Kristilegt skólablað - 01.09.1975, Blaðsíða 8

boðskapur hans aðeins mannasetningar, eins og
önnur trúarbrögð manna.
Lestu sjálfsvitnisburð hans í guðspjöllunum. I
Jóhannesarguðspjalli, 14,6 segir hann: ,,Ég er
vegurinn, sannleikurinn og lífið. Enginn kemur til
föðurins, nema fyrir mig“. Fleiri staði svipaða
mætti nefna. Og lokaákæran gegn honum, þegar
hann var dæmdur til dauða, var sú, að hann
segðist vera sonur Guðs, — segðist vera Guði jafn.
Andstæðingar hans leituðu með logandi ljósi að
ákæru á hendur honum og höfðu njósnara á
hælum hans til þess að reyna að finna sakarefni
gegn honum, en þetta var hið eina, og það var
sannleikur, en þeir neituðu að trúa því.
Hefurðu nokkurn tíma reynt að gjöra saman-
burð á Jesú Kristi og þeim trúarbragðahöfundum,
sem hæst ber í sögunni? Það er næsta fróðlegt.
Búddha var konungssonur og lifði í vellysting-
um praktuglega. Er hann var orðinn 29 ára,
laukst upp fyrir honum, hve innihaldslaust líf
hans var og syndum spillt. Þá sneri hann baki við
því og tók að leita fullkomnunar. Svipuðu máli
gegnir um Múhameð. Líf hans var ófullkomið, og
jafnvel sumir fylgjendur hans settu ofan í við
hann vegna þess.
Berðu þetta saman við Jesúm Krist, — þá sérðu
muninn skýrt. Hann var án syndar. Hann gat
gengið fram fyrir andstæðinga sína og spurt: Hver
yðar getur sannað á mig synd? Og þeifn varð
orðfall. Það gat enginn, því að hann var syndlaus.
Hann lifði hinu fullkomna lífi.
Eða hefur þú gjört samanburð á boðskap
þeirra? Hvorki Búddha né Múhameð gjörðu kröfu
til þess að vera Guð. Þeir létu sér nægja aðeins að
benda á þann veg, sem menn skyldu ganga, —
benda á þann Guð, sem menn skyldu tilbiðja.
Búddha gjörði meira að segja lítið úr sjálfu
guðshugtakinu. Fyrir honum var siðferðileg
breytni í lífinu aðalatriðið. Múhameð sagðist hins
vegar vera spámaður Guðs, — spámaður Allah.
Jesú Kristur gjörði kröfu til þess að vera hinn
einstæði, — vera Guð. Hann batt trú manna við
sjálfan sig. „Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífið.
Enginn kemur til föðurins, nema fyrir mig“.
Eða hvar eru þeir nú niðurkomnir, Búddha og
Múhameð? Reyndu að spyrja fylgjendur þeirra.
Þeir munu þá leiða þig að gröfum þeirra. Þarna
liggja þeir grafnir. Þarna eru hinir heilögu staðir,
til minningar um það, sem einu sinni var.
Spyrðu kristinn mann um Jesúm Krist. Hann
bendir þér ekki á neina gröf, ekki þá nema tóma
gröf. Kristur er þar ekki lengur. „Hví leitið þér
8
hins lifanda meðal hinna dauðu? Hann er ekki
hér, hann er upprisinn“. Þessi vai boðskapur
páskadags,og þessi er boðskapurinn enn á okkar
dögum. Jesús Kristur er ekki dauður. Hann reis
aftur upp frá dauðum og situr nú við hægri hönd
Guðs föður á himnum. Við kristnir menn eigum
lifandi, upprisinn frelsara, en ekki aðeins einhvern
dauðan spámann.
Og við megum aldrei gleyma því, að kristin-
dómurinn er alls ekki fyrst og fremst kenning, -
kristindómurinn er líf, í samfélagi við Jesúm
Krist. Við fáum daglega að finna návist hans.
Hann gengur við hlið okkar og gefur styrk og kraft
í daglega lífinu. Hann vakir yfir okkur og biður
fyrir okkur. Hann þekkir þjáningar okkar og
erfiðleika, gleði okkar og sorg, því að hann hefur
sjálfur gengið í gegnum allt hið sama og við. Við
megum leita til hans með allt. Hann heyrir bænir
okkar. Og að lokum mun hann koma aftur og
setja endanlega á stofn ríki sitt við enda hinnar
jarðnesku tilveru.
Þetta er sá frelsari, sem kristindómurinn boðar,
— þetta er fagnaðarerindið í fyllstu merkingu þess
orðs. Lögmálið með kröfum sínum verður okkur
til syndaþekkingar. Það dæmir okkur, — sýnir
okkur þörf okkar á náð og fyrirgefningu Guðs.
Þess vegna fær það okkur til þess að leita til hans
með bæn um fyrirgefningu og náðun.
Þetta er hið einstæða við kristna trú. Engin
önnur trúarbrögð flytja neinn samsvarandi boð-
skap.