Kristilegt skólablað - 01.09.1975, Síða 5

ævinni, var geysistór, segir hippa-
prédikarinn.
Brátt varð salurinn of lítill, og
Blessit fór að leita að einhverju
stærra í miðborginni. Hann taldi
eiganda æskulýðsnæturklúbbs á
að láta sig fá nokkra klukkutíma
eitt kvöld í viku, þegar lítil væri
aðsókn, til þess að geta talað til
unga fólksins. Blessit fékk kvöld-
ið, þegar aðsóknin var lélegust,
og næturklúbbseigandinn aug-
lýsti fyrir það á þessa leið: „Sjáið
og heyrið Arthur Blessit, hvernig
hann snýr þér til trúar.“ En bæði
hann og Blessit urðu undrandi
yfir því að sjá næturklúbbinn svo
troðfullan af ungu fólki, að það
var ekki einu sinni stæði eftir.
Þetta vakti geysimikla athygli, og
fregnin um það barst út, svo að
eftir nokkra klukkutíma hafði
hann fengið mörg tilboð um að
láta ráða sig til þess að draga fólk
að!
— En Guðs orð er ekki nein
verzlunarvara, svo að ég hafnaði
því. Jafnframt skildi ég, að
hungrið meðal unga fólksins var
svo mikið, að útvega yrði nýjan
hæfilegan sal til þess að halda
starfinu áfram. Loks fann ég
einn, sem var við hæfí. Hann
kostaði sex hundruð dollara á
mánuði, og eigandinn krafðist
tveggja mánaða leigu fyrirfram
til þess að skrifa undir samning
til eins árs.
Allt sem ég átti var 500 doll-
arar, en ég sneri mér í bæn til
Guðs, og þegar við áttum að
skrifa undir samninginn og borga
leiguna, höfðum við peningana.
Trú okkar varð ekki til skammar,
segir Blessit.
Þannig varð evangeliski æsku-
lýðsklúbburinn til, að Blessit
kallaði hann „His Place“ (Staður
Hans). Unga fólkið streymdi að
til þess að hlusta á Guðs orð og fá
hjálp og leiðbeiningu. Margir
frelsuðust og losnuðu úr þeim
fjötrum, sem bundu þá. En
syndavenjur eru dálítið, sem er
ábatasamt fyrir fjárglæframenn
og næturklúbbaeigendur, og þeir
urðu nú hræddir um, að þeir
misstu alla viðskiptavini sína.
Þess vegna mynduðu þeir samtök
gegn Blessit og unga fólkinu.
Með lygi og rógi fengu þeir einn-
ig lögregluna og yfirvöldin til liðs
við sig. Smám saman tókst þeim
að flæma hippaprédikarann og
hina nýfrelsuðu burt frá „His
PIace“.
Þegar Blessit tókst ekki að fá
leigðan neinn nýjan sal, vissi
hann ekki í örvæntingu sinni,
hvað til bragðs skyldi taka. En þá
ákvað hann að mótmæla bæði
gagnvart hinum himneska heim
og gagnvart mönnum. Blessit lét
binda sig fastan við stóran tré-
kross úti á götu og vildi ekki
yfirgefa staðinn fyrr en einhver
hefði leigt honum nýjan sal,
þannig að „His Place“ gæti hafið
starfsemi sína að nýju. Hann fékk
margs konar samúðaryfirlýsingar,
og dagblöð og sjónvarp fjölluðu
um málið. Þetta var erfiður mán-
uður fyrir hann, en trú hans varð
ekki heldur að þessu sinni til
skammar. Blessit fékk tilboð um
nýjan sal fyrir „His Place“.
Maðurinn, sem gerði honum
þetta tilboð, var gyðingur og varð
fyrir margs konar erfiðleikum. En
hann hafði séð, hvað Blessit og
samverkamenn hans höfðu komið
til leiðar meðal unga fólksins, og
hann stóð við tilboð sitt. „His
Place“ hóf aftur starf, og hippa-
æskulýðurinn fékk stað sinn við
Sunset Strip, þar sem hann gat
komið saman til þess að hlusta á
Guðs orð.
Smám saman breyttist afstaða
kristinna safnaða og kirkna.
Ábyrgðartilfinning manna hefur
vaknað og tekið er á móti unga
fólkinu á annan hátt núna, segir
Blessit, sem sjálfur snerist til trú-
ar aðeins sjö ára gamall í vakn-
ingaherferð heima í Oak Grove í
Louisiana. 15 ára gamall fékk
hann köllun til þess að verða
prédikari. Þá hafði hann þegar
áunnið marga af félögum sínum
Kristi til handa.
(þÝTT ÚR VÁRT LAND)
5