Hvað finst ykkur?
•V. J
/
L
Það var um kvöld að Valdi Jóhannesson kom frá Árborg,— hafði
setið -þar á þjóðræknisdeildar nefndar fundi. Hann sagðist hafa
orðið að koina við hjá mér til að segja mér fréttir. Eg spurði
hvort það væru góðar fréttir, og kvað hann svo vera. Nú hélt ég
að stríðið væri búið, eða þá að stjórnin væri búin að hækka verð á
svínvim svo um munaði. Nei, ekki var það svo,—en "Esjan" ætlar að
fara að gefa út blað. Og um hvað á það að fjallra? Ekkert ákveðið
með það, sagði Valdi. Það á að vera frjálslynt, opið fyrir alla.
Hvað á það nú að heita? "Stormur." "GottJ ágætt!" varð mér að
orði. En við nánari athugun líkaði mér ekki nafnið sem bezt; fanst
mér að Kári mundi vera betra nafn, eða jafnvel Andvari.
Eg minnist þess að stormurinn á, íslar.di var stundum ærið sterk-
ur og stórtækur. Man ég sérstaklegá eftir einum atburði, af því
hann snerti mig persónulega. Við vorum tvö ein heima í kotinu,
húsmóðir mín og ég, hún öldruð og lítt fær en ég unglingur. Storm-
ur var skollinn á, og komum við auga á það út um glugga að byrjað
var að rífa. torf af einu heyinu við fjárhús, sem stóð spölkorn frá
bænum. Eg lagði af stað með reipi og kom því yfir heyið og stein-
um í ondana. En svo vildi ég gera betur, og tók torfuskekil og
klifraði upp á heyið, (ætl.aði að bæta það sem rifnað hafði), en í
því kom sterkur stormur og tók mig á loft og feykti mér um tvö
hundruð faðma út á völjinn. _ Þegar ég ,.kom ni.ður v&r ég enn með
torfuskekilinn í fáiigíhúþ 1 : óg múhéþað/ih.áfa ívarið mig meiðslum.
Þetta er eina loftförin sem ég hef farið um dagana.
Það var fyrir löngu síðan, þegar skapari himins og jarðar var
við og við á jörðunni að tala við menn og umgangast þá. Hann átti
í mesta stríði með bóndastaula einn, sem aldrei líkaði stjórnsemin
á tíðarfarinu, svo til þess að gera honum til hæfis þá gaf skap-
arinn honum eftir einhvern part af landinu, að-hann skyldi stjórna