Mímir - 01.12.2016, Blaðsíða 158

nýja vídd þar sem aðskilnaðinum er nú lýst sem
skriðu. Hér koma steinar enn og aftur við sögu.
Skriðan er gríðarstórt safn steina sem ekki er
nógu stöðugt til að haldast í skorðum heldur
dæmt til þess að hrynja. Myndmálið heldur áfram
í Grjótveggi í húmirtu þar sem grjótveggur skilur
elskendurna að og þar með myndast þversögn:
steinar hafa verið tákn ástarinnar í undanfarandi
Ijóðum en nú eru þeir orðnir fyrirstaða hennar.
í fyrstu Ijóðunum er Ijóðmælandinn aftengdur
raunveruleikanum og dvelur í ímynduðum
heimum, byggðum á draumkenndri fortíð sinni.
Skriðan og grjótveggurinn kippa honum niðurá
jörðina og neyða hann til að horfast í augu við
það sem hefur gerst: ástarsambandið er á enda
og aðskilnaður hefur átt sér stað. Ljóðmælandinn
heldur samt áfram tilraun sinni til að halda ástinni
á lofti. í Ijóðinu Júlíhjarta er brugðið upp mynd
þar sem hann veður út í kalt vatn og finnur
rauðan stein á botninum. Rödd Ijóðmælandans er
orðin einlægari og angistarfyllri en hann biður þó
bæn sína enn í rósemi og stillingu: „ég get fært
þér hann / í dagrenningu / ef þú vilt það // núna
/ ef þú vilt“. I Ijóðinu Brestir hafa vötn frosið til
botns og í því má greina uppgjöf. Ljóðmælandinn
fylgist með von sinni fjara út: „horfi á deyjandi
Ijós /1 bylnum“. Hann virðist loks hafa náð eins
konar sáttum og síðasta Ijóð bókarinnar, Óvissa,
kallast á við fyrsta Ijóðið, För, með uppgjörum við
skýin: „því skýin hafa fyrir löngu / sagt mér öll sín
leyndarmál / og nú er komið að mér“.
Að vera uppi í skýjunum kallar á ýmis hug-
renningatengsl. Þeir sem eru þar eru iðulega ekki
þar sem þeir eiga að vera. Þar eru sveimhugarnir,
draumóramennirnir og nemendurnir sem horfa
á skrítin ský út um gluggann í stað þess að
reikna stærðfræðidæmin sín. I skýjunum finnst