Læknaneminn - 01.04.2022, Blaðsíða 90

88 LÆKNANEMINN
„Ég fæ
aldrei kvef!”
„Hvernig ertu til heilsunnar?”
„Stálhraustur!”
Það hlakkar í manninum fyrir framan mig. Og í mér líka. Dösuð
eftir langan stofugang hef ég knappan tíma til að innskrifa hann
fyrir aðgerð. En þetta er enginn sjúklingur með reynslu: hér verður
sko engin ritgerð skrifuð!
Spilaborgin fellur fljótt þegar skyrtan er dregin frá svo hlusta
megi hjartað. Þar kemst upp um kauða. Efst trónir myndarlegur
skurður lóðrétt niður bringubeinið:
„Hvað er þetta?”
„Æj elskan, ekki neitt! Það var víst einhver þrenging í æðinni
en maður er sem betur fer svo vel stokkaður af varahlutunum!”
Hann brettir upp buxnaskálmina. Og vissulega er þar ör eftir
bláæðatöku. En þar er meira.
„Hefurðu farið í hnéaðgerð?”
„Ætli það ekki. Það var nú eitthvað að stríða mér, en veistu,
ég er allur annar í dag!”
Frekari bútasaumur kemur í leitirnar. Hér er búið að taka
gallblöðru, þarna er komið stóma og gott ef hann vantar ekki
tvo fingur og annan legginn neðan hnés. Það fer að verða æ
heimspekilegri spurning hvort hér sé um að ræða sama mann
og kom í heiminn til að byrja með. Í raun er ég stórhissa á því að
hann sé á leið í aðgerð, hvað fleira er hægt að skera úr aumingja
manninum?
Reiðarhöggið kemur þó þegar ég falast eftir lyfjunum. Maðurinn
þarf að nota báðar hendur þegar hann dregur upp þéttpakkaða rúllu.
Nei, hættu nú alveg. Á ég að þora að spyrja?
„Og er þetta fyrir næsta mánuðinn?”
„Nei, guð minn góður heillin. Þetta er nú bara næsta vika!”
Fjandinn, ég get ekki setið á mér lengur.
„Og þú ert alveg hraustur?”
Hann brosir í kampinn.
„Já, veistu, ég hef alltaf verið svo afskaplega heppinn með
heilsuna. Ég fæ aldrei kvef!”
Frásögn læknanema