Bergmál - 01.07.1955, Síða 60

Bergmál---------------------------------------------------- JÚLÍ
með sjálfri sér að hún hafði sært hann. Þau gengu heim á leið í átt
til hælisins, og þó að þau gengju hlið við hlið, gerði David enga
tilraun til þess að taka aftur um hönd hennar og reyna að endur-
vekja þær næmu tilfinningar, sem skapazt höfðu á milli þeirra og
hún hafði eyðilagt fullkomlega.
I sama mund og þau komu inn í garðinn umhverfis hælið, sáu
þau að maður kom hröðum skrefum á eftir þeim. Skyndilega var
eins og hann hefði þekkt þau, því að hann nam staðar og virtist
eins og hann ætlaði að snúa við, en David kallaði til hans.
,,Halló, ert það þú, Martin.11
Doktor Anstruthers gekk hægt í áttina til þeirra og var auðséð
á svip hans að hann var allt annað en ánægður yfir þessari óvæntu
áreitni.
„Varst það þú sem varst niðri í hvilftinni rétt áðan,“ spurði
David. „Við sáum einhverjar tvær persónur þar og okkur datt í
hug að þau myndu ef til vill teppast þar vegna flóðsins.“
„Hvaða erindi ætti ég að eiga niður í hvilftina,“ spurði doktor
Anstruthers ólundarlega. „Og með hverjum ætti ég svo sem að
vera að þvælast þar?“
„Ja, þú komst úr þeirri átt, svo að ég hélt, að það gæti hafa
verið þú,“ sagði David brosandi.
„Nei, ég var þar ekki.“ Rödd mannsins titraði, eins og hann gæti
varla stjórnað reiði sinni. „Og hvað sem því viðvíkur, þá er það
nokkuð, sem kemur þér alls ekkert við. Það er ekkert hægt að
gera hér og vart hægt að snúa sér við á þessum stað, án þess að fólk
sé að hnýsast í hluti, sem þeim koma ekkert við.“
David ætlaði að segja eitthvað, en Martin skeytti því engu, og
gekk hratt fram hjá þeim og hvarf brátt inn í húsið.
„Nú er ég undrandi. Ég hef aldrei vitað til þess fyrr að Martin
gamli skipti skapi,“ sagði Davíð hugsandi. „Og ég get ekki ímyndað
mér hvað það var, sem kom honum til að rjúka þannig upp.“
„Því skyldi hann ekki fara þarna niður í hvilftina, ef hann lang-
aði til þess, og hvað kemur honum til að ímynda sér að við séum
að hnýsast í það sem hann gerir.“
Christine var jafn undrandi og David, en skyndilega minntist
hún mannsins, sem hafði haldið utan um yfirhjúkrunarkonuna
58