Kristilegt skólablað - 01.09.1975, Síða 7

framkvæmd ákveðinna trúarsiða. Um annað virð-
ist aldrei hafa verið að ræða í Ásatrúnni. Hins
vegar vitum við næsta lítið um eðli hennar, þar
sem allt það, sem um hana er vitað, var á sínum
tíma fært í letur af kristnum mönnum, og jafnvel
Hávamál og Völuspá, sem menn vilja reyna að
byggja á nú á dögum, virðast á sínum tíma ort á
mótum heiðni og kristni undir greinilegum áhrif-
um kristni.
Hér er nrikill munur á svonefndum æðri trúar-
brögðum, þar sem um ákveðin trúarkerfi er að
ræða. Má þar nefna til Múhameðstrú, Búddhatrú
og Bramatrú. En þó sjáum við, að þar er um sömu
einkenni að ræða og hér hafa verið nefnd. Oll
birta þau tilraunir manna til þess að nálgast Guð.
Þess vegna eru þau full af kröfum til mannsins.
Og mikil óvissa ríkir um _ árangurinn. Má þar
nefna kenningu Indverja um sálnaflakk eða end-
urgjaldskenninguna, þar sem manningum er sjálf-
um ætlað að bera ábyrgð á lífi sínu og breytni
frammi fyrir Guði. Menn lifa í stöðugum ótta.
Sjálfslausnarleiðin er þjáningaleið, sem getur var-
að milljónir ára að mati fylgjenda hennar sjálfra.
Hin algjöra forlagatrú Múhameðstrúarmanna er
jafn hræðileg. Samkvæmt henni er allt ákveðið
fyrirfram. Guð virðist áhugalaus um afdrif manns-
ins. Tilviljun ein virðist ráða örlögum hans. Slík
trú getur dregið allan dug úr áhangendum sínurn.
Þá er afstaða þeirra til konunnar furðuleg. Hún er
óæðri vera og má ekki koma í moskuna til
tilbeiðslu. Þetta hefur að vísu eitthvað breytz.t
seinustu árin, en þá fyrir utanaðkomandi áhrif,
ekki sízt fyrir áhrif kristindómsins.
m
Gagnvart öllum þessum trúarbrögðum, sem
eiga uppruna sinn í mannlegum huga, stendur
kristindómurinn með boðskap sinn. Hann gjörir
kröfu til þess að vera opinberun Guðs sjálfs, sem sé
gefin okkur í eingetnum syni Guðs, Jesú Kristi.
Nú er það svo, að við fyrstu sýn getum við sagt,
að kristindómurinn boði tvær lausnarleiðir. I
Gamla testamentinu mætum við lögmálsleiðinni.
Okkur eru flutt boðorð Guðs: Þú skalt, — þú skalt
ekki. Og þessar kröfur eru ntargar hverjar furðu-
líkar kröfum ýmissa mannlegra trúarbragða.
En síðan kemur það, sem er algjörlega einstætt
og greinir kristindóminn frá öllum öðrum trúar-
brögðum. Okkur er hreinlega sagt, að þessi lög-
ntálsleið sé öllum mönnum ófær vegna þess, að
enginn maður getur uppfyllt állar kröfur Guðs,
Enginn maður- getur komizt til Guðs fyrir eigin
verk og verðleika. Lögmálsleiðin endar í vegleysu.
Þessi staðreynd veldur manninum alltaf jafnmikl-
um erfiðleikum, er hún lýkst upp fyrir honum.
Hann fyllist vonleysi. Hvað get ég þá gjört?
Hvernig get ég komizt til Guðs? Er þá engin von?
Ég sagði, að kristindómurinn benti á tvær
lausnarleiðir. Þegar maðurinn stendur frammi
fyrir þeirri staðreynd, að önnur þeirra, lögmáls-
leiðin, er ófær, birtist honum fagnaðareijindið í
allri dýpt sinni: Það sem maðurinn aldrei gat
gjört í sjálfum sér, hefur Guð þegar gjört í hans
stað. Af þvi að enginn maður gat komizt upp til Guðs,
kom Guð sjdlfur niður til mannsins, — i eingetnum syni
sinum, Jesú Knsti. Af því að maðurinn getur ekki
frelsað sig sjálfur, hefur Guð af náð sinni og
kærleika frelsað manninn. Guð hefur gjört allt,
sem gjöra þarf til þess, að maðurinn geti eignazt
samfélag, — hann hefur gjört það í Jesú Kristi.
Sá maður, sem trúir á Jesúm Krist og þiggur þá
náð, sem Guð vill gefa í honum, eignast samfélag
við Guð. Hann er leystur undan kröfum lögmáls-
ins. Hann játar getuleysi sitt til sjálfslausnar, —
játar synd sína og sekt frammi fyrir Guði og
þiggur náð og fyrirgefningu Guðs, sem veitist
fyrir trúna á Krist. Sá maður hins vegar, sem
hafnar lausn Guðs í Jesú ICristi, — neitar að
viðurkenna sekt sína og þörf á náð hans, lokar sig
um leið úti frá náð hans. Hann er þá áfram á
Iögmálsleiðinni, undir kröfum Guðs, sem hann
getur ekki uppfyllt, hann er án samfélags við Guð.
Þetta er í hnotskurn eðlismunurinn á boðskap
kristindómsins og annarra trúarbragða, sem eiga
uppruna sinn í mannlegum huga. Trúarþörfin er
hin sama, og sektartilfinningin er hin sama. En
munurinn er fólginn í Jesú Kristi og því, sem
hann hefur fyrir okkur gjört.
Kristin trú boðar, að Kristur sé hinn einstæði.
Hann var sannur Guð og sannur maður. Þetta
verðum við að halda fast við. Enginn annar er
líkur Kristi. Það er aldrei nóg að skipa honum
fremst í hóp mikilmenna sögunnar, telja hann
æðri og betri en alla aðra. Það reyna margir nú á
dögum. Meðan Jesús Kristur er þér aðeins einn af
mönnunum, er hann þér raunverulega enn einskis
virði. Ef hann var aðeins einn úr hópi mannanna,
þótt hann væri fremstur þeirra, gæti hann ekkert
það sagt um Guð, sem við getum treyst sem
sannleika, ekki frekar en aðrir menn. Þá væri
7