Helsingjar - 01.07.1943, Qupperneq 50

32
Helsingjar
upp þráðinn. Ræða hans var tileink-
uð hinni fullþroskuðu konu á blóma-
skeiði sínu. Hástemd 19.-júní-lofgerð
eins og vera bar. Hann fylgdi lífs-
ferli hennar allt frá því að hún „finn-
ur fyrstu vængjatök þess máttar, sem
hún geymir“, þegar:
„Andlitsdrættirnir verða form-
fastari, — barmurinn hvelfist og
brosið verður dýpra og dulræðara,
þetta bros, sem Einar Ben. segir að
geti „dimmu i dagsljós breytt",
og þar til mildi hinnar fulltíða móður
hefur mótað svip og hreifingar.
Hann talaði um hana, sem ókrýnd-
an guðdóm, sem vefur örlagaþræði
mannsins öld eftir öld. Hann talaði
um hinn óendanlega fjölbreytileik
eðlis hennar:
„. . . . Þess vegna verður lýsing
hennar aldrei tæmd. . . . Þess
vegna hefur hver einasti bögubósi
eitthvað nýtt að segja þegar hann
flytur henni kvæði eða mælir fyrir
minni hennar“.
Hún er dýrðleg og dularfull eins
og lífið sjálft, — Alfa og Omega í lífi
karlmannsins. Og ef til vill þess vegna
lauk hann ræðu sinni með þessari
hógværu þakkargjörð:
„Ég lít í auðmýkt hinni yndislegu
kvenveru og lofa guð fyrir það að ég
er karlmaöur“.
Þriðji og síðasti ræðumaður talaði
til þeirra, sem komnar eru á síðustu
áratugi æfinnar. Veittist hann bæði
hart og hlífðarlaust, að þeim, sem
tekið hefðu upp á þeirri óhæfu að
„pipra“ allt blómaskeið sitt.
„Hún hefur siglt um í ólgusjó lífs-
ins, án stjórnar og skipshafnar", sagði
hann um hina gömlu ungfrú, sem sit-
ur eftir við útbrunnin arin æsku sinn-
ar. Hún er líka ein í hópi þeirra
kvenna
„sem óttast ellina meira en sjálfan
dauðann. En það gera einkum þær
konur, sem hungra og þyrstir eftir
ávöxtum ástarinnar".
En hann var jafnframt fullur sam-
úðar og skilnings á vonlausri baráttu
þeirra eftir að allt er orðið um seinan.
„Hver undrast þó þær gleymi tölu
þessara mörgu ára, sem þær hafa lif-
að á þessari jörð?“ sagði hann.
Oðru máli væri að gegna með hin-
ar, sem hlýtt hefðu köllun konunnar,
aukizt og margfaldast og uppfyllt
jörðina. Þær fögnuðu ellinni, hvíld-
inni eftir langan dag og erfiðan.
Að þessum ræðum loknum flutti
svo einn hælisbúi all-langt kvæði í
tilefni dagsins. Og skal þessum pistli
lokið með síðustu erindum þess.
Þér konur, sem hertakið heiminn
og heftið í silkifjötra,
jafnt æskunnar feimna fagursvein
og förumann klæddan í tötra.
Hver dagsins djarfhuga sonur
dreymandi í ljómann starir
ef brosið þið, — hvítarma konur
með kyssandi augu og varir.
Ég heilsa ykkur dagsins dætur;
hve dýrðlegt er öllu að gleyma
og láta sig dreyma við brimhvítan barm
barm
um bjartari sólskinsheima. —
En á þessum ástandstímum
er ekki svo gott að leyna
uggþungum ónotakvíða
íslenzkra kotbæjasveina.
Og ef ég á satt að segja
um syndugu þankana mína;
mig dreymir austurlenzk æfintýr
þar sem Aladdinslamparnir skína.
— I ilmsölum austrænnar hallar
með oríentölsku flúri,
þar vildi ég eiga ykkur allar
í indælu kvennabúri.
HELSING JAR
ársrit. Útgef.: „Sjálfsvörrí' félaé
sjúkiinga í Kristneshæli:
Ritstjóri: Steindór Sigurðsson.
Ak. Prentverk Odds Björnssonar.