Bergmál - 01.07.1955, Qupperneq 59

V
B E R G M Á L
19 5 5
ana. Hreyfingar þeirra höfðu verið óeðlilega örar og einkennilegar
og Chistine var að velta því fyrir sér, hvort ástæðan gæti verið sú,
að þau David hlutu að sjást mjög greinilega bera við himinn þar
sem þau stóðu uppi á kambinum. „Hverjir voru þetta?“ spurði hún.
David yppti öxlum. „Ég hefi enga hugmynd um það, sennilega
kærustupar frá þorpinu. Ég get ekki ímyndað mér að nokkur úr
þjónustuliði okkar í spítalanum vilji eiga það á hættu að verða
blautur. En hvað sem því líður, ef að þeir væru í einhverjum vanda
þarna niðri, þá myndu þeir hrópa til okkar. Þeir hljóta að hafa séð
okkur,“ bætti hann við.
Hann sneri sér að Christinu og auðséð var að hugsanir hans sner-
us eingöngu um hana, en nú var svipur hans orðinn hvass og alvar-
legur, og skyndilega sagði hann: „Christine, það er nokkuð, sem ég
þarf að tala um við yður, hvað svo sem það verður, sem að við
komumst að raun um á morgun um Johnny.“ Hann hikaði við.
„Ég á við það, að hvað svo sem fyrir kann að koma, þá mun ég gera
allt til þess að vera yður til aðstoðar.“
Hann færði sig nær henni, og Christine fann það skyndilega að
ef hún veitti honum hina minnstu uppörfun, þá myndi hann taka
utan um hana og kyssa hana. Hann rétti út höndina og tók um
hönd hennar. Hún horfði beint í augu hans og færði sig aðeins nær
honum, um leið og hún nefndi nafn hans, en þá fannst henni
skyndilega eins og að skuggar fortíðarinnar kæmu á milli þeirra
og hún sneri sér snögglega við og gekk frá honum. Hún starði
sljóum augum út á hafið, og treysti sér ekki til að segja eitt ein-
asta orð. Davíð stóð grafkyrr að baki heirnar og smá andvarp
leið frá vörum hans. Hann gerði enga tilraun til þess að fylgja á
eftir henni, heldur stóð hreyfingarlaus þar sem hann var og héngu
handleggir hans máttlausir niður með síðunum.
Christine vissi ekki hversu lengi hún stóð þarna. Hugur hennar
var allur í uppnámi, því að nærvera Davíðs hafði vakið sterkar
ástríður í brjósti hennar. Að lokum sneri hún sér að honum aftur
og þekkti varla sína eigin rödd er hún sagði: „Það er orðið fram-
orðið. Ég held að við ættum að snúa við.“
„Já, það er víst bezt,“ sagði David. Rödd hans var eðlileg, en hún
fann að hann átti erfitt með að halda henni í skefjum og hún vissi
57