Við kjósum forseta - 10.06.1980, Page 1

Blað stuðningsmanna
Vigdísar Finnbogadóttur
á Austurlandi
/úní 1980
„Treystu þunn
þú tryggju vilf
Hún kom, sú og sigruði
Það hefur vorað vel í Breið-
dal eins og annars staðar á land-
inu. Hér var því snemma allt á
ferð og flugi, farfuglar í lofti og
á legi, á landi ýmsir fuglar í sam-
bandi við væntaniegt forsetakjör.
Einn vorboðinn var framboð Vig-
dísar Finnbogadóttru- — vorboði
í jafnrétti kynjanna. — Um það
leyti sem fréttin barst hingað um
að kona gaefi kost á sér til for-
setakjörs, hafði verið boðað til
venjulegs fundar í kvenfélaginu
Hlíf. Á þessum fundi kom fram
svohljóðandi tillaga, sem var sam-
þykkt einróma: „Fundur haldinn
í K.venfélaginu Hlíf 3. febriíar
1980 hefur ákveðið að lýsa ein-
dregnum stuðningi við framboð
Vigdísar Finnbogadóttur til for-
setakjörs 29. júní í sumar“.
Ég hygg því, að hverjum sem
við að endingu ljáum atkvæði,
séu konur hér almennt ánægðar
með framboð Vigdísar Finnboga-
dóttur.
Nú síðustu vikur og daga hafa
komið hér þeir sem boðnst hafa
til þess að taka að sér það virðu-
lega og vandasama starf að vera
forseti landsins. Sumir hafa farið
með fjörum og heimsótt frysti-
húsið á Bretðdalsvík , en við,
svaltafólkið, höfum því miður
orðið að sjá þeim á bak, aðrir,
svo sem Guðlaugur Þorvaldsson
og Vigdfs Finnbogadóttir hafa
gefið sér tíma til þess að staldra
við og tala við fólk á almennum
fundi.
Var fundur að Staðarborg með
Vigdísi Finnbogadóttur. Fundinn
sóttu um hundrað manns og er
það fjölmennur fundur miðað við
fólksfjölda hér, enda komu menn
úr innstu dölum og af ystu nesj-
um. Nokkrir komu og af Beru-
fjarðarströnd. Fundarmenn þágu
veitingar í boði stuðningsmanna
Vigdísar. Kristín Ellen Hauks-
dóttir, stöðvarstjóri Pósts og síma,
setti fundinn en fundarstjóri var
Einar Rafn Haraldsson. Vigdís
flutti fróðlegt og snjallt erindi þar
sem málið lék henni á tungu svo
sem best getur orðið. Síðan svar-
aði hún fyrirspurnum og ræddi
við fundargesti.
Ég er ekki svo bjartsýn að ætla
að þarna hafi allir verið væntan-
legir kjósendur Vigdísar Finn-
bogadóttur, en hitt var greinilegt
að hún átti hug og hjörtu fund-
armanna. Og ég hygg að þeir sem
fyrir fundinn renndu til hennar
hýru auga hafi nú snúið við henni
allri ásjónunni. Þegar framboð
Vigdísar Finnbogadóttur var ráð-
ið vakti það þegar mikla athygli,
eigi aðeins innanlands, heldur og
vfða út um heim, þvf enn er það
svo, að fremur fátftt er að konur
skipi sæti kjörinna þjóðhöfðingja.
Kosning Vigdísar yrði því mikil
landkynning, vekti athygli á ís-
lenskri þjóð út um víða veröld.
Við getum verið fullviss um að
Vigdís Finnbogadóttir myndi
skipa hið háa og mikilvæga em-
bætti forseta íslands með þeirri
reisn og virðuleika sem því hæf-
ir. Ef til vill fáum við Vigdísi
Finnbogadóttur ekki kjörna til
forseta, en því munu þá að miklu
ieyti valda gamlir fordómar á
því að konur starfi utan heimilis
og taki þátt í opinberum störfum,
auk þess sem nokkrir virðast vera
sammála höfundi sköpunarverks-
ins og segja: „Það er ekki gott
að maðurinn sé einn“ og Vigdís
of gömul til þess að hægt sé að
gera henni meðhjálp. Allt um það
getum við sagt: Vigdís kom, sá
og sigraði, því að nú er enginn í
vafa um það að við eigum konu,
sem vegna atgerfis sfns er fær um
að vera forseti og stendur í engu
að baki okkar bestu körlum.
Austfirðingar, sýnum ennþá
einu sinni að við látum ekki póli-
tfska erindreka segja okkur fyrir
verkum þegar kjósa á forseta.
Fylkjum okkur um Vigdísi Finn-
bogadóttur.
Anna Þorsteinsdóttir,
Heydölum.
„Treystu bann ]>ú tryggja vilt“ segir gamalt spakmæli á
þeirri tungu, sem gerir okkur Íslen4inga að sérþjóð meðal
þjóða og hefur í ellefu hundruð ár verið sameiningartákn okk-
ar. Að geta komið hugsunum okkar í orð er munaður okkar
manna í margsamansettu lífríki á jörðinni, og frélsi og réttindi
okkar til að segja og hugsa það sem okkur sýnist best, met ég
mest af öllu sem íslendingur. Vináttu okkar allra innbyrðis
og samstöðu met ég á sama hátt og þar hafa Austfirðingar
ekki legið á liði sínu.
Það er alltaf erfitt að fjalla um vináttuna. Enginn veit í
raun og sann hvern hann á að vini, en sjálfur veit maður
alltaf hvers vinur maður er. Ég hef lengi vitað hverjir í heim-
inum eiga mig að vinj, hvað sem á bjátar. Ella hefði ég ekki
snúið aftur heim eftir margra ára dvöl erlendis með vinum á
öðrum slóðum. Og á Austfjörðum hef ég svo sannarlega í
gegnum tíðina fundið andsvar við því vinarþeli, sem ég ber
til þessarar þjóðar í samtíð minni. Mér er og verður það metn-
aðarmál að koma hugsunum hennar og spakmælum um lífið
til skila og að hún, sem ekki á annað en orðið og ótrúlega verk-
menningu fárra manna að vopni, verði ávallt frjáls og óháð
á skákborði heimsmálanna.
í skákinni hefur drottningunni frá ómuna tíð ávallt verið
teflt fram til vinnings. Sé henni fórnað í taflinu er kóngurinn
jafnan í hættu. en til allrar hamingju á hann sér líka aðra
útverði, og því sættumst við sem góðir skákmenn á hvern
þann vinning, sem við hljótum.
Með vinarkveðju til Austfirðinga.
Vigdís Finnbogadóttir.
Eru sjö menn í kjöri?
Senn líður að því að þjóðin
gangi að kjörborðinu til að velja
sér nýjan forseta. Gefst mönnum
þá kostur á að velja milli fjög-
urra frambjóðenda, (margir eru
famir að halda að valið sé milli
sjö manna), sem vafalaust era
allir vel hæfir til að gegna
embætti þessu með sóma. Þó
vekur einn frambjóðandinn, Vig-
dís Finnbogadóttir, að mörgu leyti
meiri athygli en hinir, þar sem
kona á f hlut. Kona sem sýnt
hefur, mér liggur við að segja,
það einstaka áræði að bjóða sig
fram móti þremur karlmönnum.
í embætti sem fram að þessu hefur
verið einokað af þeim. Karlmenn
þessir virðast mér þó þurfandi
mjög styrks kvenna sinna í kosn-
ingabaráttu þeirri sem nú fer
fram, og beita þeim mjög svo fyrir
sig. Eiga sumir erfitt með að
skilja hvað eiginkona forseta-
frambjóðanda komi kjörinu við,
þar sem verið er að kjósa forseta
en ekki konu hans. Þó sýnist mér
að baráttuaðferð þessi eigi að
kasta rýrð á framboð Vigdfsar,
þar sem hún státar ekki af maka,
en um leið að gera hina fram-
bjóðendurna álitlegri, þar sem þeir
hafi stuðning af konum sfnum.
Þessu mætti þá alveg eins snúa
við, og segja sem svo að veikleiki
mótframbjóðenda Vigdísar birtist
í því að þeir eigi styrk sinn í
mökum sínum, sem ekki er verið
að kjósa um, en styrkur Vigdísar
sé í henni sjálfri, þar sem hún
treystir sér til að gegna forseta-
embættinu án þess að styðja sig
við eiginmann.
Það sem styður framanrátað, er
hve geysimikla áherslu karlfram-
bjóðendumir leggja á það að þeir
hafi eiginkonur sér við hlið. Er
ég hér þó engan veginn að kasta
rýrð á eða efast um ágæti kvenna
þeirra. Virðist mér því að hér sé
verið að nota sér vanahugsun —
taktu eftir, vanahugsun — og jafn-
vel kreddufestu fólks í þessum
efnum, til að gera minna úr fram-
boði Vigdísar, sem meS framboði
sínu er þó að brjóta blað í sögu
kvenréttinda og kvenfrelsis hér
á íslandi, og e. t. v. víðar í heim-
inum. Ættu konur að íhuga þá
hlið málsins, þar sem þær standa
karlmönnum alls ekki jafnfætis
hvað varðar ýmis konar mann-
réttindi, hvað svo sem lög segja
þar um. Má þar til nefna launa-
kjör. Þar sést að konur eru fjöl-
mennastar í lægstu launaflokk-
um, og vinni kona sama verk og
karlmaður, við hlið hans, er í
mörgum tilvikum breytt um stárfs-
heiti hans, til pess að hægt sé
að greiða honum hærri laun.
Svona einfalt er þetta í ríki karla-
veldisins. Verði Vigdís Finnboga-
dóttir kosin forseti íslands, má
telja það víst að margir fordóm-
ar gagnvart konum hverfi sjálf-
krafa, og þær öðlist verðugan
sess í íslensku þjóðlífi. Þess vegna
ætti það að verða sómi íslenskra
kvenna að kjósa Vigdísi Finn-
bogadóttur forseta íslands, fyrsta
kvenforseta í heiminum kosinn í
frjálsum kosningum. Sjálfur kýs
ég Vigdísi, í virðingarskyni við
konur, ekki bara vegna þess að
þær eru konur, heldur vegna þess
að þær eru menn. Menn sem eiga
að hafa sama rétt og karlmenn
til að njóta sín. Kjósendur á
Austurlandi. Við kjósum forseta
29. jún/ næstkomandi, látum ekki
vanahugsun og fordóma gagnvart
konum verða til að seinka þróun-
inni. Gerum hlut Vigdísar svo
stóran, að hún verði okkar næsti
forseti.
Veljum Vigdisi.
Jóhann Sveinbjörnsson
Seyðisfirði