Alþýðublaðið - 11.03.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐID
3
blóðhlaupin augu mcö öxi um öxl
í sífeldri leit að stéttarbróÖur, sem
hann svo ætlar að láta kenna á
biturleik axarinnar(!). Þannig
meiningu leggur Valtýr í pessa
setningu úr 'grein okkar, og ef
til vill undrast pað enginn, því
að flestir minnast pess, að „Mgbl.“-
burgeisamir eru fúsir að hugsa
til vopnanna. En vegna þess, að
Valtýr hefir nú gefið okkur gott
tækifæri til að minnast nokkuð
nánara á starfsaðferðir okkar í
þágu okkar eigin félagsskapar,
sem við eigum að starfa fyrir
án tillits til nokkurs annars, tök-
um við eftirfarandi fram: Fram-
vegis verður að hefja enn hárðari
baráttu gegn öllum, sem standa
utan við samtökin. Það er úti sá
tími, þegar samtökum bundnir
verkamenn þoldu það af stéttar-
bræðrum sínum, að þeir stæðu ut-
bn við stéttasamtökin.
Stéttarbaáttan vex.
Auðvaldið samþykkir nýja
skatta á bak vinnandi stéttarinnar.
Auðsöfnun vex hjá fáum mönn-
um. Togarafélagið „Kári“ fer
betliför til alþingis og biður um
eftirgjöf á ábyrgð, sem landið lét
félaginu í té. Togarafélögin sitja
uppi með mikinn gróða; það er
áreiðanlega skoðun landsmanna,
að neðri deild alþingis hefdi átt
að snúast ööru vísi í málinu en
hún gerði. En við viljum leggja
áherzlu á, að við því var ekki að
búast. Alþingi er ekkert annað en
framkvæmdamefnd auðvaldsins
líkt og framkvæmdarstjóm í einu
allsherjar-braskfélagi.
Auðvaldið ræður lofum og lög-
Um[ í landinu. Það er því ekki við
neinu góðu að búast fyrir verka-
lýðinn og fátæka bændur. Vinn-
andi stéttin í landinu verður að
gera sér það ljóst nú þegar, að
alþingi, þ. e. auðvaldið, gerir aldr-
ei neitt, nema það sé því í hag.
Togaravökulögin samþyktu þeir
vegna þess, að þeir græða á þeim.
Það er hliðstætt því, þegar véla-
maður ber áburð á vél sína
til þess, að hún gangi betur. Þann-
ig skoðar auðvaldið verkalýðinn
að eins sem vinnuvél. Og alt af er
þetta að aukast. Auðvaldið breytir
að eins til eftir kröfum framleiðsl-
unnar, setur nýtízku-þrælkun í
staðinn fyrir árelta.
Fram til ákveðnari baráttu i
þágu samtakanna!
Við „Dagsbrúnar“-félagar vilj-
um berjast gegn þvi, að nokkur
verkamaður standi fyrir utan sam-
tökin. Sú barátta er í því fólgin,
að við tölum daglega við stéttar-
bræður okkar og leiðum þeim það
fyrir sjónir, hversu skaðlegt það
er þeim og vitlaust að styðja ekki
stéttasamtökin.
Fram með hnefana, verkamenn!
Hnefar verkamanna hafa slegið
þyngstu og beztu höggin í lífs-
öaráttu mannkynsins. En því mið-
ur hafa hendur verkalýðsins hing-
að til verið bundnar í kúgunar-
skipulagi auðvaldsins. Það 1101»
að því, að sá tími sé úti. Sá
tími nálgast, þegar Valtýr og aðrir
sérfræðingar í lygaáveitu meðal
íslenzku þjóðarinnar verða að
sleppa pennanum við „Mgbl.“ og
taka til starfa við að rækta jörð-
ina með heiðarlegri áveituaðferð-
um en hann stundar nú.
Munum það, verkamenn! að við
höfum á undanförnum árum legið
á hnjánum fyrir valdhöfunum, og
okkur hefir fundist þeir vera mikl-
ir, en nú erum við staðnir upp,
og þá sjáum við,- að við erum
jafnháir þeim, sem berjast ge’gn
hagsmunum okkar og við verðum
allir sem einn og einn sem allir
að koma á kné.
Allir verkamenn i verkamanna-
félag!
Þá er hagsmunuin vinnandi
stéttarinnar borgið.
Otbreiðsliinefnd „Dagsbrúnar
Um daepim og veginn.
Næturlæknir
er í nótt Kjartan Ölafsson, Lækj-
argötu 6, símý 614.
„Á útleið“
verður leikið i kvöld og annað
kvöld.
Minerva.
Fundur i kvöld kl. 8 f;,. Fjölmennið
og verið stundvisir!
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
þessar slóðir og vissi, hvar hann átti að
bera niður. Hann þekti Jón gamla í Hala-
staðakoti og vissi vel, hvernig honum var
varið, og sá það, að hvergi myndu hin ensku
pund majórsins duga, ef ekki þar, og þess
vegna stefndi Eiríkur beina leið upp í Hala-
staðakot. En hitt vissi Eiríkur auðvitað ekki,
hvernig hann sótti að þar, eða að sjaldan
hefði þar borið gest að garði, sem hefði
komið Jóni eins vel og Eiríkur nú. Hefði
hann vitað það, hefði örlæti hans á skild-
inga majórsins verið minna.
Þennan dag var Jón gamli, eins og allir,
seni við þessa sögu koma þennan morgun,
í argvítugasta skapi. Kvöldinu áður hafði það
sem sé komið fyrir, sem hann alt af hafði
verið að búast við upp á síðkastið, en þó
vonast eftir að seint eða helzt aldrei yrði.
Þorsteinn vinnumaður hans hafði nefnilega
haft tal af honum um kvöldið.
Jón hafði verið að rölta til og frá um
hlaðið og verið að kreista síðasta safann
úr tóbakstölunni. Fólkið var komið heim og
var búið að matast. Þá kom Þorsteinn út
úr bæjardyrunum og stefndi beint á hann.
Hann vissi, að Þorsteinn talaði ekki við sig.
að nauðsynjalausu, og hann sá það þegar .
á honum, hvað til stóð. Hann snaraði þvf
upp í sig nýrri tölu til að vera við öllu
búinn, en slíka eyðslu leyfði hann sér ekki
nema þegar mikils þurfti með eða þegar
gamla talan var tuggin upp til agna, og
hann hélt vel á þeim, sem öðru.
„Gott kvöld!“ sagði Þorsteinn.
„Gott kvöld, Þorsteinn minn!“ anzaði Jón.
„Yndislegt er veðrið.“
„Já; yndislegt er veðrið,“ bergmálaði Jón.
Hann ætlaði sér ekki að eiga upptökin að
neinu, — bezt að láta Þorstein sækja á.
Svo þögðu báðir um stund.
„Það eru nú orÖin þrjú ár, síðan ég réðst
hingað til þín," sagði Þorsteinn loks.
„Þrjú? Já; þau eru víst þrjú.“
/