Smáfuglinn - 19.03.1944, Blaðsíða 8

8
SMÁFUGLINN
Yfirgefna setjaravéiin
Hvað dva.’di Harald?
I3að var um líkt leyti og Oður
ársins 1944 kom á markaðinn. og
menn lásu: Fagnið hverri mínútu
og hverri klukkustund þcssa árs,
því að veizlur þær. er þið haldið
nú, fyrnast aldrei í huga ykkar.
Ár aldanna, ár íslands. Ár eilífðar-
innar cr kornið.
Þá er það að þessi gamla setj-
aravél stendur mannlaus, en heyra
má þó, ef varlega er farið að henni,
þegar líður á kvöldvaktina, að hún
framlciðir tóna. Þeir sem glögga
heyrn hafa sögðu að hún liefði
framleitt ýmsa tóna, sem greina
mætti að hlytu að vera endur-
ómur frá danshljómsveit Góð-
templarahússins.
Liðu nú svo þrír dagar að ekki
kom Haraldur vélsetjari og horna-
þeytari með meiru, til vinnu. Þá
er það ráð tekið að sent er heim
til þessa dánumanns og spurt
hvort hann sé veikur, því heyrst
hafði að hann hefði misstigið sig
á stærri fætinum. Dánumaðurinn
er þá ekki heima, og segir frúin að
hann sé búinn að bíða í þrjá daga
eftir manni sem hefði lofað hon-
um að dúkleggja fyrir hann stof-
una, og að hann hafi mátt til með
að vera heima til þess að hann
tæki ekki feil á neinu.
Eftir einn dag kernur svo Har-
aldur til vinnu, eins og ekkert
hafi i skorizt og endurtók orð Egg-
erts Stefánssonar: Ár aldanna, ár-
II R í S A K 0 T
Eldgamla aðalsslot,
ástkœra Ilrísakot
eitt út við sjó,
meyunum muntu lcœr
meðan að girnist þœr
glókollur gáfnaskœr,
gling—gling—gling—gló!
Allmargir eins og skot
út fóru í Ilrísakot
til bóndans beint.
Illátur lians hljómaði.
hárið hans Ijómaði,
gi n flöskur góm aði
— gekk það ei seint.
l/ójmrinn snœldusnar
snöggt tœmdi flöskurnar
— bóndinn varð brátt
heilmikið hýrari,
— hreint ekki skýrari —
andlega rýrari
endaði lágt.
Eldgamla aðalsslot,
ástkœra Hrísakot
eitt út við sjó.
Ágœtust auðarlín
eyði þar bóndans jnn
gefi honum gullin sín
gling—gling—gling—gló!
ið eina, því að árið eina sem kom,
en aldrei fer, gerir þig að fullveðja
manni, og ég er sjálfráður gjörða
minna.
En ekki hafa fréttaritarar blaðs-
ins frétt hvort það sé búið að
dúkleggja, en blaðið hefur það
eftir góðurn heimildum, að ef
Haraldur þurfi að dúkleggja, þá
sé búið að ráða góðan dúkleggj-
Nabbní
Sem kunnugt er, ríkir nú hin
mesta reiði alls almennings í garð
nafna vegna hinna síendurteknu
svika hans í sambandi við ritstjórn
„Smáfugls“. Oft hefur jafnvel legið
nærri uppþotum á opinberum stöð-
um. T. d. voru fyrir skömmu æs-
ingar rniklar á Gafé Vílcing. Kröfð-
ust menn að hann væri látinn
sæta þungum fjársektum fyrir
sviksemi sína. Stóð þá upp maður
mikill vexti, og kvaðst hafa hugs-
að nafna aðra refsingu og þyngri
en fjársektir.
Kvað hann að sú bezta refs-
ing er hægt væri að beita hann
væri sú, að brotin skyldu að fullu,
minst tvö höft úr stiganum upp
að „háaloftinu". Tillaga þessi virt-
ist eiga óskipt fylgi allra, er stadd-
ir voru á Café Viking.
Ekki or fréttaritara vorum
kunnugt um, hvort búið sé að
framkvæma aðgerðir þessar. En
geta má nærri hverskonar tauga-
stríði nafni er beittur með tillögu
}>essari.
„Það er eins og hver sjái sjálfan
sig!“
NÝTÍZKU BÖÐ.
Heyrzt hafa háværar raddir
innan prentsmiðjunnar um nauð-
syn þess að fá bað í fyrirtækið.
Er ekki nema gott citt við því að
segja. Smáfugl skilur vel kröfur
þessara manna, og styður þær að
vissu marki. En fulllangt finnst
oss gengið þegar menn eru svo
áfjáðir í böð, að þeir hika ekki
við að taka kaffiböð úr sjóðandi
kaffi inni á Café Víking og fórna
dýrum ljósakrónum til að taka
glerbrotaböð.
ara, þar sem er húseigandi sjálf-
ur.
Njósnari blaðsins nr. 13