Bergmál - 01.07.1955, Blaðsíða 57

1955
BergmAl
Það glaðnaði yfir honum, er hann kom auga á hana. „Mér datt
einmitt í hug, að þér munduð vera á leiðinni heim um þetta leyti,“
sagði hann. „Og þess vegna gekk ég út til þess að vita hvort ég sæji
yður ekki. Hvað munduð þér segja um að ganga hér niður á sjávar-
hamrana með mér. Það er nærri klukkustund enn fram til rökkurs.“
Christine hikaði lít.ið eitt. Hana langaði til að fara með honum,
en það var eitthvað sem aftraði henni. —
„Ég þarf einmitt að tala við yður einslega,“ sagði hann og varð
nú. aftur alvarlegur á svip.
„Er það um — — Johnny?“ spurði hún og þegar hann kinkaði
kolli til samþykkis, þá fannst henni enn á ný að einhver skuggi
fortíðarinnar hvíldi yfir sér.
„Jæja þá,“ sagði hún, og var nú ákveðin. „Við skulum koma.“
11. kafli.
Christine er ástfangin.
Þau gengu þögul og þungbúin niður eftir götunni, sem lá í áttina
að sjávarhömrunum.
David virtist tregur til að hefja máls, en er þau höfðu gengið
nokkra stund, sagði hann þó dræmt:
:Eg hefi rætt við doktor Kennan um Johnny og hann er mér
sammála um að æskilegt væri að þér sæjuð hann, ef þér eruð
fúsar til þess. Ég vildi leggja til, að þér kæmuð með mér til hans
í fvrramálið."
„Ég er fús til þess,“ sagði Christine ákveðin. Henni fannst nú að
bezt væri að ljúka því af sem fyrst að fara á fund þessa dularfulla
manns, enda þótt hún hefði kviðið fyrir því. Hún myndi þá ekki
vera í neinum efa lengur.
„Ágætt,“ sagði David. „Þá sláum við því föstu.“
Þau beygðu út af veginum. og gengu upp dálítinn grashjalla.
David rétti henni hendina og Christine fann hlýja strauma fara
um sig við snertinguna.
55